Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Η FeminAthens στην Πόλη Part IV: Τα Πριγκηπονήσια
Φύγαμε για τα Πριγκηπόνησα από τον σταθμό του Kabatas. Ότι υπήρχε απόλυτη ανταπόκριση μετρό-τραμ-λιμανιού το είπαμε. Όχι φτάνω στον Πειραιά από τον Ηλεκτρικό αλλά επιδή φεύγω από την αποβάθρα Ε1 χρειάζομαι 45' ποδαρόδρομο ή ταξί. Σαλπάροντας χαζεύουμε όλοι στο πλοίο τις ακτές και πίνουμε στιγμιαίο καφέ που πουλάνε φορητοί καφετζήδες μαζί με τσάι πάνω στο πλοιάριο. Η γραμμή είναι Καντίκοϊ-Πρώτη-Χάλκη-Αντιγόνη.
Οι γλάροι ακολουθούνε το πλοίο και κάνουνε μακροβούτια για να φάνε μπουκιές κουλούρι που τους πετάνε οι επιβάτες διασκεδάζοντας. Το πιάνουν κυριολεκτικά στον αέρα.
Η Αντιγόνη είναι συναισθηματικά φορτισμένος προορισμός για μας. Έχουμε αφήσει τους φίλους μας στην Πόλη να κάνουν το γύρο του Βοσπόρου, ενώ εμείς πάμε να βρούμε ό,τι έχει απομείνει από την οικογένεια της γιαγιάς του Νίκου στο νησί.
Η γιαγιά του Νίκου, Ειρήνη Χαρούλη, το γένος Εγγλεζάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντιγόνη. Το σπίτι τους ήταν κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τη μεγάλη εκκλησία του νησιού. Όταν ήταν μικρή με ένα βρακί δεμένο με κορδόνια γύρω από τη μέση της έτρεχε εφτά η ώρα το πρωί μια κατηφοριά από το σπίτι κι έπεφτε στη θάλασσα. Η μάνα τους, πήρε τα παιδιά όταν η γιαγιά ήταν ακόμη μαθήτρια και μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο. Η γιαγιά μας παντρεύτηκε εκεί, και επέστρεφε στην Αντιγόνη για να βλέπει τον πατέρα της που ήταν ψαράς κι έμεινε πίσω. Ο πατέρας της (ο προπάππος του Νίκου), Νίκος Εγγλεζάκης, πέθανε και θάφτηκε στο νησί. Η ίδια με τα αδέρφια της, τη μάνα της και το σύζυγό της (τον παππού μας δηλαδή) γύρισαν στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια, περίπου το 1960, όταν δηλαδή η μητέρα του Νίκου ήταν περίπου 16 ετών.
Όταν φτάνουμε στο νησί, μας υποδέχεται η φωνή του μουεζίνη, και κάτι αστείοι σκύλοι στο λιμάνι που απαντάνε στις προσευχές του με αντίστοιχα αργόσυρτα ουρλιαχτά. Η Αντιγόνη ήταν χτισμένη εξολοκλήρου από ξύλο. Όλα τα σπίτια ήταν εντελώς ξύλινα. Τώρα λίγα έχουν απομείνει έτσι. Η γιαγιά λέει ότι στις μέρες της δεν υπήρχε Τούρκος ούτε για δείγμα στο νησί, ήταν μόνο Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι. Τώρα το νησί κατοικείται αποκλειστικά και μόνο από Τούρκους Αλεβίτες στο θρήσκευμα. Η συγκοινωνία στο νησί γίνεται μόνο με άμαξες. Αυτοκίνητα δεν είδα πουθενά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι ξακουστή εκκλησία, με έναν όμορφο τρούλο. Ήταν κλειστή και δεν την είδαμε στο εσωτερικό. Προσδιορίσαμε ότι αυτό το σπίτι είναι στη θέση του σπιτιού της γιαγιάς, που ήτανε και κείνο δίπατο σαν κι αυτό.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στο νησί, κάτω από ψιλόβροχο και ενώ δεν μπορέσαμε να βρούμε ομπρέλα πουθενά στο νησί νοικιάσαμε μια άμαξα να μας πάει στον κυρίως προορισμό μας: Θέλαμε να βρούμε το παλιό χριστιανικό νεκροταφείο, για να δούμε αν υπήρχε ο τάφος του προπάππου μας. Οι αμαξάδες θέλανε να μας πάρουνε τα μαλλιοκέφαλά τους, αλλά τηλεφωνήσαμε στο θείο του Νίκου, που ξέρει καλά τούρκικα και τους παζάρεψε. Πληρώσαμε τελικά 50 ευρώ πήγαινε-έλα.
Το νεκροταφείο είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο διάσελο, που ο Σταμάτης ο Εγγλεζάκης (ο πατέρας του πρώτος ξάδερφος της γιαγιάς μας) λέει ότι ανέβαιναν τρέχοντας και παίζανε. Είναι παντελώς εγκαταλελειμμένο, οι αμαξάδες δεν καταλαβαίνανε πού θέλαμε να πάμε καλά καλά. Είναι ανοιχτό και μπορεί να πάει ο καθένας. Είναι συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ενώ δεν ακούς πουθενά ελληνικά όπως είναι φυσικό, πας στο νεκροταφείο και όλοι οι τάφοι έχουν ελληνικά ονόματα σε ελληνική γλώσσα.
Οι γλάροι ακολουθούνε το πλοίο και κάνουνε μακροβούτια για να φάνε μπουκιές κουλούρι που τους πετάνε οι επιβάτες διασκεδάζοντας. Το πιάνουν κυριολεκτικά στον αέρα.
Η Αντιγόνη είναι συναισθηματικά φορτισμένος προορισμός για μας. Έχουμε αφήσει τους φίλους μας στην Πόλη να κάνουν το γύρο του Βοσπόρου, ενώ εμείς πάμε να βρούμε ό,τι έχει απομείνει από την οικογένεια της γιαγιάς του Νίκου στο νησί.
Η γιαγιά του Νίκου, Ειρήνη Χαρούλη, το γένος Εγγλεζάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντιγόνη. Το σπίτι τους ήταν κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τη μεγάλη εκκλησία του νησιού. Όταν ήταν μικρή με ένα βρακί δεμένο με κορδόνια γύρω από τη μέση της έτρεχε εφτά η ώρα το πρωί μια κατηφοριά από το σπίτι κι έπεφτε στη θάλασσα. Η μάνα τους, πήρε τα παιδιά όταν η γιαγιά ήταν ακόμη μαθήτρια και μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο. Η γιαγιά μας παντρεύτηκε εκεί, και επέστρεφε στην Αντιγόνη για να βλέπει τον πατέρα της που ήταν ψαράς κι έμεινε πίσω. Ο πατέρας της (ο προπάππος του Νίκου), Νίκος Εγγλεζάκης, πέθανε και θάφτηκε στο νησί. Η ίδια με τα αδέρφια της, τη μάνα της και το σύζυγό της (τον παππού μας δηλαδή) γύρισαν στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια, περίπου το 1960, όταν δηλαδή η μητέρα του Νίκου ήταν περίπου 16 ετών.
Όταν φτάνουμε στο νησί, μας υποδέχεται η φωνή του μουεζίνη, και κάτι αστείοι σκύλοι στο λιμάνι που απαντάνε στις προσευχές του με αντίστοιχα αργόσυρτα ουρλιαχτά. Η Αντιγόνη ήταν χτισμένη εξολοκλήρου από ξύλο. Όλα τα σπίτια ήταν εντελώς ξύλινα. Τώρα λίγα έχουν απομείνει έτσι. Η γιαγιά λέει ότι στις μέρες της δεν υπήρχε Τούρκος ούτε για δείγμα στο νησί, ήταν μόνο Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι. Τώρα το νησί κατοικείται αποκλειστικά και μόνο από Τούρκους Αλεβίτες στο θρήσκευμα. Η συγκοινωνία στο νησί γίνεται μόνο με άμαξες. Αυτοκίνητα δεν είδα πουθενά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι ξακουστή εκκλησία, με έναν όμορφο τρούλο. Ήταν κλειστή και δεν την είδαμε στο εσωτερικό. Προσδιορίσαμε ότι αυτό το σπίτι είναι στη θέση του σπιτιού της γιαγιάς, που ήτανε και κείνο δίπατο σαν κι αυτό.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στο νησί, κάτω από ψιλόβροχο και ενώ δεν μπορέσαμε να βρούμε ομπρέλα πουθενά στο νησί νοικιάσαμε μια άμαξα να μας πάει στον κυρίως προορισμό μας: Θέλαμε να βρούμε το παλιό χριστιανικό νεκροταφείο, για να δούμε αν υπήρχε ο τάφος του προπάππου μας. Οι αμαξάδες θέλανε να μας πάρουνε τα μαλλιοκέφαλά τους, αλλά τηλεφωνήσαμε στο θείο του Νίκου, που ξέρει καλά τούρκικα και τους παζάρεψε. Πληρώσαμε τελικά 50 ευρώ πήγαινε-έλα.
Το νεκροταφείο είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο διάσελο, που ο Σταμάτης ο Εγγλεζάκης (ο πατέρας του πρώτος ξάδερφος της γιαγιάς μας) λέει ότι ανέβαιναν τρέχοντας και παίζανε. Είναι παντελώς εγκαταλελειμμένο, οι αμαξάδες δεν καταλαβαίνανε πού θέλαμε να πάμε καλά καλά. Είναι ανοιχτό και μπορεί να πάει ο καθένας. Είναι συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ενώ δεν ακούς πουθενά ελληνικά όπως είναι φυσικό, πας στο νεκροταφείο και όλοι οι τάφοι έχουν ελληνικά ονόματα σε ελληνική γλώσσα.
Η FeminAthens στην Πόλη Part IIΙ: Η Μεγάλη Οδός του Πέραν
φωτό
οι αρχιτέκτονες
οι εκπτώσεις
το τραμ στη μέση
οι αρχιτέκτονες
οι εκπτώσεις
το τραμ στη μέση
Η FeminAthens στην Πόλη Part II: Οι συγκοινωνίες
Η Κωνσταντινούπολη έχει πάρα πολύ καλά οργανωμένο συγκοινωνιακό δίκτυο. Κατά την γνώμη μου η Πόλη είναι παράδειγμα επιτυχίας για τους συγκοινωνιολόγους κάθε μεγάλης πρωτεύουσας. Σε αυτήν κινούνται καθημερινά 17 εκατομμύρια άνθρωποι με απόλυτο συντονισμό. Εννοώ ότι το κάθε συγκοινωνιακό μέσο, όποιο και αν είναι αυτό, έχει ακριβή ανταπόκριση το επόμενό του στην σειρά προς κάθε προορισμό. Και ο επισκέπτης αποβιβάζεται σε ακτίνα ελάχιστων μέτρων από το επόμενο συγκοινωνιακό μέσο που θα χρειαστεί. Έτσι το τραμ-βάι κάνει τέρμα στο TUNEL, το TUNEL στο μετρό, το μετρό είναι οπωσδήποτε δίπλα ή εντός του ίδιου κτιριακού συγκροτήματος με γραμμή τραμ, ενώ τα τραμ ασφαλώς φτάνουν ως το κατάλληλο λιμάνι για τα Πριγκηπονήσια, το σταθμό των τρένων κ.ο.κ.
Επίσης το εισιτήριο για όλα αυτά τα μέσα διαφέρει μεν ως προς το κόστος σε κάθε μέσο, όμως πληρώνεται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι αν προμηθευτείτε ένα akbil, που είναι ένα μικρό μέσο πληρωμής με μονάδες που γεμίζουν σε κάθε σταθμό μετρό, μπορείτε να επιβιβαστείτε σε όλα ανεξαιρέτως τα μέσα μεταφοράς (εκτός αεροπλάνου). Και είναι χρήσιμο για να μην περιμένετε κάθε φορά στην ουρά για να βγάλετε εισιτήριο, γιατί είπαμε: Στην Πόλη κινούνται εκατομμύρια κόσμου καθημερινά.
Σημειώνω ακόμη ότι τα δρομολόγια είναι τόσο συχνά όσο χρειάζεται για να μην είσαι ποτέ σαν την έκτη σαρδέλα σε κουτί για πέντε μέσα σε κανένα δημόσιο μεταφορικό μέσο.
Επίσης το εισιτήριο για όλα αυτά τα μέσα διαφέρει μεν ως προς το κόστος σε κάθε μέσο, όμως πληρώνεται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι αν προμηθευτείτε ένα akbil, που είναι ένα μικρό μέσο πληρωμής με μονάδες που γεμίζουν σε κάθε σταθμό μετρό, μπορείτε να επιβιβαστείτε σε όλα ανεξαιρέτως τα μέσα μεταφοράς (εκτός αεροπλάνου). Και είναι χρήσιμο για να μην περιμένετε κάθε φορά στην ουρά για να βγάλετε εισιτήριο, γιατί είπαμε: Στην Πόλη κινούνται εκατομμύρια κόσμου καθημερινά.
Σημειώνω ακόμη ότι τα δρομολόγια είναι τόσο συχνά όσο χρειάζεται για να μην είσαι ποτέ σαν την έκτη σαρδέλα σε κουτί για πέντε μέσα σε κανένα δημόσιο μεταφορικό μέσο.
H FeminAthens στην Πόλη Part I
Είμαστε στην πλατεία Ταξίμ και αυτό εδώ είναι το παλιό τραμ που σε πάει από το τουνέλ (ΤUNEL) στην πλατεία Ταξίμ (Τaksim) και διασχίζει όλη την Μεγάλη Οδό του Πέραν. Μπαίνει κανείς σε αυτό χτυπώντας το akbil, το απίστευτο εισιτηριάκι-πασσαπόρτι που αγοράζεις και έχεις μαζί σου πάντοτε για τις συγκοινωνίες στην Τουρκία. Αυτό το όμορφο μικρό βαγονάκι είναι η πρώτη μας εικόνα όταν περπατήσαμε στην Πόλη την πρώτη ημέρα. Δεν είναι για ομορφιά, οι ντόπιοι το χρησιμοποιούν καθημερινά. Έχει ανταπόκριση με το πρώτο είδος μετρό της Πόλης, το ΤUNEL.
Πήγαμε άνοιξη και όλη η Istanbul ήταν ανθισμένη. Λουλούδια παντού και κυρίως παντού τουλίπες. Απίστευτες τουλίπες σε φοβερά χρώματα. Μου έκανε φοβερή ετύπωση ότι από κάθε οπτική γωνία, σε 360 μοίρες δηλαδή το μάτι έχει να απολαύσει ένα υπέροχο θέαμα. Η Πόλη είναι πανέμορφη όπως λένε όλοι όσοι την επισκέπτονται.
Είναι χτισμένη πάνω στις δύο πλευρές του Βοσπόρου, τον οποίο γεφυρώνει με αρκετές γέφυρες. Πολύς κόσμος ψαρεύει από τις γέφυρες αυτές, κάτω στα νερά του Βοσπόρου. Είναι εντελώς αστείο να περπατάς στο επίπεδο του νερού και να κρέμονται σαν κουρτίνα οι πετονιές από τον πάνω όροφο της γέφυρας ως το νερό.
Το εθνικό ρόφημα δεν είναι όπως θα νομίζατε ο τούρκικος καφές, αλλά το τσάι. Το τσάι μπορεί να είναι κλασικό ή από μήλο (που είναι γλυκό) και το πίνουνε στο παραδοσιακό φλυτζανάκι που είναι γυάλινο σε σχήμα βεντούζας, μέσα σε πορσελάνινο πιατάκι με μικροσκοπικό κουταλάκι. Η ζάχαρη σερβίρεται σχεδόν αποκλειστικά σε κύβους. Οι Τούρκοι πίνουν πολύ τσάι, μιλάμε για 10-20 ποτηράκια ημερησίως.
Στο Sultanahmet τζαμί, πετύχαμε έναν τούρκικο γάμο, φαίνεται ότι οι γάμοι σε σημαντικούς ιερούς ναούς, είναι επιθυμητοί σε κάθε λαό... Όλα τα τζαμιά έχουν βρύσες για να πλένουν οι πιστοί τα πόδια τους πριν προσευχηθούν μέσα σε αυτό. Οι μουσουλμάνοι προσέρχονται αρκετές φορές την ημέρα στο τζαμί τους και είναι υποχρεωμένοι να είναι καθαροί.
Πήγαμε άνοιξη και όλη η Istanbul ήταν ανθισμένη. Λουλούδια παντού και κυρίως παντού τουλίπες. Απίστευτες τουλίπες σε φοβερά χρώματα. Μου έκανε φοβερή ετύπωση ότι από κάθε οπτική γωνία, σε 360 μοίρες δηλαδή το μάτι έχει να απολαύσει ένα υπέροχο θέαμα. Η Πόλη είναι πανέμορφη όπως λένε όλοι όσοι την επισκέπτονται.
Είναι χτισμένη πάνω στις δύο πλευρές του Βοσπόρου, τον οποίο γεφυρώνει με αρκετές γέφυρες. Πολύς κόσμος ψαρεύει από τις γέφυρες αυτές, κάτω στα νερά του Βοσπόρου. Είναι εντελώς αστείο να περπατάς στο επίπεδο του νερού και να κρέμονται σαν κουρτίνα οι πετονιές από τον πάνω όροφο της γέφυρας ως το νερό.
Το εθνικό ρόφημα δεν είναι όπως θα νομίζατε ο τούρκικος καφές, αλλά το τσάι. Το τσάι μπορεί να είναι κλασικό ή από μήλο (που είναι γλυκό) και το πίνουνε στο παραδοσιακό φλυτζανάκι που είναι γυάλινο σε σχήμα βεντούζας, μέσα σε πορσελάνινο πιατάκι με μικροσκοπικό κουταλάκι. Η ζάχαρη σερβίρεται σχεδόν αποκλειστικά σε κύβους. Οι Τούρκοι πίνουν πολύ τσάι, μιλάμε για 10-20 ποτηράκια ημερησίως.
Στο Sultanahmet τζαμί, πετύχαμε έναν τούρκικο γάμο, φαίνεται ότι οι γάμοι σε σημαντικούς ιερούς ναούς, είναι επιθυμητοί σε κάθε λαό... Όλα τα τζαμιά έχουν βρύσες για να πλένουν οι πιστοί τα πόδια τους πριν προσευχηθούν μέσα σε αυτό. Οι μουσουλμάνοι προσέρχονται αρκετές φορές την ημέρα στο τζαμί τους και είναι υποχρεωμένοι να είναι καθαροί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
