Αγία Παρασκευή-Μέγαρο Μουσικής-Εξάρχεια-Αγία Παρασκευή. Δρομολόγιο που κάνω δύο φορές την εβδομάδα. Με μετρό πάντα βρέξει, χιονίσει. Γωνία Δερβενίων και Χαριλάου Τρικούπη βρίσκω ήλιο όταν κρυώνω και κάθομαι να ζεσταθώ, κάτω από το γραφείο. Το μάτι μου πέφτει σε αφίσες σκισμένες, γκράφιτι και συνθήματα. Φωτογραφικό υλικό. Τα Εξάρχεια είναι γειτονιά. Δεν φαντάζεσαι πόσο γειτονιά είναι. Από την αρχή της Χαριλάου Τρικούπη μέχρι το γραφείο μοιράζω δέκα καλημέρες και χαμόγελα, κι άλλοτε αλλάζω τρία πεζοδρόμια για να μην μιλήσω σε άνθρωπο. Το ψιλικατζίδικο που έκλεισε, η λουλουδού που πέθανε, το φαρμακείο που άλλαξε χέρια, κι οι απίθανοι ιδιοκτήτες του 64, καθένας και μια ιστορία. Ο μικρός ερωτικός που πήγε παρακάτω, ο ράφτης, ο Δημήτρης του σνακ μπαρ, οι Αλβανίδες του φούρνου που έγινε Άρτιστον, ο Ασημακόπουλος, ο κουλουρτζής μου, το Luxus... Αν πάθω τίποτε πιο πολύ από την Χαριλάου Τρικούπη μου φαίνεται θα λείψω παρά από τους οικείους μου. Θα με ζητάνε τα πεζοδρόμια που περπατάω από μικρή, ήτανε βλέπεις δρομολόγιο του πατέρα μου για να πηγαίνει στο ταμείο του, κι εμάς για οδοντίατρο, παιδίατρο κ.τ.λ. τότε που τα ασφαλιστικά ταμεία πρόνοιας είχαν σημασία και χρήση. Μετά από 35 χρόνια, ο ίδιος μανάβης στην ίδια γωνία, η ίδια καρότσα με λουλούδια στο ίδιο σημείο στη γωνία με την Σόλωνος, μα τι διάολο, αυτοί οι άνθρωποι είναι ίδιοι από τότε που εγώ ήμουν παιδί;