Η FeminAthens στην πατρίδα της!

Είμαι μια περήφανη Καλαματιανή, από μαμά κι από μπαμπά. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Θουρία και μεγάλωσε στο Ασπρόχωμα. Η μαμά μου μέσα στην Καλαμάτα στο δρόμο προς το στρατόπεδο.

Όταν ήμασταν παιδιά πηγαίναμε στο "χωριό", δηλαδή το Ασπρόχωμα για διακοπές, αλλά μετά η οικογένεια αποφάσισε να πουλήσει την περιουσία (για να χτιστεί σπιτάκι στην Αθήνα) κι έτσι οι δεσμοί κόπηκαν κάπως απότομα. Τελευταία μνήμη δυστυχώς από εκείνη την παλιά Καλαμάτα είναι τα λυόμενα που κατέκλυσαν την πόλη μετά το σεισμό του '84. Ήταν που ήταν φτωχική και βρώμικη, απόγινε!

Στάθηκα τυχερή όμως, γιατί μια από τις καλύτερες μου φίλες διορίστηκε αρχαιολόγος στην Καλαμάτα και τελικά μετά από χρόνια παντρεύτηκε και έκανε και παιδάκι, το οποίο βάφτισα, κι όλα αυτά... στην Καλαμάτα. Έτσι πάω κι έρχομαι συχνά πυκνά και βλέπω πώς και πόσο άλλαξε η πόλη αυτή.

Ξέρω πως κάποιοι γκρινιάζουν με την αλλαγή, ότι η πόλη έχασε το χρώμα της και την αυθεντικότητά της και άλλα τέτοια. Χαζομάρες. Η πόλη έχασε μόνο τη βρωμιά που είχε και τους λασπόδρομούς της. Είναι μια πανέμορφη σύγχρονη πόλη, με αναρίθμητα νεοκλασικά, αρκετά από τα οποία έχουν συντηρηθεί, άλλα γκρεμίστηκαν και έμεινε μόνο η πρόσοψή τους σε ένα κατά τα άλλα νέο κτίριο και πολλά βέβαια είναι ερειπωμένα.

Έμεινα στο ξενοδοχείο Elite, το οποίο δεν μου άρεσε, γιατί καθώς ανακαινιζόταν, μείναμε στα bungalows, και δε μου άρεσε που δεν έβλεπα θάλασσα ενώ ήμουνα δίπλα. Όμως τα δωμάτια ήταν υπέροχα, μεγάλα, διακοσμημένα με απλότητα και γούστο, και ολοκαίνουργια. Το main lobby δεν λέει πολλά πράγματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι το καλοκαίρι που θα είναι έτοιμοι όλοι οι χώροι όλα θα είναι καλύτερα. Προσωπικά θα μείνω πάντα θαυμάστρια και λάτρης του "Χάικος", του πιο cult ξενοδοχείου σε όλη τη Μεσσηνία. Γιατί:

- έχει την πιο ωραία θέα που μπορείτε να φανταστείτε, (στα μπροστινά δωμάτια φυσικά, αλλιώς δεν έχει νόημα να μείνετε) σε απόσταση αναπνοής από την παραλία της Καλαμάτας, βράδυ και πρωί η θέα είναι μαγευτική. Από αριστερά υψώνεται το Καλάθι και μπροστά ο πανέμορφος μεσσηνιακός. Όταν έχει ήλιο, η όψη της θάλασσας από τον Χάικο, θα σας κάνει να ψάχνετε το μαγιό που δεν πήρατε μαζί σας γιατί είναι νωρίς ακόμη. Και το βράδυ θα αρνείστε πεισματικά να πάτε για ύπνο γιατί θα χαζεύετε τη θέα της φεγγαρόστρατας κάτω από το παράθυρό σας.

- γιατί είναι κλασικό ξενοδοχείο βρε αδερφέ. Καθαρό και περιποιημένο αλλά καμία σχέση με την πολυτέλεια.

- Γιατί έχει ωραίο μπαρ! Και σερβίρει μέχρι αργά, κι άμα θες να κάτσεις κι άλλο, θα σου βάλει καναδυό ποτά προκαταβολικά, κι ο μπάρμαν θα φύγει κι εσύ μπορείς να ξημερωθείς κατά τα κέφια σου.

Βέβαια οφείλω να πω ότι δεν έχω μείνει, αν και έχω λιώσει με τις φίλες μου και το Νίκο στο lobby του Filoxenia. Όταν μείνω κι εκεί θα σας πω συνολικά τη διατριβή μου πάνω στα ξενοδοχεία της Καλαμάτας. Α, ναι από τα υπόλοιπα, διαλέξτε όποιο θέλετε, όλα ίδια είναι περσινα, ξινά σταφύλια. Διαλέξτε παραλία για να έχετε τουλάχιστον θέα (γιατί μόνο αυτό θα σας μείνει).

Κατά τα άλλα επισκέφθηκα: το Ναό των Αγίων Αποστόλων φυσικά. Είναι ένα πανέμορφο μικρούτσικο ναϋδριο, το μέρος από όπου ξεπήδησε η Ελληνική Επανάσταση. Από τον παλιό Ναό δεν θα δείτε σχεδόν τίποτε, διότι παλιός ναός είναι βασικά αυτό που σήμερα θεωρείται το ιερό του ναού. Το υπόλοιπο προστέθηκε μετά, και όλο μαζί αναστηλώθηκε πρόσφατα όσο καλύτερα γινόταν (βοήθησε κι η φιλενάδα μου σ' αυτό).

Ύστερα τράβηξα ευθεία προς τη μονή Καλογραιών. Από εκεί πήρα ένα πανέμορφο καλαματιανό μαντήλι, ολομέταξο και χειροποίητο από αυτά που υφαίνουν οι καλόγριες στο μοναστήρι. Πήρα και μια ροζαλί κουρελού, τη διάλεξε το αγόρι μου για το καινούργιο μας σπίτι (αλλά την στρώσαμε ήδη στο παλιό). Κι ένα θυμιατηστήρι μπλέ θαλασσί για να καίω θυμίαμα, να μοσχοβολάει το σπίτι και να φεύγουνε τα πνεύματα. Είπα να πάω και στο παλιοημερολογήτικο το μοναστήρι αλλά περασαν οι δώδεκα και δεν πρόλαβα. Άλλη φορά.

Άντε και τα βασικά τώρα: Δεν έφαγα γλυκάκι στου Αθανασίου γιατί γινότανε της πόπης, αλλά πήγα για καφέ στο λιμάνι άκρη άκρη σε ένα που έκανε φανταστικές βάφλες με παγωτό.

Φαγητό στου Βάγια φυσικά, παστό, βολβούς, ψωμί στην ξυλόσομπα, συκώτι και παϊδάκια. Είναι μια κλασική αντροταβέρνα από κείνες τις παλιές, οριτζινάλε, παρόλο που έγινε γνωστή πια όπως μου λένε. Το καλοκαίρι έχει και όμορφο κηπάκι καταπράσινο.

Αυτό που είναι όμως το καλύτερο είναι το ψαροταβερνάκι στις Κιτριές. Είχα πάει πρώτη φορά με τις φιλενάδες μου πριν από χρόνια, και έκτοτε όποτε κατεβαίνω στην Καλαμάτα πάω για "προσκήνυμα". Θα σας πω πώς να πάτε γιατί το όνομά του το ξεχνώ συνέχεια (νομίζω είναι κάποια παράφραση του "Δημήτρης" ή ίσως και άλλου ονόματος). Λοιπόν παίρνετε το δρόμο προς τις Κιτριές, και στο χωριό μπαίνετε μέσα και ακολουθείτε το δρόμο προς τη θάλασσα. Σας βγάζει σε μια απότομη κατηφόρα, στο τέρμα της οποίας είναι η θάλασσα. Έχει ένα μεγάλο πλάτωμα κι όπως κοιτάτε τη θάλασσα, το ψαροταβερνάκι είναι αυτό στα αριστερά τέρμα. Δεν έχει τίποτε μετά από αυτό. Εκεί θα φάτε ψάρι σε εκπληκτικές τιμές, φρέσκο, και ντόπιο. Επίσης τη μοναδική κόκκινη γαριδούλα του κόλπου, που είναι μια νοστιμιά. Όπως κι όλα τα άλλα εκεί πέρα. Καλή σας όρεξη, και να ξέρετε ότι αν πάτε, θα ξαναπάτε!

SOS: Αν πάτε στην Καλαμάτα μην ξεχάσετε να φάτε τηγανιτές πατάτες. Είναι αλλιώτικες, θα με θυμηθείτε.

Η FeminAthens στους Δελφούς Β' μέρος

Ο υπαίθριος αρχαιολογικός χώρος των Δελφών έχει τρία σημεία: Το Ιερό, όπου οι Θησαυροί, ο Ναός του Απόλλωνα, το Θέατρο και το Στάδιο. Σε διαφορετικό χώρο είναι η Κασταλία Κρήνη. Και τέλος σε άλλο σημείο είναι ο Ναός της Προναίας Αθηνάς, η Θόλος και το Γυμνάσιο.

Αυτός είναι βέβαια ο Ναός του Απόλλωνα. Είναι πωρολίθινος και πραγματικά μυστηριακός. Κάτω από τα ερείπια αυτά δίνονταν επί χρόνια οι σημαντικότεροι χρησμοί σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Δεν υπάρχει κανείς να σας δείξει από πού ακριβώς κατέβαινε η Πυθία και σε ποια δωμάτια, όλα αυτά θα πρέπει να τα φανταστείτε κάπως. Όμως στην συγκεκριμένη τοποθεσία, δεν θα είναι καθόλου δύσκολο, πιστέψτε με!

Σε γενικές γραμμές η βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών έχει ποδαρόδρομο, αν θέλετε να δείτε το όμορφο Στάδιο ψηλά. Ο χώρος κλείνει στις 15:00, αλλά θα σας απαγορεύσουν την άνοδο προς το Στάδιο ήδη από τις 14:30. Ο κακότροπος φύλακας που συνάντησα εγώ πάνω στο Στάδιο, φώναξε χαρακτριστικά να φύγουμε αμέσως "μη μας πάει για καμιά φθορά αρχαιοτήτων"! Ωραίος ο μάγκας; Ήταν βέβαια και Κυριακή των Απόκρεω και μπορεί να είχε κρανιωθεί που δούλευε αντί να είναι σπίτι του, αλλά ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος. Εν πάσει περιπτώσει το Στάδιο θα σας αποζημιώσει για την ανάβαση. Είναι μια κρυμμένη σχεδόν τοποθεσία κάτω από το βράχο του βουνού. Στην πραγματικότητα δίνει την εντύπωση ότι σκαλίστηκε ο ίδιος ο βράχος για να φτιαχτεί. Πάντως ανεβαίνοντας δεν μπορείς να φαντστείς τι θα δεις, καθώς τίποτε στο τοπίο δεν προμηνύει το πλάτωμα του Σταδίου.

Αυτό είναι το Θέατρο φωτογραφημένο από ψηλά. Την Κασταλία Κρήνη μην περιμένετε να την δείτε, διότι θα απογοητευτείτε. Είναι κλειστή η είσοδος λόγω κινδύνου από κατολισθήσεις. Τώρα εγώ πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί τόσα χρόνια δεν έχει γίνει κάτι ώστε να είναι επισκέψιμη η πηγή, αλλά θα με πείτε κακιά. Βέβαια, αφού εδώ δεν έχει προσληφθεί ακόμη εποχιακό προσωπικό για να κλείνουν λιγάκι πιο αργά οι αρχαιολογικοί χώροι όλης της Ελλάδας, και οι συμβασιούχοι της Ακρόπολης είναι απλήρωτοι για μήνες, η Κασταλία μας πείραξε, που δεν είναι επισκέψιμη; Στο κάτω κάτω τι να δεις; Μια πηγή που τρέχει περί τα τρεις χιλιάδες χρόνια; Μάλλον στο Μουσείο έπρεπε να την στεγάσουν κι αυτήν, γιατί έτσι όπως πάμε θα εξαφανιστεί και τούτο το νεράκι. Πάντως το κελαρυστό νερό της Κασταλίας τρέχει ακόμη και σήμερα και μολονότι δεν βλέπεις την Κρήνη, το ακούς και το βλέπεις, και σου'ρχονται δάκρυα στα μάτια από το θαύμα τούτο της φύσης που έμεινε ανέγγιχτο τόσες χιλιάδες χρόνια. Το νερό της πηγής αυτής σε κάνει να νιώθεις ένα με τους προγόνους σου όλους και με το αίμα όλων των γενεών από την Πυθία ως σήμερα.

Αυτή είναι η Θόλος βέβαια. Είναι στο Ναό της Προναίας Αθηνάς, γι' αυτό μην περιμένετε να τα δείτε όλα σε ένα μέρος. Είπαμε, οι Δελφοί έχουν ποδαρόδρομο. Η Θόλος είναι εντυπωσιακή γιατί έχει αναστηλωθεί ένα μέρος της (αυτό που φαίνεται στη φωτό) κι έτσι είναι εύκολο να φανταστούμε πώς ήταν στην αρχαιότητα. Στον ίδιο χώρο θα δείτε το Γυμνάσιο που οι αθλητές των Πυθίων προετοιμάζονταν για να αγωνιστούν στο Στάδιο. Στην έξοδο του χώρου υπάρχει ένα "μαγαζάκι του τρόμου": Ένα θα σας πω: ένα φραπεδάκι (στο σέικερ μάλιστα) κι ένα κουτί cookies εφτά ευρώ! Με γειά μου! Αλλά ο φραπέ με νεράκι ντόπιο είναι άλλο φρούτο, έτσι; Τα αξίζει τα λεφτά του. Αν σας ρωτήσουν νεράκι εμφιαλωμένο ή της βρύσης (σιγά μη σας ρωτήσουν, ο τύπος του κυλικείου μου έκανε και χάρη που μου 'φτιαξε το φραπέ) να ζητήσετε της βρύσης. Έτσι για να θυμηθείτε τη γεύση του.

Σας φιλώ! Εγώ αύριο θα πάω Καλαμάτα!

Η FeminAthens στους Δελφούς Α' μέρος

Ενέργεια, αυτή είναι η λέξη που έχουν όλοι όταν επισκέφτονται τους Δελφούς. Απόκοσμη ενέργεια.
H πρώτη θετική εντύπωση έρχεται από το Μουσείο των Δελφών. Δεν το είχα επισκεφθεί παλαιότερα, αλλά μετά την ανακαίνιση χάριν των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι ένα πολύ αξιόλογο και όμορφο μουσείο. Με άνετους χώρους, ωραία τοποθετημένα εκθέματα, πρόσβαση για ΑΜΕΑ και ωραία αισθητική. Η είσοδος του σε προετοιμάζει για την επίσκεψή σου στον υπαίθριο αρχαιολογικό χώρο, γιατί είναι κλιμακωτή και ελικοειδής, όπως δηλαδή ανεβαίνεις και στο λόφο προς το Γυμνάσιο.

Από τα πρώτα εκθέματα του Μουσείου είναι ένας εντυπωσιακός τρίποδας με έναν χάλκινο μεγάλο λέβητα. Αλλά σε αυτήν την αίθουσα, με κατέπληξαν τρεις χάλκινες τεράστιες ασπίδες, στο φυσικό τους μέγεθος και πολύ καλά συντηρημένες. Το σχέδιο που φωτογράφισα και εκθέτω εδώ νομίζω πως είναι ένα από τα ομορφότερα σχέδια που έχω δει στη ζωή μου. Είναι ομόκεντροι κύκλοι που διακόπτονται από μια εσοχή σαν αιχμή βέλους.

Πρέπει ακόμη να πω ότι η φωτογράφιση δεν έγινε μυστικά αλλά εντελώς νόμιμα αφού σε όλο το μουσείο επιτρέπεται η φωτογράφιση χωρίς φλας και χωρίς να ποζάρει κάποιος δίπλα στο μνημείο.




Στην δεύτερη αίθουσα εκτίθεται η τεράστια Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων στους Δελφούς. Η Σφίγγα στεκόταν πάνω σε μια πανύψηλη κολώνα στο κέντρο περίπου του χώρου του Ιερού των Δελφών. Δίπλα στη Σφίγγα εκτίθεται ο Θησαυρός των Σιφνίων, για την ακρίβεια λίγα δείγματα της περίτεχνης κατασκευής του. Δείτε τον καλά στην αίθουσα, διότι όταν επισκεφτείτε τον χώρο που ήταν χτισμένος στον αρχαιολογικό χώρο, τίποτε δεν θα σας θυμίσει την μεγαλοπρέπειά του.
Δίπλα από τη Σφίγγα είναι το άγαλμα μιας κόρης με μια υπέροχη πτύχωση στο φόρεμά της. Το φωτογράφισα γιατί μετά από τόσους αιώνες έμοιζε να είναι αραχνοΰφαντο.

Σε μια επόμενη αίθουσα βρίσκονται εκθέματα χρυσά και χρυσελεφάντινα, μια οπτασία στο βλέμμα. Τα εκθέματα αυτής της αίθουσας βρέθηκαν πολύ αργότερα από τα υπόλοιπα του Μουσείου, κάτω από βράχους που είχαν πέσει κατολισθαίνοντας. Μοιάζει απίστευτο όμως Πέρσες είχαν στείλει στους Δελφούς έναν ολόκληρο ασημένιο ταύρο σε φυσικό μέγεθος με χρυσό κεφάλι και οπλές. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του έχει ανασκευαστεί και εκτίθεται, έχοντας βέβαια χάσει το πρωτότυπο σχήμα, γιατί ήταν αδύνατο να ξαναχτυπηθεί το ασήμι, ώστε να αποκτήσει την αρχική πλαστικότητα. Όμως πράγματι φαίνεται όλο το μέγεθος του αναθήματος και το σχήμα του ζώου, η κίνησή του και το πανέμορφο ολόχρυσο κεφάλι του.

Αυτό το ωραίο δείγμα γλυπτικής που φωτογράφισα εδώ, είναι ο Διόνυσος Κιθαρωδός. Δεν μοιάζει,ε; Μα γι' αυτό έχει αξία. Είναι μια σπάνια εμφάνιση του θεού Διονύσου με χαρακτηριστικά του Απόλλωνα. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό: Ότι ο Διόνυσος του οποίου η λατρεία είχε αρχίσει εκείνη την εποχή να επικρατεί, στους Δελφούς απέκτησε τα (ήπια) χαρακτηριστικά του τιμώμενου θεού Απόλλωνα και οι δύο λατρείες άρχισαν να συγχέονται.



Αυτός είναι βέβαια "l' ombelingo del mondo", δηλαδή ο ομφαλός του κόσμου "in cui ci siamo gia ballando" που λένε κι οι Ιταλοί. Δίπλα του πάνω στην πανύψηλη κολώνα τους αιωρούνται οι "Χορεύτριες", ένα αγνώστου νοήματος και χρήσης εκπληκτικό μνημείο.



Όμως το έκθεμα που μου έκλεψε την καρδιά στην ίδια αίθουσα δεν είναι άλλο από αυτόν τον μικρούλη κουρασμένο Έρωτα, που ακούμπησε σε ένα βράχο να ξαποστάσει το ηδυπαθές κορμάκι του. Είναι ο "Έρως Καθεύδων", ένα μικρό γλυπτό δίπλα στις σκάλες που οδηγούν στην επόμενη αίθουσα, και θα μπορούσε κανείς να το αγνοήσει μπροστά στον πολυδιαφημισμένο Ομφαλό, ή τις αιθέριες Χορεύτριες. Όμως ο καλός μικρός Έρωτας, έχει τόσο ξέγνοιαστα ξαπλώσει και απλωθεί πάνω στην πέτρα του, που σου 'ρχεται να τον κοιτάξεις με προσοχή μην τυχόν και τον ξυπνήσεις!

Θα φυλάξω βέβαια λίγα λόγια και για τον αγαπημένο μου Αντίνοο. Όσοι έχουν διαβάσει τα "Αδριανού Απομνημονεύματα" της Μεργκερίτ Γιουρσενάρ, θα αναγνωρίσουν στο όμορφο σώμα και στο εφηβικό κεφάλι τον απόλυτο ευνοούμενο του αυτοκράτορα Αδριανού. Το άγαλμα είναι αντάξιο των περιγραφών της Γιουρσενάρ, και η ομορφιά του συγκινητική.

Πριν μιλήσω για τον εξαίσιο Ηνίοχο, ένα έκθεμα ακόμη με εντυπωσίασε πολύ: Οι πλάκες από τον Θησαυρό των Αθηναίων. Θα τις δείτε και επιτόπου στον Θησαυρό στον αρχαιολογικό χώρο, γιατί ο Θησαυρός των Αθηναίων επισκευάστηκε με δαπάνες του Δήμου Αθηναίων τη δεκαετία του '90 νομίζω. Κι έτσι θα δείτε αυτό το εκπληκτικό θέαμα του ολοχάρακτου τοίχου του Θησαυρού. Οι Αθηναίοι είχαν χαράξει πάνω στους τοίχους του Θησαυρού τους ύμνους προς τον Απόλλωνα, με την στίξη και την μετρική τους. Τα δείγματα αυτά είναι από τα σημαντικότερα δείγματα για την αρχαία ελληνική μουσική και την στίξη της!

Στην τελευταία αίθουσα του Μουσείου θα θαυμάσετε αυτό το εκπληκτικό χάλκινο άγαλμα του Ηνίοχου. Εκτίθεται μόνο του, και σε μία βιτρίνα παραπλεύρως μπορείτε να δείτε όλον τον σχεδιασμό του πώς ήταν το σύμπλεγμα του Ηνιόχου και του άρματος.

Βγαίνοντας από το Μουσείο, μπορείτε να επισκεφθείτε το πωλητήριο, όπου θα βρείτε κάρτ-ποστάλ, αφίσες, βιβλία, και διάφορα άλλα, όχι πολύ σπουδαία, αντικείμενα. Στο κυλικείο εγώ δεν βρήκα τίποτε της προκοπής και ήταν και πανάκριβο. Καλύτερες πολύ ήταν... οι τουαλέτες. Ευτυχώς. Την πρώτη Κυριακή του μήνα (που τυχαία πήγα κι εγώ) η είσοδος είναι δωρεάν!