Η feminAthens στο... Πήλιο

Στον φρέσκο, καθαρό αέρα! 

Μένω στις Μηλιές, στο σπίτι της Εύας. Ο μπαμπάς της Εύας είναι αρχιτέκτονας, και έχει φτιάξει αυτά τα σπίτια -γιατί είναι τρία σπίτια ενωμένα σε ένα ενιαίο οίκημα με κοινή αυλή- μέσα σε ένα χρονικό διάστημα μπορεί και τριάντα χρόνων. Το πρώτο το ανασκεύασε όταν ήταν φοιτητής, το τρίτο ήταν η τελευταία εργασία της καριέρας του. 

Το δάπεδο είναι φτιαγμένο με πλάκες πηλιώτικες, όπως και οι στέγες. Οι τοίχοι από πέτρα. Μέσα έχει ξύλινη επένδυνση και έπιπλα. 

Μαζί μας είναι ο Άρβε, ο Νορβηγός φίλος του Γιάννη, που όπως κι εμείς έρχεται πρώτη φορά στο Πήλιο. 

Εχθές πήγαμε στον Άγιο Βλάσιο να δούμε μια νορβηγική βάρκα που μαζί με τον καραβοκύρη της ταξιδέψανε δια ποταμών και ρεμάτων από την Νορβηγία στην Ελλάδα το 2006 (όλο το 2006 εννοώ, γιατί το ταξίδι πήρε ένα χρόνο). 

Φάγαμε μπακαλιαράκια στη Ροδιά, δίπλα στην θάλασσα (στον Παγασητικό) και ξενυχτίσαμε με αναμμένο τζάκι στο σπίτι. Περάσαμε και από το καφενείο φυσικά, να φάμε γλυκά και να πιούμε καφεδάκια στη χόβολη από τα χεράκια της Άννας (Άννα να ένα μήλο).

Λαϊκή αγορά στην Καλλιδρομίου

Το πρωί του Σαββάτου όπως πάντα η Καλλιδρομίου φιλοξενεί την πιο δάσημη λαϊκή αγορά του κέντρου. Την είσοδό της καταλαμβάνουν φυτά και γλάστρες, ενώ πιο πάνω είναι τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά. Για μένα όμως πιο καλά είναι τα καφέ του δρόμου, στο τέλος της λαϊκής στην ανηφόρα, που τα Σάββατα γεμίζουν βουή και χρώμα.

Αν την δεις από ψηλά, από την αρχή της Καλλιδρομίου από την Ασκληπιού, δηλαδή, έχει πλάκα, γιατί καθώς στρίβεις Ασκληπιού-Καλλιδρομίου βλέπεις τον δρόμο όλο καλυμμένο με τις πορτοκαλί ομπρέλες των πωλητών.



Με το μηχανάκι να αστράφτει στον ήλιο κατεβήκαμε από την Σοφοκλέους στην κεντρική αγορά όπου και τα καφάσια της "Ευτυχίας" παραπλεύρως. Μπορεί η κεντρική αγορά να "αναδομήθηκε" αλλά οι συνήθειες παραμένουν. 

H πόλη βρωμάει

ανυπόφορα! Πρωί, μεσημέρι, βράδυ η ανάσα κονταίνει και πνίγεται. Περπατάω στην Αθήνα από μικρό παιδί. Παλιά (20 χρόνια πριν) περπατούσα χωρίς να καταλαβαίνω το καυσαέριο. Άκουγα στις ειδήσεις το ποσοστό των διαφόρων ουσιών της μόλυνσης, αλλά ομολογώ ότι δεν καταλάβαινα τίποτε. 

Τώρα δεν ακούω τίποτε στις ειδήσεις (βέβαια δεν ακούω ειδήσεις γενικώς...) αλλά νιώθω την βρώμα στο πετσί μου, στην ανάσα μου, στα ρουθούνια μου. Γιατί κανείς δεν μας λέει σε τι ποσοστό έχουν αυξηθεί οι ρύποι στο κέντρο της πόλης; Μήπως γιατί αν ξέραμε, αύριο το πρωί δεν θα πήγαινε κανείς στη δουλειά; 

Κάθε άνοιξη ξοδεύω περίπου 500 ευρώ σε φυτά για τα μπαλκόνια μου στη Χαριλάου Τρικούπη, και το φθινόπωρο μετράω ελλείψεις. Τη μια μέρα τα βάζω στο μπαλκόνι καινούργια καινούργια, λαμπερά και αστραφτερά, ολοζώντανα, και την άλλη μέρα τα φύλλα τους είναι γεμάτα μαυρίλα από το καυσαέριο. Στην βδομάδα πάνω έχουν μαραζώσει, και ειδικά το καλοκαίρι με τον καύσωνα τα βλέπεις να ασφυκτιούν και να μαραίνονται σε δυο βδομάδες το πολύ. 

Φαντάσου τώρα τι μπαίνει στα πνευμόνια μας. Ακόμη και το απόγευμα, όταν η κίνηση έχει θεωρητικά μειωθεί, περπατάς στο τρίγωνο του διαβόλου από Ομόνοια-Σόλωνος-Ιπποκράτους ως το Σύνταγμα, και σου'ρχεται να φορέσεις αντιασφυξιογόνα μάσκα. 

Μα πώς γίνεται αυτό; Λες και βγάζουν τα κτήρια... Δεν μπορείς πια να περπατήσεις. Για να πάω από τη Χ.Τρικούπη ως το γυμναστήριό μου στο Σύνταγμα, προσπαθώ να περπατάω μόνο στους πεζοδρόμους, για να μην τρώω όλη την εξάτμιση στη μούρη και το θόρυβο. Θέλω κάποια ώρα παραπάνω βέβαια... Ανεβαίνω την Βαλτετσίου ως επάνω, βγαίνω στην Οκταβίου Μερλιέ, στρίβω και χώνομαι μέσα από τον πεζόδρομο του Εν Δελφοίς, περνάω απέναντι στο πεζοδρομάκι κάθετα της Σκουφά που βγάζει στη Νομική, διασχίζω το πλακόστρωτο -αναρωτιέμαι τι έργα κάνουν εκεί πάλι; να μην καταφέρουμε ποτέ να περπατήσουμε δηλαδή σε έναν κανονικό πεζόδρομο;- και βγαίνω στο Πανεπιστήμιο και στην Κοραή. Εντάξει, παίρνει και μισάωρο η διαδρομή αντί για τέταρτο, αλλά αλλιώς δεν γίνεται...

Το χάος

Εντάξει αυτές οι μέρες είναι χαοτικές, το έχουμε καταλάβει όλοι...

Στην Μεσογείων, φανάρι παρά φανάρι ήταν off εννιά η ώρα το πρωί στην κάθοδο. Κομφούζιο...

Η Γιούλη πάλι μου είπε, ότι μόλις έφτασε στον δεύτερο με το ασανσέρ, έπεσε το ρεύμα. Ευτυχώς έσπρωξε την πόρτα και αυτή άνοιξε και βγήκε. 

Στα δικαστήρια της Ευελπίδων κάθε μέρα το χάος... ματ και γενοπίτες με τα πορτοκαλί τους καπελάκια, αυγά και συνθήματα...ε, ναι και φυσικά η κυκλοφορία σταμάτησε και χθες και σήμερα... 

Κατά τα άλλα εγώ αύριο, Σάββατο θα κατέβω στην πόλη που έχω καιρό να το κάνω και θα φυτέψω τα μπαλκόνια μου, να μυρίσει άνοιξη.

Τα φυτά δεν ζούνε πολύ στην Χαριλάου Τρικούπη, αλλά εγώ επιμένω. Κάποτε θα το κάνω φράχτη μπροστά στο μπαλκόνι και δεν θα περνάει τίποτε. Μικροκλίμα θα φτιάξω με τα φυτά μου. Αλλά για την ώρα μόνο οι πικροδάφνες και τα γιούκα επιβιώνουν. Όλα τα άλλα, ακόμη και τα γεράνια, μαυρίζουν και πεθαίνουν από την μόλυνση. 

Δευτέρα πρωί στη Μουστοξύδη

Ο δρόμος πήρε το όνομά του από το προφανές: Είμαι κολλημένη στην κίνηση τόση ώρα που έγινε ο μούστος ξύδι!

Ή μπορεί να το πούμε και διαφορετικά: Πόση ώρα χρειάζεται να πάτε από την Αγία Παρασκευή στην Ευελπίδων; Μία ώρα. Και από την Χαριλάου Τρικούπη στην Ευελπίδων; Πάλι μία ώρα. 

Αφού και οι δικαστές το έχουν πάρει χαμπάρι κι αρχίζουν κατά τις εννιάμιση να δικάζουν. Και σε μία από τις λίγες αίθουσες που άρχισε να δικάζει ο πρόεδρος στις εννιά, λείπανε όλοι οι δικηγόροι! 

Έξω από τα δικαστήρια το απόλυτο χάος. 

Οι δε οδηγοί ταξί λειτουργούν πλέον σαν τραμ στη συγκεκριμένη πιάτσα: Κάνουν μόνο τις διαδρομές Ομόνοια-Ακαδημίας-Κολωνάκι και Ευελπίδων-Αλεξάνδρας. Λες και πατάνε σε γραμμές στην άσφαλτο. Άμα πας στου Παπάγου ας πούμε, κάηκες.

Μετά βρέθηκα στην Ιπποκράτους στο καφέ απέναντι από την ΑΤΕ. Η Αθήνα είναι γεμάτη μαγαζάκια της σφολιάτας. Το θέμα είναι για γκάλοπ δηλαδή, πόσες τυρόπιτες πια καταλώνει αυτή η πόλη; Και το 90% δεν τρώγεται... 

Εκεί όμως, απέναντι από την ΑΤΕ, υπάρχει ένα μικρό καφέ ωχρο-πορτοκαλί. Κάνει ωραίο καφέ για τον δρόμο, έχει κρουασίνι με τυρί φρέσκο κάθε μέρα, αλλά εγώ το προτιμώ για την μουσική του. Ο άνθρωπος βάζει  Kosmos 93,6 ίσως και δική του ethnik μουσική, αλλά το πιάσατε το νόημα... Πας για τυρόπιτα και καφέ για το δρόμο και κάθεσαι να τον πιείς εκεί τον καφέ. 

Κυριακή βράδυ στο κέντρο της πόλης

Βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, Κυριακή πριν τη δύση μέχρι τα μεσάνυχτα. 

Το απόγευμα κατηφόρισα τους δρόμους που το πρωί βλέπω μόνο πηγμένους την κίνηση, κι αν τους βλέπω κιόλας τρέχοντας κι εγώ.  Ιπποκράτους, Χαριλάου Τρικούπη, Βουκουρεστίου, Σόλωνος (έψαχνα πάρκινγκ που και βράδυ Κυριακής είναι δύσκολο σπορ). 

Κάθισα στο παλιό Ζόναρς, αλήθεια το λέει κανείς με το νέο του όνομα; Ήπια έναν από τους καλύτερους καπουτσίνο στην πόλη και βρήκα και λιγάκι ασύρματο δίκτυο για σερφάρισμα. Διάβασα ένα Velvet, από τα δωρεάν διανεμόμενα έντυπα περιοδικά της πόλης που μου αρέσει πολύ, και διαπίστωσα ότι όλη την εβδομάδα δουλεύω περιμένοντας το Σαββατοκύριακο, και το Σαββατοκύριακο δεν κάνω τίποτε γιατί θέλω να ξεκουραστώ απλώς...

Η δύση του ήλιου με βρήκε στην κορυφή του Λυκαβητού με τουρίστες και παιδάκια να χαζεύουν την τσιμεντούπολή μας. Μέτρησα τα σημεία πρασίνου και έφριξα. Αυτό που ονομάζουμε "κέντρο", δηλαδή Σύνταγμα-Εξάρχεια-Ομόνοια, δεν έχει ούτε ίχνος πρασινάδας...  

Εδώ και ώρα έχω αράξει στο "Κόκκοι καφέ" γωνία Ασκληπιού και Διδότου και δοκιμάζω τη νέα μου 3G σύνδεση (πετάει...).