Τι σας έμεινε αξέχαστο;

Α, τίποτε από τα προηγούμενα. Στις 15 ημέρες ήθελα να γυρίσω στην Αθήνα, ακόμη και στο γραφείο. Είχα βαρεθεί και λιγάκι. Μόνο που... μόνο που την τελευταία ημέρα... μας ήρθε μια ιδέα! Να νοικιάσουμε ένα ιστιοπλοϊκό και να πάμε βόλτα.

Και νάμαστε με το σκύλο αγκαλιά, στο Errante, με τον Αντρέα. Ο Αντρέα είναι ένας Ιταλός που ζει στην Ελλάδα και δεν θέλει να γυρίσει στην Ιταλία. Πιστεύει πως η Ελλάδα είναι όπως η Ιταλία πριν δέκα χρόνια, και δεν του αρέσει αυτό που έχει συμβεί στην χώρα του. Έχει αγοράσει λοιπόν το όμορφο Errante και κάνει κρουαζιέρες. Φτιάχνει και μεζεδάκι στο σκάφος, με νόστιμο κρασί και αν το κανονίσετε, σας ψήνει κιόλας με κάρβουνα, ώσπου να κάνετε το μπάνιο σας στην παραλία που θα σας αφήσει.

Με τον Αντρέα περάσαμε υπέροχα. Προφταίναμε μόνο να πάμε ως το Γυαλί, και πολύ χάρηκα, γιατί δεν ήθελα να φύγω χωρίς να το δω. Το Γυαλί, βγάζει ελαφρόπετρα, η οποία εξάγεται στο 90%. Πού είναι χρήσιμη; Είναι ο καλύτερος συνδυασμός για το μπετόν στις οικοδομές. Το κάνει πιο ελαστικό και ομοιογενές, και λειτουργεί μονωτικά. Το εργοστάσιο δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, η εταιρεία που το εκμεταλλεύεται πληρώνει στον Δήμο Νισύρου και είναι υποχρεωμένη ανά εξάμηνο να ανανεώνει το εργατικό προσωπικό της από Νισύριους. Εγώ είδα να φορτώνει το υλικό ρωσικός στόλος. Στην άλλη του άκρη το νησάκι βγάζει οψιδιανό, που φτιάχνει τις καλύτερες οπτικές ίνες. Επίσης εξάγεται. Το νησάκι λένε ότι σε δέκα χρόνια περίπου θα γίνει φλατ. Τα νερά γύρω του είναι καταπράσινα. Όπως Καραϊβική. Οι παραλίες αμμούδες ή λευκό τριμμένο βοτσαλάκι (ελαφρόπτερα μάλλον).

Οδηγήσαμε το ιστιοπλοϊκό, κουβεντιάσαμε πολύ, ήπιαμε ένα μπουκάλι λευκό κρασί και τσιμπολογήσαμε αλλαντικά και τυριά με παξιμάδια και ντομάτες, μεζέ της στιγμής. Βουτήξαμε ξανά και ξανά στα καταπράσινα νερά και λατρέψαμε τη δουλειά πάνω στο πλοίο. Με δυο λόγια ήταν η ωραιότερη μέρα των διακοπών μας και αποφασίσαμε να γυρίσουμε και να ασχοληθούμε με την ιστιοπλοΐα. Η ελευθερία που νιώσαμε και η ησυχία όταν αράξαμε το σκάφος ήταν απίστευτα. Κι εμείς γυρίσαμε στους Πάλους άλλοι άνθρωποι. Αράξαμε στο Captains με τον Αντρέα και συνεχίσαμε με ουζάκια και χταπόδι στιφάδο, σπεσιαλιτέ της Άννας. Αποχαιρετίσαμε το νησί με τις καλύτερες ιδέες για το χειμώνα μας ξεκούραστοι και γελαστοί, όπως πρέπει δηλαδή να γυρνάμε από γεμάτες κι όμορφες διακοπές.

Μπάνια κάνατε;

Μπορεί να ακούγεται λίγο μπανάλ, αλλά η παραλία στους Πάλους με τις θείτσες, τις γιαγιάδες, τα πιτσιρίκια και τα άλλα παραθαλάσσια ενδημικά είδη, μας κέρδισε τις απογευματινές ώρες και τις πολύ πρωινές, πριν τις δέκα. Έχει αρμυρίκια όμορφα και περιποιημένα, ντους και καμπίνες και WC παρακαλώ. Και παγκάκια για ρομαντζάδα. Μόλις αδειάσει από τον κόσμο, είναι όνειρο (όπως όλα τα μέρη εδώ που τα λέμε όταν αδειάσουν από κόσμο. Μόνο που στη Νίσυρο αυτό γίνεται εύκολα, γιατί γενικά... δεν έχει κόσμο).

Μετά ήταν και η παραλία που κάποτε ήταν η Λευκή Παραλία. Τώρα δεν είναι λευκή, και το γιατί να το ρωτήσετε εκεί, για να δείτε και το πνεύμα των ντόπιων. Είναι όμως ακόμη όμορφη, με αρμυρίκια και πανέμορφα νερά, ακόμη κι όταν έχει κυματάκι.

Το λιμάνι της Νισύρου

Είναι το κέντρο όλων των διαδρομών και δραστηριοτήτων. Εδώ στο Μανδράκι, βγαίνει ο κόσμος το βράδυ, από εδώ ξεκινάνε και τα τοπικά λεωφορεία για όλες τις παραλίες. Στο βάθος δεξιά στη θάλασσα είναι το Γυαλί, ένα νησάκι που βγάζει ελαφρόπετρα και οψιδιανό, ενώ γύρω του άλλες μικρές βραχονησίδες. Ευθεία απέναντι είναι η Κως. Και πολύ μα πολύ κοντά τα τουρικά ανατολικά παράλια.

Αυτό είναι το Μανδράκι από ψηλά. Είναι γραφικός οικισμός, ζωντανός και η εγκατάλειψη που χαρακτηρίζει το νησί δεν φαίνεται και πολύ εδώ. Κάθε μέρα το καλοκαίρι καταφτάνουν πλοία με τουρίστες από την Κω, οι οποίοι παραδόξως δεν κινούνται σε όλο το νησί, παρά μόνο στο λιμάνι και το ηφαίστειο. Αν περπατήσει κανείς παραλιακά θα βγει στην μαύρη παραλία, τους Χοχλάκους. Είναι μια άγρια κάπως αλλά πολύ αγαπητή στον κόσμο παραλία με μαύρα μεγάλα βότσαλα. Αν έχει ήλιο η ζέστη είναι φυσικά ανυπόφορη. Αν έχει κύμα, η παραλία γίνεται λίγο τρομακτική. Όμως η διαδρομή για να φτάσεις εκεί σου χαρίζει μερικές από τις πιο όμορφες εικόνες του νησιού. Από το Μανδράκι μποεί κανείς να επισκεφτεί το Κάστρο, τον ψηλότερο οικισμό δηλαδή του Μανδρακίου με το κάστρο, και το Μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιανής. Αν πάτε απόγευμα η θέα στη δύση του ήλιου είναι μοναδική.

Μέσα στα σοκάκια του το Μανδράκι είναι όμορφο και πιο όμορφα ακόμη είναι τα πανάκριβα πλέον σπίτια του, που τα αγοράζουν εργολάβοι της κακιάς ώρας και από πέτρινα με ένα μέτρο τοίχο, τα φτιάχνουν τσιμεντένια κλουβιά. Οι Νισυριώτες συνήθιζαν να αξιοποιούν το μαύρο βοτσαλάκι για να φτιάχνουν τις αυλές και τα σκαλιά των σπιτιών τους, και το αποτέλεσμα είναι πράγματι καλλιτεχνικό. Έτσι είναι φτιαγμένα και τα σκαλιά που οδηγούν στην Παναγία Σπηλιανή, έτσι είναι φτιαγμένη κι η αυλή του Δημαρχείου, και πολλές αυλές παλιών σπιτιών.

Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, φαΐ έχει; Ε, λοιπόν η Νίσυρος το έχει ρίξει τόσο στον τουρισμό, που από ντόπια προϊόντα δεν θα βρείτε κολυμπηθρόξυλο. και μην ακούσω για την σουμάδα πια, γιατί καμιά δεν είδα να την φτιάχνει, από την Κω έρχεται και τούτη. Θα βρείτε μόνο κάππαρη, η οποία φυτρώνει παραδόξως παντού στο νησί, άντε και κανένα τυράκι ντόπιο, αν πετύχετε στις καλές της της ταβερνιάρισα, γιατί για να αγοράσετε, σίγουρα δεν θα βρείτε. Και από φαΐ... κατάψυξη και φούρνος μικροκυμάτων. Μουσακάς, παστίτσιο και τα ρέστα... 15 μέρες φάγαμε μόνο στο Captains στους Πάλους, στην Άννα. Γιατί όπου αλλού δοκιμάσαμε ήταν σαν να είσαι στην Αθήνα, στα καλά καθούμενα. Μεγάλη εξαίρεση το υπέροχο κατσικάκι στην είσοδο στα Νίκεια, απέναντι από το ηφαιστειολογικό μουσείο. Θέα, καθαριότητα, νοστιμιά και καλές τιμές!

Το νησί-ηφαίστειο

Η Νίσυρος δεν είναι νησί, είναι ηφαίστειο. Το γύρω γύρω από τον κρατήρα (το σύνολο δηλαδή των κρατήρων) ίσα που φτάνει για να ζήσουν και μερικοί άνθρωποι. Αλλιώς αν το δεις και λίγο από ψηλά, και υπάρχουν φωτογραφίες στο Μουσείο Ηφαιστειολογίας στη χώρα, η Νίσυρος είναι όλη κι όλη ο Στέφανος, ένας τεράστιος κρατήρας που αποπνέει θείο και άλλα "αρώματα".

Όμως είναι επισκέψιμος και μπορείς να κατέβεις και να περπατήσεις πάνω του. Κατεβήκαμε κι οι τρεις. Εγώ, ο Νίκος και η Sante μαζί. Η Sante θα είναι μάλλον το πρώτο σκυλί που περπάτησε σε ηφαίστειο... Και όπως είναι φυσικό, δεν ενθουσιάστηκε καθόλου από τη ζέστη και την ατμόσφαιρα. Ακόμη κι εμείς δεν είχαμε το κουράγιο να επισκεφτούμε τους άλλους κρατήρες, οι οποίοι είναι επτά και οι περισσότεροι ενεργοί.

Το ηφαίστειο λοιπόν όχι μόνο δημιούργησε τη Νίσυρο, αλλά και όλο της το υποθαλάσσιο, θαλάσσιο και χερσαίο περιβάλλον. Γι' αυτό είναι απίστευτα εύφορη, και διαθέτει πολλά διαφορετικά πετρώματα από περιοχή σε περιοχή.

Η Παχιά Άμμος δεν έχει άμμο

... έχει λεπτό λεπτό βοτσαλάκι, από αυτό που μοιάζει με άμμο αλλά δεν είναι κι έτσι δεν πετάει με τον αέρα και δεν κολλάει πάνω σου.

Από τα Λουτρά της Νισύρου παίρνουμε τον δρόμο αριστερά όπως κοιτάμε τη θάλασσα κι όλο ευθεία (δεν έχει και πού αλλού να στρίψεις έτσι κι αλλιώς). Ο δρόμος σιγά σιγά ερημώνει. Εσύ αυτό που θα διαπιστώσεις είναι ότι το νησί αν ήθελε, θα ήταν όλο μια ανατολική παραλία, γιατί ανατολικά είναι πράγματι μια παραλία όλα του τα παράλια. Όμως όχι, δεν είναι αξιοποιημένη αυτή η πλευρά. Είναι έρημη, βρώμικη, οι ακτές (που είναι πράγματι ατελείωτες) είναι γεμάτες φύκια και φυσικά δεν υπάρχει γλυκό νεράκι να πιεις (εν είδει καντίνας ή περιπτέρου) σε ακτίνα χιλιομέτρων. Θα μπορούσε δηλαδή να είναι ειδυλλιακό, αλλά δεν είναι.

Και τότε πού πας; Μα στην Παχιά Άμμο φυσικά! Και πού πέφτει παιδιά η Παχιά Άμμος, αφού ο δρόμος τελειώνει ξαφνικά; Α, μετά έχει λίγο περπάτημα σου λένε όλοι. Εντάξει μου αρέσει το περπάτημα είπα κι εγώ και πήρα και το σκύλο. Αλλά αυτό που δε μου είπαν, είναι το πού ακριβώς ήταν αυτό το περπάτημα. Ήταν στο χείλος του γκρεμού λοιπόν, ένα δεκαλεπτάκι στο φρύδι ενός πέτρινου βράχου. Και το πέτρινο, όπως ξέρετε στη Νίσυρο είναι ευφημισμός, γιατί στα περισσότερα μέρη, πέτρα εννοούμε εκεί την ελαφρόπετρα. Και τι κακό έχει ρε παιδιά η ελαφρόπετρα; Α, κανένα, απλώς τρίβεται εκεί που περπατάς. Δηλαδή ένα δεκαλεπτάκι σκαρφαλώνεις σε ένα μονοπάτι φαρδύ όσο τα δυο σου πόδια μαζί (δηλαδή το πλάτος εννοώ ότι είναι όσο το πλάτος των δυο πατουσών του ανθρώπου αν κολλήσεις τα πόδια σου, όχι αν τα ανοίξεις σαν τον τσάρλιν Τσάπλιν). Ε, δε σου χρειάζεται και περισσότερο, αφού μια πατούσα κολλάς κάθε φορά στο έδαφος, μία μπρος, μία πίσω, ε, φτάνει για να περάσεις. Κάτω δεν κοιτάς γιατί έχει βράχια και θάλασσα κι είσαι σε ύψος. Κοιτάς μπροστά, και κολλάς στο τοίχωμα του βράχου, γιατί είπαμε, το μονοπάτι είναι από τριμμένη ελαφρόπετρα, και γκρεμίζεται όσο το πατάς.


Ναι αλλά πού φτάνεις; Εδώ! Η Παχιά Άμμος τον Ιούνιο είναι ό,τι μπορεί να ονειρεύεται ένα κουρασμένο μάτι κι ένα ταλαιπωρημένο κορμί. Μια μεγάλη παραλία, με σκούρο λεπτό βοτσαλάκι, πολύ φαρδιά και πολύ βαθιά προς το εσωτερικό του νησιού, και βέβαια έρημη -τον Ιούνιο τουλάχιστον. Κι όταν λέμε έρημη, το εννοούμε, βγάζεις τα ρούχα σου κι ο άλλος παραθεριστής εκεί που βρίσκεται δεν βλέπει να σε ξεχωρίσει αν είσαι ντυμένος ή γυμνός. Τα νερά φυσικά είναι υπέροχα, σε ηφαιστειογενές νησί είσαι, και το τοπίο μαγικό, αποκλείεται να φύγεις πριν βραδιάσει.
Καλό είναι να μην πας κιόλας βέβαια πριν πέσει λιγάκι ο ήλιος γιατί η παραλία δεν έχει σκιά πουθενά. Βέβαια έχει έναν αμμόλοφο και πίσω από αυτόν ο Νίκος μου είπε ότι έχει δέντρα και κατασκηνωτές αλλά εγώ τίποτε δεν είδα. Πάντως έχει τόση ζέστη μέχρι να φτάσεις, που το σκυλί τα έπαιξε τελείως. Λέω κι εγώ τι έπαθε ο σκύλος και δεν θέλει να περπατήσει για να φτάσει ενώ χαίρεται όταν είναι εκεί; Απλώς καίγεται! Κατά τα άλλα: Τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα!