It's been a while

Λοιπόν κύλισε ο καιρός κι η ιστορία πέρασε από τη μνήμη στην καρδιά. Η πόλη συνέχισε την δική της κι εγώ την δική μου μέσα στα χρόνια και γύρισα πάλι εδώ να μοιραστώ καινούργιες ματιές στα ίδια μέρη αλλά και σε νέα μέρη. Με νέα πρόσωπα και άλλα ενδιαφέροντα η FeminAthens συνεχίζει να περιδιαβαίνει την αγαπημένη πόλη. Σύντομα κοντά σας!

Αγία Παρασκευή-Μέγαρο Μουσικής-Εξάρχεια-Αγία Παρασκευή. Δρομολόγιο που κάνω δύο φορές την εβδομάδα. Με μετρό πάντα βρέξει, χιονίσει. Γωνία Δερβενίων και Χαριλάου Τρικούπη βρίσκω ήλιο όταν κρυώνω και κάθομαι να ζεσταθώ, κάτω από το γραφείο. Το μάτι μου πέφτει σε αφίσες σκισμένες, γκράφιτι και συνθήματα. Φωτογραφικό υλικό. Τα Εξάρχεια είναι γειτονιά. Δεν φαντάζεσαι πόσο γειτονιά είναι. Από την αρχή της Χαριλάου Τρικούπη μέχρι το γραφείο μοιράζω δέκα καλημέρες και χαμόγελα, κι άλλοτε αλλάζω τρία πεζοδρόμια για να μην μιλήσω σε άνθρωπο. Το ψιλικατζίδικο που έκλεισε, η λουλουδού που πέθανε, το φαρμακείο που άλλαξε χέρια, κι οι απίθανοι ιδιοκτήτες του 64, καθένας και μια ιστορία. Ο μικρός ερωτικός που πήγε παρακάτω, ο ράφτης, ο Δημήτρης του σνακ μπαρ, οι Αλβανίδες του φούρνου που έγινε Άρτιστον, ο Ασημακόπουλος, ο κουλουρτζής μου, το Luxus... Αν πάθω τίποτε πιο πολύ από την Χαριλάου Τρικούπη μου φαίνεται θα λείψω παρά από τους οικείους μου. Θα με ζητάνε τα πεζοδρόμια που περπατάω από μικρή, ήτανε βλέπεις δρομολόγιο του πατέρα μου για να πηγαίνει στο ταμείο του, κι εμάς για οδοντίατρο, παιδίατρο κ.τ.λ. τότε που τα ασφαλιστικά ταμεία πρόνοιας είχαν σημασία και χρήση. Μετά από 35 χρόνια, ο ίδιος μανάβης στην ίδια γωνία, η ίδια καρότσα με λουλούδια στο ίδιο σημείο στη γωνία με την Σόλωνος, μα τι διάολο, αυτοί οι άνθρωποι είναι ίδιοι από τότε που εγώ ήμουν παιδί;

Η FeminAthens στην Πόλη Part VI

Το Μπλε Τζαμί, οι Αγορές, το χαμάμ, το Μνημείο Ανεξαρτησίας

H FeminAthens στην Πόλη Part V: Τα ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας

Η FeminAthens στην Πόλη Part IV: Τα Πριγκηπονήσια

Φύγαμε για τα Πριγκηπόνησα από τον σταθμό του Kabatas. Ότι υπήρχε απόλυτη ανταπόκριση μετρό-τραμ-λιμανιού το είπαμε. Όχι φτάνω στον Πειραιά από τον Ηλεκτρικό αλλά επιδή φεύγω από την αποβάθρα Ε1 χρειάζομαι 45' ποδαρόδρομο ή ταξί. Σαλπάροντας χαζεύουμε όλοι στο πλοίο τις ακτές και πίνουμε στιγμιαίο καφέ που πουλάνε φορητοί καφετζήδες μαζί με τσάι πάνω στο πλοιάριο. Η γραμμή είναι Καντίκοϊ-Πρώτη-Χάλκη-Αντιγόνη.

Οι γλάροι ακολουθούνε το πλοίο και κάνουνε μακροβούτια για να φάνε μπουκιές κουλούρι που τους πετάνε οι επιβάτες διασκεδάζοντας. Το πιάνουν κυριολεκτικά στον αέρα.

Η Αντιγόνη είναι συναισθηματικά φορτισμένος προορισμός για μας. Έχουμε αφήσει τους φίλους μας στην Πόλη να κάνουν το γύρο του Βοσπόρου, ενώ εμείς πάμε να βρούμε ό,τι έχει απομείνει από την οικογένεια της γιαγιάς του Νίκου στο νησί.
Η γιαγιά του Νίκου, Ειρήνη Χαρούλη, το γένος Εγγλεζάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντιγόνη. Το σπίτι τους ήταν κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τη μεγάλη εκκλησία του νησιού. Όταν ήταν μικρή με ένα βρακί δεμένο με κορδόνια γύρω από τη μέση της έτρεχε εφτά η ώρα το πρωί μια κατηφοριά από το σπίτι κι έπεφτε στη θάλασσα. Η μάνα τους, πήρε τα παιδιά όταν η γιαγιά ήταν ακόμη μαθήτρια και μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο. Η γιαγιά μας παντρεύτηκε εκεί, και επέστρεφε στην Αντιγόνη για να βλέπει τον πατέρα της που ήταν ψαράς κι έμεινε πίσω. Ο πατέρας της (ο προπάππος του Νίκου), Νίκος Εγγλεζάκης, πέθανε και θάφτηκε στο νησί. Η ίδια με τα αδέρφια της, τη μάνα της και το σύζυγό της (τον παππού μας δηλαδή) γύρισαν στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια, περίπου το 1960, όταν δηλαδή η μητέρα του Νίκου ήταν περίπου 16 ετών.

Όταν φτάνουμε στο νησί, μας υποδέχεται η φωνή του μουεζίνη, και κάτι αστείοι σκύλοι στο λιμάνι που απαντάνε στις προσευχές του με αντίστοιχα αργόσυρτα ουρλιαχτά. Η Αντιγόνη ήταν χτισμένη εξολοκλήρου από ξύλο. Όλα τα σπίτια ήταν εντελώς ξύλινα. Τώρα λίγα έχουν απομείνει έτσι. Η γιαγιά λέει ότι στις μέρες της δεν υπήρχε Τούρκος ούτε για δείγμα στο νησί, ήταν μόνο Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι. Τώρα το νησί κατοικείται αποκλειστικά και μόνο από Τούρκους Αλεβίτες στο θρήσκευμα. Η συγκοινωνία στο νησί γίνεται μόνο με άμαξες. Αυτοκίνητα δεν είδα πουθενά.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι ξακουστή εκκλησία, με έναν όμορφο τρούλο. Ήταν κλειστή και δεν την είδαμε στο εσωτερικό. Προσδιορίσαμε ότι αυτό το σπίτι είναι στη θέση του σπιτιού της γιαγιάς, που ήτανε και κείνο δίπατο σαν κι αυτό.

Μετά από μια σύντομη βόλτα στο νησί, κάτω από ψιλόβροχο και ενώ δεν μπορέσαμε να βρούμε ομπρέλα πουθενά στο νησί νοικιάσαμε μια άμαξα να μας πάει στον κυρίως προορισμό μας: Θέλαμε να βρούμε το παλιό χριστιανικό νεκροταφείο, για να δούμε αν υπήρχε ο τάφος του προπάππου μας. Οι αμαξάδες θέλανε να μας πάρουνε τα μαλλιοκέφαλά τους, αλλά τηλεφωνήσαμε στο θείο του Νίκου, που ξέρει καλά τούρκικα και τους παζάρεψε. Πληρώσαμε τελικά 50 ευρώ πήγαινε-έλα.

Το νεκροταφείο είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο διάσελο, που ο Σταμάτης ο Εγγλεζάκης (ο πατέρας του πρώτος ξάδερφος της γιαγιάς μας) λέει ότι ανέβαιναν τρέχοντας και παίζανε. Είναι παντελώς εγκαταλελειμμένο, οι αμαξάδες δεν καταλαβαίνανε πού θέλαμε να πάμε καλά καλά. Είναι ανοιχτό και μπορεί να πάει ο καθένας. Είναι συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ενώ δεν ακούς πουθενά ελληνικά όπως είναι φυσικό, πας στο νεκροταφείο και όλοι οι τάφοι έχουν ελληνικά ονόματα σε ελληνική γλώσσα.

Η FeminAthens στην Πόλη Part IIΙ: Η Μεγάλη Οδός του Πέραν

φωτό
οι αρχιτέκτονες
οι εκπτώσεις
το τραμ στη μέση

Η FeminAthens στην Πόλη Part II: Οι συγκοινωνίες

Η Κωνσταντινούπολη έχει πάρα πολύ καλά οργανωμένο συγκοινωνιακό δίκτυο. Κατά την γνώμη μου η Πόλη είναι παράδειγμα επιτυχίας για τους συγκοινωνιολόγους κάθε μεγάλης πρωτεύουσας. Σε αυτήν κινούνται καθημερινά 17 εκατομμύρια άνθρωποι με απόλυτο συντονισμό. Εννοώ ότι το κάθε συγκοινωνιακό μέσο, όποιο και αν είναι αυτό, έχει ακριβή ανταπόκριση το επόμενό του στην σειρά προς κάθε προορισμό. Και ο επισκέπτης αποβιβάζεται σε ακτίνα ελάχιστων μέτρων από το επόμενο συγκοινωνιακό μέσο που θα χρειαστεί. Έτσι το τραμ-βάι κάνει τέρμα στο TUNEL, το TUNEL στο μετρό, το μετρό είναι οπωσδήποτε δίπλα ή εντός του ίδιου κτιριακού συγκροτήματος με γραμμή τραμ, ενώ τα τραμ ασφαλώς φτάνουν ως το κατάλληλο λιμάνι για τα Πριγκηπονήσια, το σταθμό των τρένων κ.ο.κ.

Επίσης το εισιτήριο για όλα αυτά τα μέσα διαφέρει μεν ως προς το κόστος σε κάθε μέσο, όμως πληρώνεται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι αν προμηθευτείτε ένα akbil, που είναι ένα μικρό μέσο πληρωμής με μονάδες που γεμίζουν σε κάθε σταθμό μετρό, μπορείτε να επιβιβαστείτε σε όλα ανεξαιρέτως τα μέσα μεταφοράς (εκτός αεροπλάνου). Και είναι χρήσιμο για να μην περιμένετε κάθε φορά στην ουρά για να βγάλετε εισιτήριο, γιατί είπαμε: Στην Πόλη κινούνται εκατομμύρια κόσμου καθημερινά.

Σημειώνω ακόμη ότι τα δρομολόγια είναι τόσο συχνά όσο χρειάζεται για να μην είσαι ποτέ σαν την έκτη σαρδέλα σε κουτί για πέντε μέσα σε κανένα δημόσιο μεταφορικό μέσο.