Σύντομο ημερολόγιο χειρουργικού περιστατικού

- Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 10:00 με πιάνει οξύς πόνος δεξιά χαμηλά στην κοιλιά.
- Νομίζω πως έχω σκωληκοειδίτιδα και σπεύδω στο Γενικό Κρατικό στα επείγοντα. Ο πόνος εντωμεταξύ γίνεται τόσο οξύς που τα γόνατά μου τρέμουν, ιδρώνω και δεν υπάρχει καμία στάση που να με ανακουφίζει.
- Στα επείγοντα διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται για σκωληκοειδίτιδα και μου κάνουν τεστ εγκυμοσύνης πριν με στείλουν για ακτινογραφίες. Η μικρούλα γιατρίνα έχει ήδη υποψιαστεί την περίπτωση της εξωμητρίου, μολονότι εγώ αποκλείω το ενδεχόμενο της εγκυμοσύνης.
- 13:00 Το τεστ εγκυμοσύνης είναι θετικό, αλλά η χοριακή μου βρίσκεται κάπου στις 420 μονάδες, σαφώς έγκυος δηλαδή, αλλά για την εβδομάδα που προκύπτει με βάση την τελευταία μου περίοδο, η εξίσωση δεν βγαίνει. Οι γιατροί θεωρούν την χοριακή χαμηλή. Με παραπέμπουν σε υπέρηχο, αλλά δε φαίνεται τίποτε πέρα από ένα ωχρό σωμάτιο. Ο πόνος περνάει στο μεταξύ.
- Με στέλνουν σπίτι και μου ζητάνε να επαναλάβω τις εξετάσεις σε 2 ημέρες.
- Τετάρτη 15/10 κάνω ξανά εξετάσεις (χοριακή και υπέρηχο) στο Γενικό Κρατικό. Ο υπέρηχος δεν δείχνει τίποτε, η χοριακή ανεβαίνει στις 850 μονάδες, που και πάλι οι γιατροί δεν κρίνουν επαρκείς για υγιή εγκυμοσύνη. Μου ζητάνε να έρθω την Παρασκευή.
- Την Παρασκευή το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο, και μου λένε να έρθω τη Δευτέρα.
- Σάββατο πρωί 18/10 έχω αγωνία και δεν μπορώ να περιμένω ως τη Δευτέρα. Ξαναπάω στο Γενικό Κρατικό και επαναλαμβάνω τις εξετάσεις. Η κατάστασή μου κρίνεται κρίσιμη σήμερα και προτιμούν να με κρατήσουν για νοσηλεία για ασφάλεια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι βάζω την απαίσια πεταλούδα στο χέρι και μένω νηστική, δηλαδή έτοιμη για χειρουργείο. Ανάμεσα στους γυναικολόγους του ΓΚ είναι μια γυναίκα. Εγώ ακόμη θεωρώ ότι η χοριακή μου δεν είναι και τόσο ανησυχητική, και οι γιατροί δεν έχουν αποκλείσει την περίπτωση της ομαλής εξέλιξης. Η γυναίκα βλέπει τις τιμές της χοριακής και με κοιτάζει σα να έρχομαι από άλλο πλανήτη. Είναι σαφές κατά τη γνώμη της ότι για ομαλή εγκυμοσύνη μια φορά δεν πρόκειται. Οι ελπίδες μου εξανεμίζονται.
- Εισαγωγή και Σάββατο, Κυριακή μια από τα ίδια, ακίνητη εγώ στο κρεββάτι. Την Κυριακή το βράδυ κάνω μια βόλτα, κάπου 50 μέτρα και ο πόνος που εντωμεταξύ έχει εξαφανιστεί, εμφανίζεται οξύς. Οι γιατροί έχουν καταστήσει σαφές ότι το χειρουργείο μου θα είναι ανοιχτό και με ετοιμάζουν για Δευτέρα πρωί, αν οι εξετάσεις μου δεν είναι καλές.
- Δίπλα μου ένα κορίτσι είκοσι ετών Αλβανή, έχει περάσει ανοιχτό γυναικολογικό χειρουργείο για μια κύστη. Μια εβδομάδα μετά υποφέρει ακόμη από τον πόνο, και από όσο μπορώ να δω, το κάλυμμα της τομής της φτάνει από τη μια άκρη του κορμιού στην άλλη.
- Δευτέρα πρωί στη διπλανή μου αφαιρούνε ράμματα. Ο Νίκος έρχεται στο νοσοκομείο έχοντας ήδη κανονίσει να με μεταφέρει στο Ιατρικό Κέντρο για να υποβληθώ σε λαπαροσκόπηση.
- Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, όλοι στο Γενικό Κρατικό σπεύδουν να κάνουν τις εξετάσεις νωρίτερα. Μέχρι τις 11:00 έχω κάνει έναν υπέρηχο στον οποίο διακρίνεται η εξωμήτριος, και μια χοριακή, η οποία πλέον δεν χρησιμεύει σε τίποτε.
- Μέχρι το μεσημεράκι έχω μπει στο Ιατρικό, και υποβάλλομαι στην επέμβαση στις 17:00 το απόγευμα.
- Τα χειρουργεία είναι μελίσσι στο Ιατρικό. Μπλε και πράσινες χειρουργικές ρόμπες πηγαινοέρχονται βιαστικά και μεθοδικά. Εγώ επειδή δεν πονάω αλλά έχω μια αγωνία όπως και να το κάνεις, χαμογελάω σε όλους. Περιμένω ξαπλωμένη στο φορείο μου για λίγα λεπτά σε έναν διάδρομο και σκέφτομαι ότι δεν έχω φτύσει την τσιχλίτσα μου. Με πιάνει μια αγωνία μην ξεχάσω να την φτύσω και πνιγώ μες την αναισθησία μου.
- Ξαπλώνω στο χειρουργικό τραπέζι. Ο αναισθησιολόγος είναι στο κεφάλι μου, του λέω "γιατρέ μου να ξυπνήσω, ε;" και μου γελάει. Βρίσκω μια γλυκιά νοσοκόμα και της χώνω την τσιχλίτσα στο χέρι με το πλαστικό γάντι. Με πειράζουν όλοι, τους γελάω κι εγώ, έρχεται ο βοηθός του χειρουργού, τον ρωτάω ποιος θα με χειρουργήσει και ακούω τον αναισθησιολόγο να δίνει τις ποσότητες στη βοηθό του που μου ζητάει το χέρι για την ένεση. "Γεια σου, τώρα, θα τα πούμε μετά" μου λέει, "γεια σας" λέω σε όλους και νιώθω το κεφάλι μου να γεμίζει με κάτι που με κοιμίζει.
-Ξυπνάω μάλλον από το τράνταγμα της μεταφοράς μου από το χειρουργικό τραπέζι στο φορείο. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι έχω ανοιχτά μάτια, αντίληψη και αισθάνομαι όλο μου το σώμα, άρα όλα καλά μέχρι εδώ. Κρυώνω. Με ανεβάζουν επάνω και βλέπω τις επισκέπτριες της διπλανής μου ασθενούς στο θάλαμο, έξω από το δωμάτιό μας. Τις κοιτάω, "λείπω ώρα;" τις ρωτάω "ε, ναι, όχι και πολλή όμως" μου λένε και μου χαμογελάνε. Δεν βλέπω πουθενά το Νίκο, και αν είχα το κουράγιο θα του θύμωνα ευχαρίστως, σκέφτομαι ότι κάπου θα έχει κολλήσει μέσα στο νοσοκομείο. (τον αδικώ, γιατί είναι στην ενημέρωση από το χειρουργό μου).
- Κοιμάμαι, ξυπνάω, δεν με αφήνουν να πιω νερό, αλλά εγώ μέχρι το βράδυ έχω συνέλθει τελείως.
- Τρίτη πρωί, μου λένε να σηκωθώ. Δεν είναι αδύνατο, αλλά είναι δύσκολο. Πονάει η κοιλιά μου σα να έχω κάνει απότομα πολλούς κοιλιακούς. Σηκώνομαι μέχρι την τουαλέτα. Μέχρι το βράδυ κάνω βολτίτσες όλο και πιο θαραλέες.
- Τετάρτη 22/10 τρώω επιτέλους φαγητό. Πολύ φαγητό. Τριγυρνάω στο διάδρομο και ο πόνος μειώνεται.
- Πέμπτη πρωί κάνω μπάνιο με τη βοήθεια του Νίκου, ντύνομαι, στολίζομαι, πάω να βρω το γιατρό μου στο άλλο κτίριο του Ιατρικού για να τον ευχαριστήσω, και φεύγω με το αυτοκινητάκι και τον αγαπημένο μου για σπίτι.
- Μια εβδομάδα αργότερα (εννοείται ότι δουλεύω κανονικά) πάω για να μου αφαιρέσουν τα τσιρότα από τις εισόδους της λαπαροσκόπησης. Και, ω, δεν έχω ράμματα! Οι τομές έχουν μήκος 1-2 εκ., είναι μια στον αφαλό, μια αριστερά και μια στην αρχή της ήβης. Δυο μήνες μετά φαίνονται ακόμη αλλά λιγότερο.

Λεπτομέρειες αχρείαστες να είναι:

Εξωμήτριος Κύηση. Με ένα google θα βρείτε πολλές πληροφορίες. Κάποια link έδωσα στο προηγούμενο post.

Ο καλός μου σύζυγος, δεν έψαξε όμως μόνο την εξωμήτριο, αλλά και τη λαπαροσκοπική χειρουργική. Γιατί επιτέλους έχουμε 2008 και η επιστήμη είναι πράγματι μπροστά! Εμένα λοιπόν με έσωσε η αγάπη και η φροντίδα του, αλλά και η εμπειρία του στο ίντερνετ. Γιατί κάθησε και έψαξε ένα ολόκληρο βράδυ Κυριακής μόνος του στο σπίτι, ενώ εγώ ετοιμαζόμουν να χειρουργηθώ στο Γενικό Κρατικό, προσπαθώντας να με γλιτώσει από ένα ανοιχτό χειρουργείο.
Βάλτε λοιπόν στο google "laparoscopy VS open surgery" και διαβάστε. Ο Νίκος μου λέει ότι αυτό τον έπεισε, ότι μπορούσα και έπρεπε να χειρουργηθώ λαπαροσκοπικά και άρχισε να ψάχνει ποιοι γιατροί και νοσοκομεία έχουν την μεγαλύτερη πείρα.

Στην Αθήνα λοιπόν τέτοιου είδους επεμβάσεις κάνει το Ιατρικό Κέντρο και άλλα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, ενώ όπως έμαθα αργότερα, και το Έλενα και το Αλεξάνδρα κάνουν λαπαροσκοπικές γυναικολογικές επεμβάσεις. Εγώ έτυχε να έχω γιατρό και στο Αλεξάνδρα, αλλά στην ατάκα "ναι, πρέπει να χειρουργηθείς, αλλά κάτσε να δούμε πότε γίνεται, γιατί είναι κρίμα να πας για ανοιχτό χειρουργείο, να την κάνουμε λαπαροσκοπικά καλύτερα, ε, τι λες;" έφυγα τρέχοντας. Η γιατρός που μου τα είπε αυτά, θεωρώ ότι θα πρέπει να γνώριζε ότι η περίπτωσή μου δεν ήταν και για καθυστέρηση ακριβώς.

Γιατροί που βρήκαμε αν και δεν επιλέξαμε: Ο κ. Παράσχος, o κ. Νικολουδάκης, ο κ. Καπετανάκης.

Εγώ χειρουργήθηκα από τον κ. Κωνσταντίνο Κωνσταντινίδη. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο για την εμπειρία, το ήθος και την επιστημονική κατάρτιση αυτού του ανθρώπου. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι βγαίνοντας από το χειρουργείο και μέχρι σήμερα, ένιωσα παραδόξως ακέραια (μολονότι μου είχε αφαιρεθεί για πρώτη φορά στη ζωή μου κάτι από μένα, μία σάλπιγγα) και έχω την σαφή αίσθηση ότι σεβάστηκε το σώμα μου σαν να μην με ακούμπησε χέρι. Μπορεί σε όσους δεν έχουν υποβληθεί σε καμιά επέμβαση αυτό να μη λέει τίποτε, όμως όσοι έχουν περάσει χειρουργείο, ξέρουν ότι αυτό δεν είναι απλώς σπάνιο. Είναι απίθανο. Βγαίνοντας από το χειρουργείο, νιώθεις πάντα ότι κάποιος έβαλε χέρι στο κορμί σου. Ότι σε έθιξαν, σε ενόχλησαν, επενέβησαν πάνω σου. Εγώ λοιπόν ένιωσα ότι κοιμήθηκα (ο αναισθησιολόγος με χαιρέτησε φιλικά με την ένεση, "έλα γεια σου τώρα, θα τα πούμε μετά"), και ξύπνησα μαγικά ανακουφισμένη.

Βέβαια πρέπει να πω ότι ο κάθε ασθενής πρέπει να ερευνήσει μόνος του, και να επιλέξει τον γιατρό που ταιριάζει στην περίπτωσή του. Εγώ παραθέτω μόνο την έρευνα και την εμπειρία μου.

Πριν από το χειρουργείο

όχι δεν είμαι ντυμένη στρουμφάκι τις Απόκριες. Κάθε άλλο. Είμαι έτοιμη να χειρουργηθώ στο Ιατρικό Κέντρο.
Κι αν χαμογελάω, είναι γιατί πριν βρεθώ στο Ιατρικό Κέντρο και στα έμπειρα χέρια του κ. Κωνσταντινίδη που με χειρούργησε και περπάτησα την ίδια μέρα, βρέθηκα στο Γενικό Κρατικό και παρά λίγο θα ήμουνα χασαποκομμένη σα να 'χα γεννήσει με καισαρική για μια εξωμήτριο.

Με δυο λόγια: Με έναν ασυνήθιστα δυνατό πόνο στην κοιλιά κάτω δεξιά μια ωραία Δευτέρα, πήγα μόνη μου στο Γενικό Κρατικό, γιατί έμοιαζε ο πόνος με σκωληκοειδίτιδα. Στα επείγοντα με ψηλαφήσανε, με εξετάσανε και σκωληκοειδίτιδα δεν τους έμοιαζε. Μου κάνανε τεστ εγκυμοσύνης για να με στείλουν για ακτινογραφίες και βγήκε θετικό. Για μένα από εκεί και πέρα ήτανε φως φανάρι ότι δεν πήγαινε κάτι καθόλου καλά, αφού μια εγκυμοσύνη που ξεκινάει με αίμα και οξύ πόνο δεν προμηνύεται καλή. Εξετάσεις: Μέτρηση της χοριακής μου, που για τις εβδομάδες που αντιστοιχούσαν στην εγκυμοσύνη μου, δεν ήταν ικανοποιητικά υψηλή, αλλά ούτε και τελείως χαμηλή.

Πρέπει να σημειώσω ότι το Γενικό Κρατικό δεν έχει μαιευτική κλινική, αλλά μόνο γυναικολογική, πράγμα που σημαίνει ότι πολύ κακώς παρέμεινα εκεί, με ένα μαιευτικό πρόβλημα. Όμως οι γιατροί της γυναικολογικής κλινικής είναι όλοι νέοι, πολύ ανθρώπινοι, καλοί επιστήμονες και προσεκτικοί στη δουλειά τους. Οι συνθήκες εργασίας τους είναι ταπεινές για τις προθέσεις τους και το ενδιαφέρον που δείχνουν σε κάθε έναν ασθενή. Δουλεύουν υπερβολικές ώρες, οι εφημερίες τους είναι εξαντλητικές και τα περιστατικά που συναντούν αναρίθμητα.

Στην περίπτωσή μου εξάντλησαν κάθε πιθανότητα ομαλής έκβασης της εγκυμοσύνης πριν αποφασίσουν να με στείλουν στο χειρουργείο. Με κράτησαν μέσα για νοσηλεία επειδή μια υποτροπή θα ήταν επικίνδυνη (το σπάσιμο μιας εξωμητρίου κύησης στην σάλπιγγα ευθύνεται για ένα μεγάλο ποσοστό θανάτων γυναικών στα πρώτα στάδια εγκυμοσύνης) και μετρούσαν υπομονετικά χοριακές και αιματοκρίτες.

ΌΜΩΣ: Οποιαδήποτε ιατρική φροντίδα σε ένα χειρουργικό περιστατικό είναι εντελώς ανεπαρκής και άχρηστη, όταν το χειρουργείο του Νοσοκομείου βρίσκεται στο Μεσαίωνα. Τι εννοώ με αυτό: Πολύ σύντομα μου έγινε σαφές από τους γιατρούς του Γενικού Κρατικού, ότι η επέμβαση θα γινόταν με ανοιχτό χειρουργείο, μολονότι μια εξωμήτριος κύηση αντιμετωπίζεται πλέον με λαπαροσκοπική χειρουργική, της οποίας τα πλεονεκτήματα είναι σημαντικά.
Σημειώνω τα πιο εμφανή: Ο ασθενής συνέρχεται μέσα σε λίγες ώρες, περπατάει την ίδια ή την επόμενη ημέρα και το πολύ σε τρεις μέρες (εγώ σε δύο) πάει σπιτάκι του περπατώντας σαν να μη χειρουργήθηκε ποτέ. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι αστείος (σαν να έχετε κάνει απότομα πολλούς κοιλιακούς), περνάει σε 5-6 ημέρες, και σου αφήνει τρεις γρατζουνιές (κυριολεκτικά) μήκους 1-2 εκατοστών στην κοιλιά.

Όσες γυναίκες έχουν γεννήσει με καισαρική, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αντίθετα το ανοιχτό χειρουργείο. Απίστευτο πόνο, 10-15 εκατοστά τομή που δεν σβήνει, και ακόμη χειρότερα, ραμμένο εσωτερικό κοιλιάς χύμα, δηλαδή μύες, τοιχώματα φύρδην μύγδην ραμμένα, γεγονός που δημιουργεί συμφύσεις αργά ή γρήγορα στην περιοχή.

Ευτυχώς που ο καλός μου σύζυγος με περισσή φροντίδα και ψυχραιμία αντιλαμβανόμενος ότι με προορίζουν για ανοιχτή επέμβαση, έκατσε και ξενύχτησε στο ίντερνετ να μάθει τι ενδείκνυται στην επέμβαση εξωμητρίου, ποιοι γιατροί την κάνουν λαπαροσκοπικά στην Ελλάδα, ποιο είναι το καλύτερο νοσοκομείο κ.τ.λ. Και ήρθε την άλλη μέρα και μου είπε: "Δεν μπορώ να φανταστώ το κορίτσι μου, που είναι κολυμβήτρια, να έχει ραμμένη κοιλιά με τομή και να πονάει ή να μην μπορεί να κολυμπήσει ξανά" και είχε ήδη κανονίσει να μεταφερθώ στο Ιατρικό Κέντρο για να με χειρουργήσει ο κ. Κωνσταντινίδης.

Χειρουργήθηκα αμέσως, και όπως χαρακτηριστικά μου είπε ο γιατρός μου, αν ήξερα σε τι κατάσταση ήμουνα, δεν θα είχα τολμήσει να φύγω από το Γενικό Κρατικό, γιατί δεν προλάβαινα. Εγώ όμως σκέφτομαι ακόμη και τώρα, ότι αν ήξερα σε τι κατάσταση ήμουνα, θα είχα φύγει νωρίτερα. Φυσικά μου αφαίρεσαν τη σάλπιγγα που είχε ήδη καταστραφεί.
Χειρυργήθηκα Δευτέρα αργά το απόγευμα, την Τρίτη το πρωί σηκώθηκα και περπάτησα σιγά σιγά, και μέχρι το βράδυ δεν πιανόμουν. Την Τετάρτη πήγα σπίτι μου και μετά από λίγες ημέρες έβγαλα τα τσιρότα που είχα στις πληγές, και διαπίστωσα ότι δεν είχα ούτε ράμματα.
Σήμερα το θυμάμαι σα να συνέβη σε κάποιον άλλο, και μόνο οι γρατζουνιές μου όσο υπάρχουν ακόμη μου πιστοποιούν ότι εγώ το πέρασα αυτό. Γιατί από τα χέρια του κ. Κωνσταντινίδη βγήκα όσο ακέραια μπήκα στο χειρουργείο και με έντονη την αίσθηση ότι σεβάστηκαν το σώμα μου κι εμένα.
Γι' αυτό όποια κοπέλα αντιμετωπίσει πρόβλημα ανάλογο, μη διστάσετε να μου στείλετε post. Θα επικοινωνήσω και θα σας πω αναλυτικά ό,τι έμαθα, και θα σας παραπέμψω όπου μου φέρθηκαν καλά.

Η FeminAthens στις Βρυξέλλες

Ποια είναι η πόλη που έχει στίχους σκαλισμένους στις πλατείες και στα πάρκα της; Οι Βρυξέλλες. Δεν έχεις μετά λόγο να ζεις εκεί; Έχεις!


Μου αρέσουν οι Βρυξέλλες για το ανθρώπινο μέγεθός τους που μου θυμίζει το κέντρο της Αθήνας. Μου αρέσει και γιατί έχει ένα καφέ κι ένα μπαράκι σε κάθε γωνιά της. Και γιατί ο κόσμος ξενυχτάει και γυρνάει στα μπαρ και τις μπυραρίες, και γιατί την κάνεις όλη μια βόλτα με τα πόδια. Και για του λόγου το αληθές, ναι πράγματι είναι σε δύο επίπεδα η πόλη. Εδώ ο καλός μου πάει να πάρει το ασανσέρ για τον πάνω κόσμο των Βρυξελλών.


Κι αυτή είναι η θέα από το ασανσέρ προς τα άνω εδάφη του Βελγίου. Συγκεκριμένα είναι το δικαστικό μέγαρο των Βρυξελλών και η πόλη προς τα κάτω, όπως φαίνεται μια ωραία φθινοπωρινή δύση.

Ακαδημίας 58

Δίπλα από το Δικηγορικό Σύλλογο.
Το έχετε δει όλοι, είναι μια βαριά σιδερένια πόρτα σε ένα τήριο που μοιάζει με πύργο.
Παλιότερα κυκλοφορούσαν ιστορίες για μασονικές στοές και σατανιστικές τελετές. Μετά ξεχάστηκαν, όπως είναι λογικό.

Εγώ που κυκλοφορώ στην πόλη Δεκαπενταύγουστο με καύσωνα, πέτυχα ανοιχτό το μυστήριο πορτάκι, και το εσωτερικό ήταν συναρπαστικό.


Η είσοδος έχει ένα ψηφιδωτό που γράφει: "ΜΟΧΘΟΣ ΧΡΟΝΟΣ" και από κάτω το οικόσημο "Δ. ΛΟΒΕΡΔΟΣ". Ακριβώς πίσω από την πόρτα ξεκινάει ένας διάδρομος ολοσκότεινος μέχρι τα βάθος όπου διέκρινα μια σκάλα να ανεβαίνει. Ο διάδρομος είναι διακοσμημένος με σκαλιστά έπιπλα (εκκλησιαστικού τύπου) και μοιάζει εκπληκτικά όμορφο και βαρύ στο στολισμό του οίκημα.

Το πορτί ήταν ανοιχό και εργάτες μπαινοβγαίνανε, μάλλον συντήρηση ετήσια έμοιαζε, οπότε αν είστε στην Αθήνα δεκαπενταύγουστο... σπεύσατε.

Τι σας έμεινε αξέχαστο;

Α, τίποτε από τα προηγούμενα. Στις 15 ημέρες ήθελα να γυρίσω στην Αθήνα, ακόμη και στο γραφείο. Είχα βαρεθεί και λιγάκι. Μόνο που... μόνο που την τελευταία ημέρα... μας ήρθε μια ιδέα! Να νοικιάσουμε ένα ιστιοπλοϊκό και να πάμε βόλτα.

Και νάμαστε με το σκύλο αγκαλιά, στο Errante, με τον Αντρέα. Ο Αντρέα είναι ένας Ιταλός που ζει στην Ελλάδα και δεν θέλει να γυρίσει στην Ιταλία. Πιστεύει πως η Ελλάδα είναι όπως η Ιταλία πριν δέκα χρόνια, και δεν του αρέσει αυτό που έχει συμβεί στην χώρα του. Έχει αγοράσει λοιπόν το όμορφο Errante και κάνει κρουαζιέρες. Φτιάχνει και μεζεδάκι στο σκάφος, με νόστιμο κρασί και αν το κανονίσετε, σας ψήνει κιόλας με κάρβουνα, ώσπου να κάνετε το μπάνιο σας στην παραλία που θα σας αφήσει.

Με τον Αντρέα περάσαμε υπέροχα. Προφταίναμε μόνο να πάμε ως το Γυαλί, και πολύ χάρηκα, γιατί δεν ήθελα να φύγω χωρίς να το δω. Το Γυαλί, βγάζει ελαφρόπετρα, η οποία εξάγεται στο 90%. Πού είναι χρήσιμη; Είναι ο καλύτερος συνδυασμός για το μπετόν στις οικοδομές. Το κάνει πιο ελαστικό και ομοιογενές, και λειτουργεί μονωτικά. Το εργοστάσιο δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, η εταιρεία που το εκμεταλλεύεται πληρώνει στον Δήμο Νισύρου και είναι υποχρεωμένη ανά εξάμηνο να ανανεώνει το εργατικό προσωπικό της από Νισύριους. Εγώ είδα να φορτώνει το υλικό ρωσικός στόλος. Στην άλλη του άκρη το νησάκι βγάζει οψιδιανό, που φτιάχνει τις καλύτερες οπτικές ίνες. Επίσης εξάγεται. Το νησάκι λένε ότι σε δέκα χρόνια περίπου θα γίνει φλατ. Τα νερά γύρω του είναι καταπράσινα. Όπως Καραϊβική. Οι παραλίες αμμούδες ή λευκό τριμμένο βοτσαλάκι (ελαφρόπτερα μάλλον).

Οδηγήσαμε το ιστιοπλοϊκό, κουβεντιάσαμε πολύ, ήπιαμε ένα μπουκάλι λευκό κρασί και τσιμπολογήσαμε αλλαντικά και τυριά με παξιμάδια και ντομάτες, μεζέ της στιγμής. Βουτήξαμε ξανά και ξανά στα καταπράσινα νερά και λατρέψαμε τη δουλειά πάνω στο πλοίο. Με δυο λόγια ήταν η ωραιότερη μέρα των διακοπών μας και αποφασίσαμε να γυρίσουμε και να ασχοληθούμε με την ιστιοπλοΐα. Η ελευθερία που νιώσαμε και η ησυχία όταν αράξαμε το σκάφος ήταν απίστευτα. Κι εμείς γυρίσαμε στους Πάλους άλλοι άνθρωποι. Αράξαμε στο Captains με τον Αντρέα και συνεχίσαμε με ουζάκια και χταπόδι στιφάδο, σπεσιαλιτέ της Άννας. Αποχαιρετίσαμε το νησί με τις καλύτερες ιδέες για το χειμώνα μας ξεκούραστοι και γελαστοί, όπως πρέπει δηλαδή να γυρνάμε από γεμάτες κι όμορφες διακοπές.

Μπάνια κάνατε;

Μπορεί να ακούγεται λίγο μπανάλ, αλλά η παραλία στους Πάλους με τις θείτσες, τις γιαγιάδες, τα πιτσιρίκια και τα άλλα παραθαλάσσια ενδημικά είδη, μας κέρδισε τις απογευματινές ώρες και τις πολύ πρωινές, πριν τις δέκα. Έχει αρμυρίκια όμορφα και περιποιημένα, ντους και καμπίνες και WC παρακαλώ. Και παγκάκια για ρομαντζάδα. Μόλις αδειάσει από τον κόσμο, είναι όνειρο (όπως όλα τα μέρη εδώ που τα λέμε όταν αδειάσουν από κόσμο. Μόνο που στη Νίσυρο αυτό γίνεται εύκολα, γιατί γενικά... δεν έχει κόσμο).

Μετά ήταν και η παραλία που κάποτε ήταν η Λευκή Παραλία. Τώρα δεν είναι λευκή, και το γιατί να το ρωτήσετε εκεί, για να δείτε και το πνεύμα των ντόπιων. Είναι όμως ακόμη όμορφη, με αρμυρίκια και πανέμορφα νερά, ακόμη κι όταν έχει κυματάκι.

Το λιμάνι της Νισύρου

Είναι το κέντρο όλων των διαδρομών και δραστηριοτήτων. Εδώ στο Μανδράκι, βγαίνει ο κόσμος το βράδυ, από εδώ ξεκινάνε και τα τοπικά λεωφορεία για όλες τις παραλίες. Στο βάθος δεξιά στη θάλασσα είναι το Γυαλί, ένα νησάκι που βγάζει ελαφρόπετρα και οψιδιανό, ενώ γύρω του άλλες μικρές βραχονησίδες. Ευθεία απέναντι είναι η Κως. Και πολύ μα πολύ κοντά τα τουρικά ανατολικά παράλια.

Αυτό είναι το Μανδράκι από ψηλά. Είναι γραφικός οικισμός, ζωντανός και η εγκατάλειψη που χαρακτηρίζει το νησί δεν φαίνεται και πολύ εδώ. Κάθε μέρα το καλοκαίρι καταφτάνουν πλοία με τουρίστες από την Κω, οι οποίοι παραδόξως δεν κινούνται σε όλο το νησί, παρά μόνο στο λιμάνι και το ηφαίστειο. Αν περπατήσει κανείς παραλιακά θα βγει στην μαύρη παραλία, τους Χοχλάκους. Είναι μια άγρια κάπως αλλά πολύ αγαπητή στον κόσμο παραλία με μαύρα μεγάλα βότσαλα. Αν έχει ήλιο η ζέστη είναι φυσικά ανυπόφορη. Αν έχει κύμα, η παραλία γίνεται λίγο τρομακτική. Όμως η διαδρομή για να φτάσεις εκεί σου χαρίζει μερικές από τις πιο όμορφες εικόνες του νησιού. Από το Μανδράκι μποεί κανείς να επισκεφτεί το Κάστρο, τον ψηλότερο οικισμό δηλαδή του Μανδρακίου με το κάστρο, και το Μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιανής. Αν πάτε απόγευμα η θέα στη δύση του ήλιου είναι μοναδική.

Μέσα στα σοκάκια του το Μανδράκι είναι όμορφο και πιο όμορφα ακόμη είναι τα πανάκριβα πλέον σπίτια του, που τα αγοράζουν εργολάβοι της κακιάς ώρας και από πέτρινα με ένα μέτρο τοίχο, τα φτιάχνουν τσιμεντένια κλουβιά. Οι Νισυριώτες συνήθιζαν να αξιοποιούν το μαύρο βοτσαλάκι για να φτιάχνουν τις αυλές και τα σκαλιά των σπιτιών τους, και το αποτέλεσμα είναι πράγματι καλλιτεχνικό. Έτσι είναι φτιαγμένα και τα σκαλιά που οδηγούν στην Παναγία Σπηλιανή, έτσι είναι φτιαγμένη κι η αυλή του Δημαρχείου, και πολλές αυλές παλιών σπιτιών.

Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, φαΐ έχει; Ε, λοιπόν η Νίσυρος το έχει ρίξει τόσο στον τουρισμό, που από ντόπια προϊόντα δεν θα βρείτε κολυμπηθρόξυλο. και μην ακούσω για την σουμάδα πια, γιατί καμιά δεν είδα να την φτιάχνει, από την Κω έρχεται και τούτη. Θα βρείτε μόνο κάππαρη, η οποία φυτρώνει παραδόξως παντού στο νησί, άντε και κανένα τυράκι ντόπιο, αν πετύχετε στις καλές της της ταβερνιάρισα, γιατί για να αγοράσετε, σίγουρα δεν θα βρείτε. Και από φαΐ... κατάψυξη και φούρνος μικροκυμάτων. Μουσακάς, παστίτσιο και τα ρέστα... 15 μέρες φάγαμε μόνο στο Captains στους Πάλους, στην Άννα. Γιατί όπου αλλού δοκιμάσαμε ήταν σαν να είσαι στην Αθήνα, στα καλά καθούμενα. Μεγάλη εξαίρεση το υπέροχο κατσικάκι στην είσοδο στα Νίκεια, απέναντι από το ηφαιστειολογικό μουσείο. Θέα, καθαριότητα, νοστιμιά και καλές τιμές!

Το νησί-ηφαίστειο

Η Νίσυρος δεν είναι νησί, είναι ηφαίστειο. Το γύρω γύρω από τον κρατήρα (το σύνολο δηλαδή των κρατήρων) ίσα που φτάνει για να ζήσουν και μερικοί άνθρωποι. Αλλιώς αν το δεις και λίγο από ψηλά, και υπάρχουν φωτογραφίες στο Μουσείο Ηφαιστειολογίας στη χώρα, η Νίσυρος είναι όλη κι όλη ο Στέφανος, ένας τεράστιος κρατήρας που αποπνέει θείο και άλλα "αρώματα".

Όμως είναι επισκέψιμος και μπορείς να κατέβεις και να περπατήσεις πάνω του. Κατεβήκαμε κι οι τρεις. Εγώ, ο Νίκος και η Sante μαζί. Η Sante θα είναι μάλλον το πρώτο σκυλί που περπάτησε σε ηφαίστειο... Και όπως είναι φυσικό, δεν ενθουσιάστηκε καθόλου από τη ζέστη και την ατμόσφαιρα. Ακόμη κι εμείς δεν είχαμε το κουράγιο να επισκεφτούμε τους άλλους κρατήρες, οι οποίοι είναι επτά και οι περισσότεροι ενεργοί.

Το ηφαίστειο λοιπόν όχι μόνο δημιούργησε τη Νίσυρο, αλλά και όλο της το υποθαλάσσιο, θαλάσσιο και χερσαίο περιβάλλον. Γι' αυτό είναι απίστευτα εύφορη, και διαθέτει πολλά διαφορετικά πετρώματα από περιοχή σε περιοχή.

Η Παχιά Άμμος δεν έχει άμμο

... έχει λεπτό λεπτό βοτσαλάκι, από αυτό που μοιάζει με άμμο αλλά δεν είναι κι έτσι δεν πετάει με τον αέρα και δεν κολλάει πάνω σου.

Από τα Λουτρά της Νισύρου παίρνουμε τον δρόμο αριστερά όπως κοιτάμε τη θάλασσα κι όλο ευθεία (δεν έχει και πού αλλού να στρίψεις έτσι κι αλλιώς). Ο δρόμος σιγά σιγά ερημώνει. Εσύ αυτό που θα διαπιστώσεις είναι ότι το νησί αν ήθελε, θα ήταν όλο μια ανατολική παραλία, γιατί ανατολικά είναι πράγματι μια παραλία όλα του τα παράλια. Όμως όχι, δεν είναι αξιοποιημένη αυτή η πλευρά. Είναι έρημη, βρώμικη, οι ακτές (που είναι πράγματι ατελείωτες) είναι γεμάτες φύκια και φυσικά δεν υπάρχει γλυκό νεράκι να πιεις (εν είδει καντίνας ή περιπτέρου) σε ακτίνα χιλιομέτρων. Θα μπορούσε δηλαδή να είναι ειδυλλιακό, αλλά δεν είναι.

Και τότε πού πας; Μα στην Παχιά Άμμο φυσικά! Και πού πέφτει παιδιά η Παχιά Άμμος, αφού ο δρόμος τελειώνει ξαφνικά; Α, μετά έχει λίγο περπάτημα σου λένε όλοι. Εντάξει μου αρέσει το περπάτημα είπα κι εγώ και πήρα και το σκύλο. Αλλά αυτό που δε μου είπαν, είναι το πού ακριβώς ήταν αυτό το περπάτημα. Ήταν στο χείλος του γκρεμού λοιπόν, ένα δεκαλεπτάκι στο φρύδι ενός πέτρινου βράχου. Και το πέτρινο, όπως ξέρετε στη Νίσυρο είναι ευφημισμός, γιατί στα περισσότερα μέρη, πέτρα εννοούμε εκεί την ελαφρόπετρα. Και τι κακό έχει ρε παιδιά η ελαφρόπετρα; Α, κανένα, απλώς τρίβεται εκεί που περπατάς. Δηλαδή ένα δεκαλεπτάκι σκαρφαλώνεις σε ένα μονοπάτι φαρδύ όσο τα δυο σου πόδια μαζί (δηλαδή το πλάτος εννοώ ότι είναι όσο το πλάτος των δυο πατουσών του ανθρώπου αν κολλήσεις τα πόδια σου, όχι αν τα ανοίξεις σαν τον τσάρλιν Τσάπλιν). Ε, δε σου χρειάζεται και περισσότερο, αφού μια πατούσα κολλάς κάθε φορά στο έδαφος, μία μπρος, μία πίσω, ε, φτάνει για να περάσεις. Κάτω δεν κοιτάς γιατί έχει βράχια και θάλασσα κι είσαι σε ύψος. Κοιτάς μπροστά, και κολλάς στο τοίχωμα του βράχου, γιατί είπαμε, το μονοπάτι είναι από τριμμένη ελαφρόπετρα, και γκρεμίζεται όσο το πατάς.


Ναι αλλά πού φτάνεις; Εδώ! Η Παχιά Άμμος τον Ιούνιο είναι ό,τι μπορεί να ονειρεύεται ένα κουρασμένο μάτι κι ένα ταλαιπωρημένο κορμί. Μια μεγάλη παραλία, με σκούρο λεπτό βοτσαλάκι, πολύ φαρδιά και πολύ βαθιά προς το εσωτερικό του νησιού, και βέβαια έρημη -τον Ιούνιο τουλάχιστον. Κι όταν λέμε έρημη, το εννοούμε, βγάζεις τα ρούχα σου κι ο άλλος παραθεριστής εκεί που βρίσκεται δεν βλέπει να σε ξεχωρίσει αν είσαι ντυμένος ή γυμνός. Τα νερά φυσικά είναι υπέροχα, σε ηφαιστειογενές νησί είσαι, και το τοπίο μαγικό, αποκλείεται να φύγεις πριν βραδιάσει.
Καλό είναι να μην πας κιόλας βέβαια πριν πέσει λιγάκι ο ήλιος γιατί η παραλία δεν έχει σκιά πουθενά. Βέβαια έχει έναν αμμόλοφο και πίσω από αυτόν ο Νίκος μου είπε ότι έχει δέντρα και κατασκηνωτές αλλά εγώ τίποτε δεν είδα. Πάντως έχει τόση ζέστη μέχρι να φτάσεις, που το σκυλί τα έπαιξε τελείως. Λέω κι εγώ τι έπαθε ο σκύλος και δεν θέλει να περπατήσει για να φτάσει ενώ χαίρεται όταν είναι εκεί; Απλώς καίγεται! Κατά τα άλλα: Τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα!

Πάμε για Νίσυρο

Είμαστε στο πλοίο. Κοιμόμαστε του καλού καιρού. Το σκυλί δεν δείχνει να έχει καμία ανάγκη, ευτυχώς δεν κουνάει κιόλας. Έχουμε πάρει καμπίνα κατοικιδίου, τρομάρα μας, για να έχουμε το ζούδι μας μαζί. Καλά κάναμε, γιατί τα κλουβιά στο κατάστρωμα δεν είναι ούτε για ποντίκια. Οι κουκέτες είναι μια χαρά καθαρές και περιποιημένες και το πλοίο άδειο, αλλά εμείς κοιμόμαστε, νεκροί τελείως από την κούραση. Το ταξίδι μας μοιάζει με την Έξοδο του Μεσολογγίου, νιώθω να έχω φύγει σαν κυνηγημένη για να γλιτώσω από κάτι, παρά ότι έχω φύγει άνετη για διακοπές.

Ο γάμος του Τηλέμαχου

Αυτοί είναι ο Τηλέμαχος και η Βανέσσα την ημέρα του γάμου τους. Παντρευτήκανε στις 26 Ιουνίου στο Δημαρχείο του Πειραιά. Μάρτυρες στο γάμο τους ήταν ο Νίκος κι εγώ. Εμείς την ίδια ημέρα φεύγαμε για Νίσυρο, ευτυχώς που οι πολιτικοί γάμοι γίνονται πρωί. Η αίθουσα του Δημαρχείου που γίνονται οι γάμοι ήταν επιβλητική και μεγάλη, με τα πορτραίτα των Δημάρχων γύρω γύρω. Ο Αντιδήμαρχος που πάντρεψε τα παιδιά ήταν χαρούμενος και μας έκανε και χιούμορ, κι όλα κύλησαν μια χαρά και μες την ευτυχία. Και στα δικά σας one way or another!

Τι δουλειά έχει ο Δομάζος στη Σκουφά;

και όλοι οι άλλοι; Αν διαβάζατε παλιά το "Γκολ" ή είστε γνώστες ποδοσφαιρόφιλοι προηγούμενων δεκαετιών έχετε κάθε λόγο να κάνετε μια στάση στο "Βρακί". Γιατί οι απίστευτοι αυτοί τύποι φτιάχνουν τρελλές βιτρίνες επίκαιρες και αστείες, από τις καλύτερες της Αθήνας.

Αυτές τις ημέρες έχουν αραδιάσει εξώφυλλα του Γκολ (μα πού βρήκαν τόσα) με παλιούς γνωστούς ποδοσφαιριστές, κι έτσι εσείς τα αγοράκια, όπως θα παιρνάτε από την Σκουφά, το εξασκημένο μάτι σας που ξεχωρίζει σώβρακα και φανέλες ομάδων θα σταματήσει και στην πραμάτια του "Βρακιού".

H κυρία "Χορός"

Ίσως είναι επειδή την είδα να χορεύει πρώτη φορά, ίσως κι επειδή την είδα να χορεύει με το συγκεκριμένο μπαλέτο.

Η Sylvie Guillem χόρεψε στο Ηρώδειο με το μπαλέτο του Τόκυο για μια βραδιά-αφιέρωμα στον Μωρίς Μπεζάρ. Αυτό είναι το σκηνικό με το οποίο έκλεισε η βραδιά με το Bolero του Ravel. Η Guillem χόρευε σόλο πάνω στο τεράστιο κόκκινο τραπέζι, ενώ οι άντρες του μπαλέτου γύρω της σε κύκλο. Κι όσο δυνάμωνε η μουσική του Bolero τόσο δυνάμωνε κι η ένταση των χορευτών, μέχρι που στο φινάλε μας πέταξαν από τις θέσεις μας χειροκροτώντας.

Το πρώτο μέρος ήταν "Η ιεροτελεστία της Άνοιξης" και οι χορευτές του μπαλέτου του Τόκυο μας συνεπήραν σαν να είμασταν όλοι σπόροι που γεννιόμασταν την άνοιξη. Η χορογραφία ήταν τόσο εύγλωττη και τόσο συγκινητική η απόδοση όλων, που μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Ήταν από τα καλύτερα θεάματα που έχω δει ποτέ.

Τόσο αυτό το εξαίρετο μπαλέτο, όσο και την μοναδική Guillem, που τώρα καταλαβαίνω γιατί εξαντλούνται τα εισιτήρια στις παραστάσεις της τόσο γρήγορα, νομίζω πως θα μπορούσα να τους χειροκροτώ όρθια για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Αστεία και μη ντεφώ του άνω διαζώματος:

1. Η ουρά άρχισε να σχηματίζεται στις 7:50! (Η παράσταση άρχιζε στις 21:30).

2. Έχουμε μπει και καθόμαστε και περιμένουμε υπομονετικά για ώρες. Υστερική έγκυος κυρία στην παραδιπλανή θέση, κάθεται ανυποψίαστα ήσυχη έχοντας φυλάξει μία θέση για τον σύζυγό της. Στο παρά τέταρτο της έναρξης έρχεται αλαφιασμένος ηλικιωμένος κύριος με χοντρούτσικο φίλο του και μολονότι η θέση φαίνεται πιασμένη, στρογγυλοκάθεται ατάραχος. Η κυρία τον σπρώχνει με δύναμη (το ξέρω γιατί έπεσε πάνω μου) και ωρύεται: Σήκω φύγε, ρε! Είμαι έγκυος κι έχω ορμόνες, ρε! Η θέση είναι πιασμένη και δε θα φύγω από δω ρε!

3. Χορογράφοι, παλιοί, νέοι, χορευτές και μαθητές σχολών, παντού γύρω μας. Σχόλια για το κουντεπιέ της Guillem, την κίνηση, την ποζισιόν και άλλα!

Η Ακρόπολη όπως δεν την έχετε δει

Αυτό είναι το κάτω μέρος των επιστυλίων του Παρθενώνα. Η φωτογραφία ελήφθη από κοντινή απόσταση, πάνω στη γερανογέφυρα που χρησιμοποιείται για την αναστήλωση του μνημείου.

Επί τουρκοκρατίας οι πασάδες της πόλης είχαν μετατρέψει το ναό σε πυριταδοπθήκη με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε στο εσωτερικό του Παρθενώνα, μέσα στον οποίο είχανε χτίσει ένα τζαμί. Εδώ διακρίνεται ο τοίχος του.

Ακόμη πιο κοντά, η κάτω πλευρά ενός κιονόκρανου από το ναό. Η μόλυνση έχει αποτυπωθεί ολοκάθαρα. Τα ίδια αποτελέσματα είχε επιφέρει η μόλυνση και στη Δυτική Ζωφόρο, η οποία απομακρύνθηκε και καθαρίστηκε με λέιζερ.

Αυτό είναι το αποτύπωμα μιας σιδερένιας καρφίδας που χρησιμοποίησε ο Μπαλάνος για την αναστήλωση του 1900. Σήμερα οι ενώσεις αυτές αφαιρούνται και αντικαθίστανται από νέες με τιτάνιο.

Κι όπως φεύγεις πάρε κι ένα σουβενίρ...

από την παράσταση "paso doble" στην Πειραιώς
260 (στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ). Όπου ο χορογράφος Νατζ και ο εικαστικός Μπαρσελώ τα δίνουν όλα ξεσπώντας σε 10 τόνους πηλού. Τώρα αν σας είπαν για βαθύτερα νοήματα και συμβολισμούς, μην ψάχνεστε... Τα άτομα απλώς πλάθουν με κάθε πιθανό τρόπο (και με το ίδιο τους το σώμα από την κορφή ως τα νύχια) τον πηλό.
Όλα καλά ως εδώ, να μην ήταν και τόσο θορυβώδης η μουσική, να μην τρώγαμε και τον άργιλο στον αέρα (ακούστηκαν και φταρνίσματα) δεν θα είχαμε κανένα παράπονο. Φεύγοντας πλησιάσαμε και το σκηνικό-έργο, το φωτογραφίσαμε και όσοι ήθελαν πήραν κι ένα κομματάκι για σουβενίρ (εγώ το εισέπνευσα και μου φτάνει...). Το φωτογράφισαν κι οι ίδιοι οι περφόρμερ άλλωστε, όπως κι εμάς που τους χειροκροτούσαμε, μέχρι που αναρωτήθηκα, βρε λες να ασπρίσαμε όλοι από τον άργιλο που πετάξανε στον αέρα;;

Μου φαίνεται ότι από όλες τις παραστάσεις που θα παρουσιαστούν στην Πειραιώς 260, για μένα πιο εντυπωσιακή θα είναι πάντα η μεταμόρφωση του χώρου. Γιατί τον είχα δει πέρυσι όταν επελέγη από το ΕΦ για πρώτη φορά και πήγαμε με τον φίλο μου τον Γιάννη να τον δούμε και να τον φωτογραφήσει. Ήταν το χάος το ίδιο μέσα, ενάμιση μήνα πριν την πρεμιέρα του Φεστιβάλ και στοιχηματίζαμε ότι δεν μπορεί αυτός ο χώρος να έρθει να γίνει χώρος εκδηλώσεων μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Έγινε βέβαια και πέρυσι και φέτος, ας είναι καλά οι συμβασιούχοι του Φεστιβάλ. Άντε παιδιά, κουράγιο!

Η FeminAthens στον Πύργο

Τι είναι αυτό το ζώο; Είναι λάμα! Πού είναι το λάμα; Στον Πύργο! Και όμως αυτό το όμορφο πλάσμα συγκατοικεί με ελάφια, άλογα, σκυλιά, πτηνά διάφορα, αγελάδες, πρόβατα και άλλα ζούδια σε μια όμορφη οικολογική φάρμα στον Πύργο Ηλείας.
Τι άλλο είδα στο φιλόξενο κτήμα του κυρίου Α.; Τα πανέμορφα άλογά του που αναγνωρίζουν την φωνή του κι έρχονται να τα χαϊδέψει. Και τούτα τα μικρά αρνάκια που θύμιζαν το αρνί του Μικρού Πρίγκιπα.



Πιο ωραία από όλα όμως ήταν η αγνή φιλοξενία του κυρίου Τάσου, που φροντίζει μοναχός όλη την έκταση, ζωντανά και καλλιέργειες, καλαμπόκια, οπωροφόρα, λαχανικά και πανέμορφα τριαντάφυλλα.
Και έχω να πω ότι αν θέλει κανείς να πάει στον Πύργο, έχει δύο επιλογές: Η μία διαδρομή είναι από την Πάτρα, και είναι πιο σύντομη, αλλά δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Η άλλη είναι από Αρκαδία περνώντας από το Λεβίδι και μετά από τα πανέμορφα Λαγκάδια. Εκεί βέβαια είναι τόσο όμορφα που μάλλον δεν θα φτάσει κανείς ποτέ στον Πύργο, άσε που ο δρόμος είναι τόσο στενός και με απότομες στροφές, που ούτως ή άλλως οι πιθανότητες να φτάσει κανείς ακέραιος στον Πύργο μειώνονται. Αν με ρωτάτε όμως... χίλιες φορές από τα Λαγκάδια!

Η FeminAthens στην Αρκαδία Part II

H FeminAthens στην Αρκαδία Part I

Είμαστε στην όμορφη Αρκαδία, και συγκεκριμένα στην Δημητσάνα. Ήρθαμε για γύρισμα, κι εδώ είναι ο Νίκος που ετοιμάζει με τον καμεραμάν το on του.



Έτσι φαίνεται η Δημητσάνα από το δρόμο καθώς φτάναμε. Δεν έχει αλλάξει και πολύ από το 1999 που την είχα επισκεφτεί τελευταία φορά. Για να φτάσουμε εδώ, περάσαμε μέσα από ένα σύννεφο! Ένα πραγματικό, πηχτό υγρότατο σύννεφο! Όπως έτρεχε το αυτοκίνητο έβγαζα εξω το χέρι μου και βρεχόταν.