Σύντομο ημερολόγιο χειρουργικού περιστατικού

- Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 10:00 με πιάνει οξύς πόνος δεξιά χαμηλά στην κοιλιά.
- Νομίζω πως έχω σκωληκοειδίτιδα και σπεύδω στο Γενικό Κρατικό στα επείγοντα. Ο πόνος εντωμεταξύ γίνεται τόσο οξύς που τα γόνατά μου τρέμουν, ιδρώνω και δεν υπάρχει καμία στάση που να με ανακουφίζει.
- Στα επείγοντα διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται για σκωληκοειδίτιδα και μου κάνουν τεστ εγκυμοσύνης πριν με στείλουν για ακτινογραφίες. Η μικρούλα γιατρίνα έχει ήδη υποψιαστεί την περίπτωση της εξωμητρίου, μολονότι εγώ αποκλείω το ενδεχόμενο της εγκυμοσύνης.
- 13:00 Το τεστ εγκυμοσύνης είναι θετικό, αλλά η χοριακή μου βρίσκεται κάπου στις 420 μονάδες, σαφώς έγκυος δηλαδή, αλλά για την εβδομάδα που προκύπτει με βάση την τελευταία μου περίοδο, η εξίσωση δεν βγαίνει. Οι γιατροί θεωρούν την χοριακή χαμηλή. Με παραπέμπουν σε υπέρηχο, αλλά δε φαίνεται τίποτε πέρα από ένα ωχρό σωμάτιο. Ο πόνος περνάει στο μεταξύ.
- Με στέλνουν σπίτι και μου ζητάνε να επαναλάβω τις εξετάσεις σε 2 ημέρες.
- Τετάρτη 15/10 κάνω ξανά εξετάσεις (χοριακή και υπέρηχο) στο Γενικό Κρατικό. Ο υπέρηχος δεν δείχνει τίποτε, η χοριακή ανεβαίνει στις 850 μονάδες, που και πάλι οι γιατροί δεν κρίνουν επαρκείς για υγιή εγκυμοσύνη. Μου ζητάνε να έρθω την Παρασκευή.
- Την Παρασκευή το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο, και μου λένε να έρθω τη Δευτέρα.
- Σάββατο πρωί 18/10 έχω αγωνία και δεν μπορώ να περιμένω ως τη Δευτέρα. Ξαναπάω στο Γενικό Κρατικό και επαναλαμβάνω τις εξετάσεις. Η κατάστασή μου κρίνεται κρίσιμη σήμερα και προτιμούν να με κρατήσουν για νοσηλεία για ασφάλεια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι βάζω την απαίσια πεταλούδα στο χέρι και μένω νηστική, δηλαδή έτοιμη για χειρουργείο. Ανάμεσα στους γυναικολόγους του ΓΚ είναι μια γυναίκα. Εγώ ακόμη θεωρώ ότι η χοριακή μου δεν είναι και τόσο ανησυχητική, και οι γιατροί δεν έχουν αποκλείσει την περίπτωση της ομαλής εξέλιξης. Η γυναίκα βλέπει τις τιμές της χοριακής και με κοιτάζει σα να έρχομαι από άλλο πλανήτη. Είναι σαφές κατά τη γνώμη της ότι για ομαλή εγκυμοσύνη μια φορά δεν πρόκειται. Οι ελπίδες μου εξανεμίζονται.
- Εισαγωγή και Σάββατο, Κυριακή μια από τα ίδια, ακίνητη εγώ στο κρεββάτι. Την Κυριακή το βράδυ κάνω μια βόλτα, κάπου 50 μέτρα και ο πόνος που εντωμεταξύ έχει εξαφανιστεί, εμφανίζεται οξύς. Οι γιατροί έχουν καταστήσει σαφές ότι το χειρουργείο μου θα είναι ανοιχτό και με ετοιμάζουν για Δευτέρα πρωί, αν οι εξετάσεις μου δεν είναι καλές.
- Δίπλα μου ένα κορίτσι είκοσι ετών Αλβανή, έχει περάσει ανοιχτό γυναικολογικό χειρουργείο για μια κύστη. Μια εβδομάδα μετά υποφέρει ακόμη από τον πόνο, και από όσο μπορώ να δω, το κάλυμμα της τομής της φτάνει από τη μια άκρη του κορμιού στην άλλη.
- Δευτέρα πρωί στη διπλανή μου αφαιρούνε ράμματα. Ο Νίκος έρχεται στο νοσοκομείο έχοντας ήδη κανονίσει να με μεταφέρει στο Ιατρικό Κέντρο για να υποβληθώ σε λαπαροσκόπηση.
- Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, όλοι στο Γενικό Κρατικό σπεύδουν να κάνουν τις εξετάσεις νωρίτερα. Μέχρι τις 11:00 έχω κάνει έναν υπέρηχο στον οποίο διακρίνεται η εξωμήτριος, και μια χοριακή, η οποία πλέον δεν χρησιμεύει σε τίποτε.
- Μέχρι το μεσημεράκι έχω μπει στο Ιατρικό, και υποβάλλομαι στην επέμβαση στις 17:00 το απόγευμα.
- Τα χειρουργεία είναι μελίσσι στο Ιατρικό. Μπλε και πράσινες χειρουργικές ρόμπες πηγαινοέρχονται βιαστικά και μεθοδικά. Εγώ επειδή δεν πονάω αλλά έχω μια αγωνία όπως και να το κάνεις, χαμογελάω σε όλους. Περιμένω ξαπλωμένη στο φορείο μου για λίγα λεπτά σε έναν διάδρομο και σκέφτομαι ότι δεν έχω φτύσει την τσιχλίτσα μου. Με πιάνει μια αγωνία μην ξεχάσω να την φτύσω και πνιγώ μες την αναισθησία μου.
- Ξαπλώνω στο χειρουργικό τραπέζι. Ο αναισθησιολόγος είναι στο κεφάλι μου, του λέω "γιατρέ μου να ξυπνήσω, ε;" και μου γελάει. Βρίσκω μια γλυκιά νοσοκόμα και της χώνω την τσιχλίτσα στο χέρι με το πλαστικό γάντι. Με πειράζουν όλοι, τους γελάω κι εγώ, έρχεται ο βοηθός του χειρουργού, τον ρωτάω ποιος θα με χειρουργήσει και ακούω τον αναισθησιολόγο να δίνει τις ποσότητες στη βοηθό του που μου ζητάει το χέρι για την ένεση. "Γεια σου, τώρα, θα τα πούμε μετά" μου λέει, "γεια σας" λέω σε όλους και νιώθω το κεφάλι μου να γεμίζει με κάτι που με κοιμίζει.
-Ξυπνάω μάλλον από το τράνταγμα της μεταφοράς μου από το χειρουργικό τραπέζι στο φορείο. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι έχω ανοιχτά μάτια, αντίληψη και αισθάνομαι όλο μου το σώμα, άρα όλα καλά μέχρι εδώ. Κρυώνω. Με ανεβάζουν επάνω και βλέπω τις επισκέπτριες της διπλανής μου ασθενούς στο θάλαμο, έξω από το δωμάτιό μας. Τις κοιτάω, "λείπω ώρα;" τις ρωτάω "ε, ναι, όχι και πολλή όμως" μου λένε και μου χαμογελάνε. Δεν βλέπω πουθενά το Νίκο, και αν είχα το κουράγιο θα του θύμωνα ευχαρίστως, σκέφτομαι ότι κάπου θα έχει κολλήσει μέσα στο νοσοκομείο. (τον αδικώ, γιατί είναι στην ενημέρωση από το χειρουργό μου).
- Κοιμάμαι, ξυπνάω, δεν με αφήνουν να πιω νερό, αλλά εγώ μέχρι το βράδυ έχω συνέλθει τελείως.
- Τρίτη πρωί, μου λένε να σηκωθώ. Δεν είναι αδύνατο, αλλά είναι δύσκολο. Πονάει η κοιλιά μου σα να έχω κάνει απότομα πολλούς κοιλιακούς. Σηκώνομαι μέχρι την τουαλέτα. Μέχρι το βράδυ κάνω βολτίτσες όλο και πιο θαραλέες.
- Τετάρτη 22/10 τρώω επιτέλους φαγητό. Πολύ φαγητό. Τριγυρνάω στο διάδρομο και ο πόνος μειώνεται.
- Πέμπτη πρωί κάνω μπάνιο με τη βοήθεια του Νίκου, ντύνομαι, στολίζομαι, πάω να βρω το γιατρό μου στο άλλο κτίριο του Ιατρικού για να τον ευχαριστήσω, και φεύγω με το αυτοκινητάκι και τον αγαπημένο μου για σπίτι.
- Μια εβδομάδα αργότερα (εννοείται ότι δουλεύω κανονικά) πάω για να μου αφαιρέσουν τα τσιρότα από τις εισόδους της λαπαροσκόπησης. Και, ω, δεν έχω ράμματα! Οι τομές έχουν μήκος 1-2 εκ., είναι μια στον αφαλό, μια αριστερά και μια στην αρχή της ήβης. Δυο μήνες μετά φαίνονται ακόμη αλλά λιγότερο.

Λεπτομέρειες αχρείαστες να είναι:

Εξωμήτριος Κύηση. Με ένα google θα βρείτε πολλές πληροφορίες. Κάποια link έδωσα στο προηγούμενο post.

Ο καλός μου σύζυγος, δεν έψαξε όμως μόνο την εξωμήτριο, αλλά και τη λαπαροσκοπική χειρουργική. Γιατί επιτέλους έχουμε 2008 και η επιστήμη είναι πράγματι μπροστά! Εμένα λοιπόν με έσωσε η αγάπη και η φροντίδα του, αλλά και η εμπειρία του στο ίντερνετ. Γιατί κάθησε και έψαξε ένα ολόκληρο βράδυ Κυριακής μόνος του στο σπίτι, ενώ εγώ ετοιμαζόμουν να χειρουργηθώ στο Γενικό Κρατικό, προσπαθώντας να με γλιτώσει από ένα ανοιχτό χειρουργείο.
Βάλτε λοιπόν στο google "laparoscopy VS open surgery" και διαβάστε. Ο Νίκος μου λέει ότι αυτό τον έπεισε, ότι μπορούσα και έπρεπε να χειρουργηθώ λαπαροσκοπικά και άρχισε να ψάχνει ποιοι γιατροί και νοσοκομεία έχουν την μεγαλύτερη πείρα.

Στην Αθήνα λοιπόν τέτοιου είδους επεμβάσεις κάνει το Ιατρικό Κέντρο και άλλα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, ενώ όπως έμαθα αργότερα, και το Έλενα και το Αλεξάνδρα κάνουν λαπαροσκοπικές γυναικολογικές επεμβάσεις. Εγώ έτυχε να έχω γιατρό και στο Αλεξάνδρα, αλλά στην ατάκα "ναι, πρέπει να χειρουργηθείς, αλλά κάτσε να δούμε πότε γίνεται, γιατί είναι κρίμα να πας για ανοιχτό χειρουργείο, να την κάνουμε λαπαροσκοπικά καλύτερα, ε, τι λες;" έφυγα τρέχοντας. Η γιατρός που μου τα είπε αυτά, θεωρώ ότι θα πρέπει να γνώριζε ότι η περίπτωσή μου δεν ήταν και για καθυστέρηση ακριβώς.

Γιατροί που βρήκαμε αν και δεν επιλέξαμε: Ο κ. Παράσχος, o κ. Νικολουδάκης, ο κ. Καπετανάκης.

Εγώ χειρουργήθηκα από τον κ. Κωνσταντίνο Κωνσταντινίδη. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο για την εμπειρία, το ήθος και την επιστημονική κατάρτιση αυτού του ανθρώπου. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι βγαίνοντας από το χειρουργείο και μέχρι σήμερα, ένιωσα παραδόξως ακέραια (μολονότι μου είχε αφαιρεθεί για πρώτη φορά στη ζωή μου κάτι από μένα, μία σάλπιγγα) και έχω την σαφή αίσθηση ότι σεβάστηκε το σώμα μου σαν να μην με ακούμπησε χέρι. Μπορεί σε όσους δεν έχουν υποβληθεί σε καμιά επέμβαση αυτό να μη λέει τίποτε, όμως όσοι έχουν περάσει χειρουργείο, ξέρουν ότι αυτό δεν είναι απλώς σπάνιο. Είναι απίθανο. Βγαίνοντας από το χειρουργείο, νιώθεις πάντα ότι κάποιος έβαλε χέρι στο κορμί σου. Ότι σε έθιξαν, σε ενόχλησαν, επενέβησαν πάνω σου. Εγώ λοιπόν ένιωσα ότι κοιμήθηκα (ο αναισθησιολόγος με χαιρέτησε φιλικά με την ένεση, "έλα γεια σου τώρα, θα τα πούμε μετά"), και ξύπνησα μαγικά ανακουφισμένη.

Βέβαια πρέπει να πω ότι ο κάθε ασθενής πρέπει να ερευνήσει μόνος του, και να επιλέξει τον γιατρό που ταιριάζει στην περίπτωσή του. Εγώ παραθέτω μόνο την έρευνα και την εμπειρία μου.

Πριν από το χειρουργείο

όχι δεν είμαι ντυμένη στρουμφάκι τις Απόκριες. Κάθε άλλο. Είμαι έτοιμη να χειρουργηθώ στο Ιατρικό Κέντρο.
Κι αν χαμογελάω, είναι γιατί πριν βρεθώ στο Ιατρικό Κέντρο και στα έμπειρα χέρια του κ. Κωνσταντινίδη που με χειρούργησε και περπάτησα την ίδια μέρα, βρέθηκα στο Γενικό Κρατικό και παρά λίγο θα ήμουνα χασαποκομμένη σα να 'χα γεννήσει με καισαρική για μια εξωμήτριο.

Με δυο λόγια: Με έναν ασυνήθιστα δυνατό πόνο στην κοιλιά κάτω δεξιά μια ωραία Δευτέρα, πήγα μόνη μου στο Γενικό Κρατικό, γιατί έμοιαζε ο πόνος με σκωληκοειδίτιδα. Στα επείγοντα με ψηλαφήσανε, με εξετάσανε και σκωληκοειδίτιδα δεν τους έμοιαζε. Μου κάνανε τεστ εγκυμοσύνης για να με στείλουν για ακτινογραφίες και βγήκε θετικό. Για μένα από εκεί και πέρα ήτανε φως φανάρι ότι δεν πήγαινε κάτι καθόλου καλά, αφού μια εγκυμοσύνη που ξεκινάει με αίμα και οξύ πόνο δεν προμηνύεται καλή. Εξετάσεις: Μέτρηση της χοριακής μου, που για τις εβδομάδες που αντιστοιχούσαν στην εγκυμοσύνη μου, δεν ήταν ικανοποιητικά υψηλή, αλλά ούτε και τελείως χαμηλή.

Πρέπει να σημειώσω ότι το Γενικό Κρατικό δεν έχει μαιευτική κλινική, αλλά μόνο γυναικολογική, πράγμα που σημαίνει ότι πολύ κακώς παρέμεινα εκεί, με ένα μαιευτικό πρόβλημα. Όμως οι γιατροί της γυναικολογικής κλινικής είναι όλοι νέοι, πολύ ανθρώπινοι, καλοί επιστήμονες και προσεκτικοί στη δουλειά τους. Οι συνθήκες εργασίας τους είναι ταπεινές για τις προθέσεις τους και το ενδιαφέρον που δείχνουν σε κάθε έναν ασθενή. Δουλεύουν υπερβολικές ώρες, οι εφημερίες τους είναι εξαντλητικές και τα περιστατικά που συναντούν αναρίθμητα.

Στην περίπτωσή μου εξάντλησαν κάθε πιθανότητα ομαλής έκβασης της εγκυμοσύνης πριν αποφασίσουν να με στείλουν στο χειρουργείο. Με κράτησαν μέσα για νοσηλεία επειδή μια υποτροπή θα ήταν επικίνδυνη (το σπάσιμο μιας εξωμητρίου κύησης στην σάλπιγγα ευθύνεται για ένα μεγάλο ποσοστό θανάτων γυναικών στα πρώτα στάδια εγκυμοσύνης) και μετρούσαν υπομονετικά χοριακές και αιματοκρίτες.

ΌΜΩΣ: Οποιαδήποτε ιατρική φροντίδα σε ένα χειρουργικό περιστατικό είναι εντελώς ανεπαρκής και άχρηστη, όταν το χειρουργείο του Νοσοκομείου βρίσκεται στο Μεσαίωνα. Τι εννοώ με αυτό: Πολύ σύντομα μου έγινε σαφές από τους γιατρούς του Γενικού Κρατικού, ότι η επέμβαση θα γινόταν με ανοιχτό χειρουργείο, μολονότι μια εξωμήτριος κύηση αντιμετωπίζεται πλέον με λαπαροσκοπική χειρουργική, της οποίας τα πλεονεκτήματα είναι σημαντικά.
Σημειώνω τα πιο εμφανή: Ο ασθενής συνέρχεται μέσα σε λίγες ώρες, περπατάει την ίδια ή την επόμενη ημέρα και το πολύ σε τρεις μέρες (εγώ σε δύο) πάει σπιτάκι του περπατώντας σαν να μη χειρουργήθηκε ποτέ. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι αστείος (σαν να έχετε κάνει απότομα πολλούς κοιλιακούς), περνάει σε 5-6 ημέρες, και σου αφήνει τρεις γρατζουνιές (κυριολεκτικά) μήκους 1-2 εκατοστών στην κοιλιά.

Όσες γυναίκες έχουν γεννήσει με καισαρική, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αντίθετα το ανοιχτό χειρουργείο. Απίστευτο πόνο, 10-15 εκατοστά τομή που δεν σβήνει, και ακόμη χειρότερα, ραμμένο εσωτερικό κοιλιάς χύμα, δηλαδή μύες, τοιχώματα φύρδην μύγδην ραμμένα, γεγονός που δημιουργεί συμφύσεις αργά ή γρήγορα στην περιοχή.

Ευτυχώς που ο καλός μου σύζυγος με περισσή φροντίδα και ψυχραιμία αντιλαμβανόμενος ότι με προορίζουν για ανοιχτή επέμβαση, έκατσε και ξενύχτησε στο ίντερνετ να μάθει τι ενδείκνυται στην επέμβαση εξωμητρίου, ποιοι γιατροί την κάνουν λαπαροσκοπικά στην Ελλάδα, ποιο είναι το καλύτερο νοσοκομείο κ.τ.λ. Και ήρθε την άλλη μέρα και μου είπε: "Δεν μπορώ να φανταστώ το κορίτσι μου, που είναι κολυμβήτρια, να έχει ραμμένη κοιλιά με τομή και να πονάει ή να μην μπορεί να κολυμπήσει ξανά" και είχε ήδη κανονίσει να μεταφερθώ στο Ιατρικό Κέντρο για να με χειρουργήσει ο κ. Κωνσταντινίδης.

Χειρουργήθηκα αμέσως, και όπως χαρακτηριστικά μου είπε ο γιατρός μου, αν ήξερα σε τι κατάσταση ήμουνα, δεν θα είχα τολμήσει να φύγω από το Γενικό Κρατικό, γιατί δεν προλάβαινα. Εγώ όμως σκέφτομαι ακόμη και τώρα, ότι αν ήξερα σε τι κατάσταση ήμουνα, θα είχα φύγει νωρίτερα. Φυσικά μου αφαίρεσαν τη σάλπιγγα που είχε ήδη καταστραφεί.
Χειρυργήθηκα Δευτέρα αργά το απόγευμα, την Τρίτη το πρωί σηκώθηκα και περπάτησα σιγά σιγά, και μέχρι το βράδυ δεν πιανόμουν. Την Τετάρτη πήγα σπίτι μου και μετά από λίγες ημέρες έβγαλα τα τσιρότα που είχα στις πληγές, και διαπίστωσα ότι δεν είχα ούτε ράμματα.
Σήμερα το θυμάμαι σα να συνέβη σε κάποιον άλλο, και μόνο οι γρατζουνιές μου όσο υπάρχουν ακόμη μου πιστοποιούν ότι εγώ το πέρασα αυτό. Γιατί από τα χέρια του κ. Κωνσταντινίδη βγήκα όσο ακέραια μπήκα στο χειρουργείο και με έντονη την αίσθηση ότι σεβάστηκαν το σώμα μου κι εμένα.
Γι' αυτό όποια κοπέλα αντιμετωπίσει πρόβλημα ανάλογο, μη διστάσετε να μου στείλετε post. Θα επικοινωνήσω και θα σας πω αναλυτικά ό,τι έμαθα, και θα σας παραπέμψω όπου μου φέρθηκαν καλά.

Η FeminAthens στις Βρυξέλλες

Ποια είναι η πόλη που έχει στίχους σκαλισμένους στις πλατείες και στα πάρκα της; Οι Βρυξέλλες. Δεν έχεις μετά λόγο να ζεις εκεί; Έχεις!


Μου αρέσουν οι Βρυξέλλες για το ανθρώπινο μέγεθός τους που μου θυμίζει το κέντρο της Αθήνας. Μου αρέσει και γιατί έχει ένα καφέ κι ένα μπαράκι σε κάθε γωνιά της. Και γιατί ο κόσμος ξενυχτάει και γυρνάει στα μπαρ και τις μπυραρίες, και γιατί την κάνεις όλη μια βόλτα με τα πόδια. Και για του λόγου το αληθές, ναι πράγματι είναι σε δύο επίπεδα η πόλη. Εδώ ο καλός μου πάει να πάρει το ασανσέρ για τον πάνω κόσμο των Βρυξελλών.


Κι αυτή είναι η θέα από το ασανσέρ προς τα άνω εδάφη του Βελγίου. Συγκεκριμένα είναι το δικαστικό μέγαρο των Βρυξελλών και η πόλη προς τα κάτω, όπως φαίνεται μια ωραία φθινοπωρινή δύση.

Ακαδημίας 58

Δίπλα από το Δικηγορικό Σύλλογο.
Το έχετε δει όλοι, είναι μια βαριά σιδερένια πόρτα σε ένα τήριο που μοιάζει με πύργο.
Παλιότερα κυκλοφορούσαν ιστορίες για μασονικές στοές και σατανιστικές τελετές. Μετά ξεχάστηκαν, όπως είναι λογικό.

Εγώ που κυκλοφορώ στην πόλη Δεκαπενταύγουστο με καύσωνα, πέτυχα ανοιχτό το μυστήριο πορτάκι, και το εσωτερικό ήταν συναρπαστικό.


Η είσοδος έχει ένα ψηφιδωτό που γράφει: "ΜΟΧΘΟΣ ΧΡΟΝΟΣ" και από κάτω το οικόσημο "Δ. ΛΟΒΕΡΔΟΣ". Ακριβώς πίσω από την πόρτα ξεκινάει ένας διάδρομος ολοσκότεινος μέχρι τα βάθος όπου διέκρινα μια σκάλα να ανεβαίνει. Ο διάδρομος είναι διακοσμημένος με σκαλιστά έπιπλα (εκκλησιαστικού τύπου) και μοιάζει εκπληκτικά όμορφο και βαρύ στο στολισμό του οίκημα.

Το πορτί ήταν ανοιχό και εργάτες μπαινοβγαίνανε, μάλλον συντήρηση ετήσια έμοιαζε, οπότε αν είστε στην Αθήνα δεκαπενταύγουστο... σπεύσατε.