Philarmonia Orchestra

Αυτό είναι βέβαια το Ηρώδειο. Βρέθηκα εκεί για να παρακολουθήσω την συναυλία της Philarmonia Orchestra
του Λονδίνου. Έπαιξαν έργα Λιστ και Μάλερ. Την 6η Συμφωνία του Μάλερ και το 2ο Κονσέρτο για πιάνο του Λιστ. Απορώ γιατί δεν ήταν φίσκα το Ηρώδειο. Κάτι παραπάνω από το μισό Ηρώδειο γέμισε μια από τις πιο διάσημες ορχήστρες στον κόσμο. Anyway o Esa-Pekka Salonen ήταν εκπληκτικός μαέστρος απευθυνόμενος δυναμικά σε κάθε όργανο της ορχήστρας (και δεν ήταν λίγα) το ίδιο και ο Βακαρέλης στο κονσέρτο του Λιστ. Κλασικά πράγματα βέβαια, ότι στο χειροκρότημα ήταν παρόν μόνο το μισό Ηρώδειο, οι υπόλοιποι έφυγαν στην τελευταία νότα, να προλάβουν ποιος ξέρει τι...

Η feminAthens στon Πειραιά

Καλά πού ζούσα εγώ; Σε άλλη πόλη; Η αλήθεια είναι ότι δεν κατεβαίνω στον Πειραιά παρά μόνο δυο φορές το χρόνο: Μία όταν φεύγω για διακοπές, και μια όταν γυρίζω. Ενδιάμεσα, άντε για κανένα δικαστήριο. Αλλά αυτό δεν το μετράω.

Τις προάλλες λοιπόν που με βρήκε η μέρα εκεί κάτω, ανέβηκα στη γέφυρα να περάσω απέναντι. εντάξει το ξέρω ότι βρίσκεται εκεί κάμποσο καιρό 1-2 χρόνια ίσως, αλλά εγώ την ανεβοκατέβηκα πρώτη φορά.

Αυτήν την φωτογραφία την τράβηξα πρόχειρα από το μπαλκονάκι της γέφυρας. Ωραία θέα από ψηλά!

Αλλά όπως καταλαβαίνετε πιο πολύ εντυπωσιάστηκα από τις τουαλέτες! Πόσο καιρό έλειπαν οι τουαλέτες από το λιμάνι; Και τώρα, νά'τες εκεί, φουτουριστικές και πεντακάθαρες! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και διάδρομος για τα δίτροχα και διάδρομος για τους πεζούς παρακαλώ, μέσα στο λιμάνι! Από δω εμείς, από κει τα μηχανάκια! Αμ πώς!

Στης Ρούλας

Αυτό το μαγαζί είναι για όποιον το ξέρει ή για όποιον τον πάνε. Μια φορά στην τύχη δύσκολο να βρεθείς εκεί, κι αν βρεθείς, δεν σου φαίνεται πως έχεις λόγο και να κάτσεις. Μοιάζει ένα καφενείο χωριού (άσχετα που είναι μες το κέντρο στα Πετράλωνα) και συνήθως είναι αραγμένοι εκεί από πάντα κάτι γέροι-πλατάνια. Ε, τι να κάτσεις, λες, να κάνεις εσύ... νέος άνθρωπος.

Να σου πω εγώ τι να κάτσεις να κάνεις: Να πιεις ρακή (ο Θεός μαζί σου) και να φας φαί από τα χεράκια της Ρούλας να γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Η Ρούλα είναι μια σουρεαλιστική φιγούρα που διαχειρίζεται με λίγη προσπάθεια το μαγαζί. Ψήνει, σερβίρει, πίνει μαζί σου, κάνει τσιγάρα, χορεύει, κι όλα αυτά με το δικό της ρυθμό. Μόλις βραδιάσει, βγάζει έξω μια ψησταρίτσα της κακιάς ώρας κι εκεί πάνω σου φτιάχνει το καλύτερο συκώτι, λουκάνικα, μπριζολάκια κι ό,τι τραβάει η όρεξή σου κι έχει ψωνίσει κείνη τη μέρα.

Τούτοι οι μάγκες τώρα, είναι άλλη ιστορία. Αυτά τα παιδιά ήρθανε ξαφνικά με τσαμπουκά στο μαγαζί, κι αρχίσανε να βαράνε τουμπελέκια και κλαρίνα. Ο ψηλός παίζει τα πάντα και με πάθος. Λύνει το κλαρίνο του και παίζει μέχρι και με τη σφυρίχτρα (τι πνευμόνια, ε;). κι ύστερα άμα γουστάρει πιάνει και το τουμπελέκι και του δίνει...

Μια χαρά περάσαμε στης Ρούλας, μόνο καλά ρούχα να μη βάλετε αν πάτε από κει, γιατί θα μυρίσετε κουζίνα μέχρι δευτέρας παρουσίας. Αλλά σας το λέω καθαρά: Το φαγητό κι η ατμόσφαιρα δεν παίζονται.