Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Η FeminAthens στην Πόλη Part IV: Τα Πριγκηπονήσια
Φύγαμε για τα Πριγκηπόνησα από τον σταθμό του Kabatas. Ότι υπήρχε απόλυτη ανταπόκριση μετρό-τραμ-λιμανιού το είπαμε. Όχι φτάνω στον Πειραιά από τον Ηλεκτρικό αλλά επιδή φεύγω από την αποβάθρα Ε1 χρειάζομαι 45' ποδαρόδρομο ή ταξί. Σαλπάροντας χαζεύουμε όλοι στο πλοίο τις ακτές και πίνουμε στιγμιαίο καφέ που πουλάνε φορητοί καφετζήδες μαζί με τσάι πάνω στο πλοιάριο. Η γραμμή είναι Καντίκοϊ-Πρώτη-Χάλκη-Αντιγόνη.
Οι γλάροι ακολουθούνε το πλοίο και κάνουνε μακροβούτια για να φάνε μπουκιές κουλούρι που τους πετάνε οι επιβάτες διασκεδάζοντας. Το πιάνουν κυριολεκτικά στον αέρα.
Η Αντιγόνη είναι συναισθηματικά φορτισμένος προορισμός για μας. Έχουμε αφήσει τους φίλους μας στην Πόλη να κάνουν το γύρο του Βοσπόρου, ενώ εμείς πάμε να βρούμε ό,τι έχει απομείνει από την οικογένεια της γιαγιάς του Νίκου στο νησί.
Η γιαγιά του Νίκου, Ειρήνη Χαρούλη, το γένος Εγγλεζάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντιγόνη. Το σπίτι τους ήταν κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τη μεγάλη εκκλησία του νησιού. Όταν ήταν μικρή με ένα βρακί δεμένο με κορδόνια γύρω από τη μέση της έτρεχε εφτά η ώρα το πρωί μια κατηφοριά από το σπίτι κι έπεφτε στη θάλασσα. Η μάνα τους, πήρε τα παιδιά όταν η γιαγιά ήταν ακόμη μαθήτρια και μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο. Η γιαγιά μας παντρεύτηκε εκεί, και επέστρεφε στην Αντιγόνη για να βλέπει τον πατέρα της που ήταν ψαράς κι έμεινε πίσω. Ο πατέρας της (ο προπάππος του Νίκου), Νίκος Εγγλεζάκης, πέθανε και θάφτηκε στο νησί. Η ίδια με τα αδέρφια της, τη μάνα της και το σύζυγό της (τον παππού μας δηλαδή) γύρισαν στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια, περίπου το 1960, όταν δηλαδή η μητέρα του Νίκου ήταν περίπου 16 ετών.
Όταν φτάνουμε στο νησί, μας υποδέχεται η φωνή του μουεζίνη, και κάτι αστείοι σκύλοι στο λιμάνι που απαντάνε στις προσευχές του με αντίστοιχα αργόσυρτα ουρλιαχτά. Η Αντιγόνη ήταν χτισμένη εξολοκλήρου από ξύλο. Όλα τα σπίτια ήταν εντελώς ξύλινα. Τώρα λίγα έχουν απομείνει έτσι. Η γιαγιά λέει ότι στις μέρες της δεν υπήρχε Τούρκος ούτε για δείγμα στο νησί, ήταν μόνο Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι. Τώρα το νησί κατοικείται αποκλειστικά και μόνο από Τούρκους Αλεβίτες στο θρήσκευμα. Η συγκοινωνία στο νησί γίνεται μόνο με άμαξες. Αυτοκίνητα δεν είδα πουθενά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι ξακουστή εκκλησία, με έναν όμορφο τρούλο. Ήταν κλειστή και δεν την είδαμε στο εσωτερικό. Προσδιορίσαμε ότι αυτό το σπίτι είναι στη θέση του σπιτιού της γιαγιάς, που ήτανε και κείνο δίπατο σαν κι αυτό.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στο νησί, κάτω από ψιλόβροχο και ενώ δεν μπορέσαμε να βρούμε ομπρέλα πουθενά στο νησί νοικιάσαμε μια άμαξα να μας πάει στον κυρίως προορισμό μας: Θέλαμε να βρούμε το παλιό χριστιανικό νεκροταφείο, για να δούμε αν υπήρχε ο τάφος του προπάππου μας. Οι αμαξάδες θέλανε να μας πάρουνε τα μαλλιοκέφαλά τους, αλλά τηλεφωνήσαμε στο θείο του Νίκου, που ξέρει καλά τούρκικα και τους παζάρεψε. Πληρώσαμε τελικά 50 ευρώ πήγαινε-έλα.
Το νεκροταφείο είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο διάσελο, που ο Σταμάτης ο Εγγλεζάκης (ο πατέρας του πρώτος ξάδερφος της γιαγιάς μας) λέει ότι ανέβαιναν τρέχοντας και παίζανε. Είναι παντελώς εγκαταλελειμμένο, οι αμαξάδες δεν καταλαβαίνανε πού θέλαμε να πάμε καλά καλά. Είναι ανοιχτό και μπορεί να πάει ο καθένας. Είναι συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ενώ δεν ακούς πουθενά ελληνικά όπως είναι φυσικό, πας στο νεκροταφείο και όλοι οι τάφοι έχουν ελληνικά ονόματα σε ελληνική γλώσσα.
Οι γλάροι ακολουθούνε το πλοίο και κάνουνε μακροβούτια για να φάνε μπουκιές κουλούρι που τους πετάνε οι επιβάτες διασκεδάζοντας. Το πιάνουν κυριολεκτικά στον αέρα.
Η Αντιγόνη είναι συναισθηματικά φορτισμένος προορισμός για μας. Έχουμε αφήσει τους φίλους μας στην Πόλη να κάνουν το γύρο του Βοσπόρου, ενώ εμείς πάμε να βρούμε ό,τι έχει απομείνει από την οικογένεια της γιαγιάς του Νίκου στο νησί.
Η γιαγιά του Νίκου, Ειρήνη Χαρούλη, το γένος Εγγλεζάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντιγόνη. Το σπίτι τους ήταν κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τη μεγάλη εκκλησία του νησιού. Όταν ήταν μικρή με ένα βρακί δεμένο με κορδόνια γύρω από τη μέση της έτρεχε εφτά η ώρα το πρωί μια κατηφοριά από το σπίτι κι έπεφτε στη θάλασσα. Η μάνα τους, πήρε τα παιδιά όταν η γιαγιά ήταν ακόμη μαθήτρια και μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο. Η γιαγιά μας παντρεύτηκε εκεί, και επέστρεφε στην Αντιγόνη για να βλέπει τον πατέρα της που ήταν ψαράς κι έμεινε πίσω. Ο πατέρας της (ο προπάππος του Νίκου), Νίκος Εγγλεζάκης, πέθανε και θάφτηκε στο νησί. Η ίδια με τα αδέρφια της, τη μάνα της και το σύζυγό της (τον παππού μας δηλαδή) γύρισαν στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια, περίπου το 1960, όταν δηλαδή η μητέρα του Νίκου ήταν περίπου 16 ετών.
Όταν φτάνουμε στο νησί, μας υποδέχεται η φωνή του μουεζίνη, και κάτι αστείοι σκύλοι στο λιμάνι που απαντάνε στις προσευχές του με αντίστοιχα αργόσυρτα ουρλιαχτά. Η Αντιγόνη ήταν χτισμένη εξολοκλήρου από ξύλο. Όλα τα σπίτια ήταν εντελώς ξύλινα. Τώρα λίγα έχουν απομείνει έτσι. Η γιαγιά λέει ότι στις μέρες της δεν υπήρχε Τούρκος ούτε για δείγμα στο νησί, ήταν μόνο Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι. Τώρα το νησί κατοικείται αποκλειστικά και μόνο από Τούρκους Αλεβίτες στο θρήσκευμα. Η συγκοινωνία στο νησί γίνεται μόνο με άμαξες. Αυτοκίνητα δεν είδα πουθενά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι ξακουστή εκκλησία, με έναν όμορφο τρούλο. Ήταν κλειστή και δεν την είδαμε στο εσωτερικό. Προσδιορίσαμε ότι αυτό το σπίτι είναι στη θέση του σπιτιού της γιαγιάς, που ήτανε και κείνο δίπατο σαν κι αυτό.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στο νησί, κάτω από ψιλόβροχο και ενώ δεν μπορέσαμε να βρούμε ομπρέλα πουθενά στο νησί νοικιάσαμε μια άμαξα να μας πάει στον κυρίως προορισμό μας: Θέλαμε να βρούμε το παλιό χριστιανικό νεκροταφείο, για να δούμε αν υπήρχε ο τάφος του προπάππου μας. Οι αμαξάδες θέλανε να μας πάρουνε τα μαλλιοκέφαλά τους, αλλά τηλεφωνήσαμε στο θείο του Νίκου, που ξέρει καλά τούρκικα και τους παζάρεψε. Πληρώσαμε τελικά 50 ευρώ πήγαινε-έλα.
Το νεκροταφείο είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο διάσελο, που ο Σταμάτης ο Εγγλεζάκης (ο πατέρας του πρώτος ξάδερφος της γιαγιάς μας) λέει ότι ανέβαιναν τρέχοντας και παίζανε. Είναι παντελώς εγκαταλελειμμένο, οι αμαξάδες δεν καταλαβαίνανε πού θέλαμε να πάμε καλά καλά. Είναι ανοιχτό και μπορεί να πάει ο καθένας. Είναι συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ενώ δεν ακούς πουθενά ελληνικά όπως είναι φυσικό, πας στο νεκροταφείο και όλοι οι τάφοι έχουν ελληνικά ονόματα σε ελληνική γλώσσα.
Η FeminAthens στην Πόλη Part IIΙ: Η Μεγάλη Οδός του Πέραν
φωτό
οι αρχιτέκτονες
οι εκπτώσεις
το τραμ στη μέση
οι αρχιτέκτονες
οι εκπτώσεις
το τραμ στη μέση
Η FeminAthens στην Πόλη Part II: Οι συγκοινωνίες
Η Κωνσταντινούπολη έχει πάρα πολύ καλά οργανωμένο συγκοινωνιακό δίκτυο. Κατά την γνώμη μου η Πόλη είναι παράδειγμα επιτυχίας για τους συγκοινωνιολόγους κάθε μεγάλης πρωτεύουσας. Σε αυτήν κινούνται καθημερινά 17 εκατομμύρια άνθρωποι με απόλυτο συντονισμό. Εννοώ ότι το κάθε συγκοινωνιακό μέσο, όποιο και αν είναι αυτό, έχει ακριβή ανταπόκριση το επόμενό του στην σειρά προς κάθε προορισμό. Και ο επισκέπτης αποβιβάζεται σε ακτίνα ελάχιστων μέτρων από το επόμενο συγκοινωνιακό μέσο που θα χρειαστεί. Έτσι το τραμ-βάι κάνει τέρμα στο TUNEL, το TUNEL στο μετρό, το μετρό είναι οπωσδήποτε δίπλα ή εντός του ίδιου κτιριακού συγκροτήματος με γραμμή τραμ, ενώ τα τραμ ασφαλώς φτάνουν ως το κατάλληλο λιμάνι για τα Πριγκηπονήσια, το σταθμό των τρένων κ.ο.κ.
Επίσης το εισιτήριο για όλα αυτά τα μέσα διαφέρει μεν ως προς το κόστος σε κάθε μέσο, όμως πληρώνεται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι αν προμηθευτείτε ένα akbil, που είναι ένα μικρό μέσο πληρωμής με μονάδες που γεμίζουν σε κάθε σταθμό μετρό, μπορείτε να επιβιβαστείτε σε όλα ανεξαιρέτως τα μέσα μεταφοράς (εκτός αεροπλάνου). Και είναι χρήσιμο για να μην περιμένετε κάθε φορά στην ουρά για να βγάλετε εισιτήριο, γιατί είπαμε: Στην Πόλη κινούνται εκατομμύρια κόσμου καθημερινά.
Σημειώνω ακόμη ότι τα δρομολόγια είναι τόσο συχνά όσο χρειάζεται για να μην είσαι ποτέ σαν την έκτη σαρδέλα σε κουτί για πέντε μέσα σε κανένα δημόσιο μεταφορικό μέσο.
Επίσης το εισιτήριο για όλα αυτά τα μέσα διαφέρει μεν ως προς το κόστος σε κάθε μέσο, όμως πληρώνεται με τον ίδιο τρόπο. Έτσι αν προμηθευτείτε ένα akbil, που είναι ένα μικρό μέσο πληρωμής με μονάδες που γεμίζουν σε κάθε σταθμό μετρό, μπορείτε να επιβιβαστείτε σε όλα ανεξαιρέτως τα μέσα μεταφοράς (εκτός αεροπλάνου). Και είναι χρήσιμο για να μην περιμένετε κάθε φορά στην ουρά για να βγάλετε εισιτήριο, γιατί είπαμε: Στην Πόλη κινούνται εκατομμύρια κόσμου καθημερινά.
Σημειώνω ακόμη ότι τα δρομολόγια είναι τόσο συχνά όσο χρειάζεται για να μην είσαι ποτέ σαν την έκτη σαρδέλα σε κουτί για πέντε μέσα σε κανένα δημόσιο μεταφορικό μέσο.
H FeminAthens στην Πόλη Part I
Είμαστε στην πλατεία Ταξίμ και αυτό εδώ είναι το παλιό τραμ που σε πάει από το τουνέλ (ΤUNEL) στην πλατεία Ταξίμ (Τaksim) και διασχίζει όλη την Μεγάλη Οδό του Πέραν. Μπαίνει κανείς σε αυτό χτυπώντας το akbil, το απίστευτο εισιτηριάκι-πασσαπόρτι που αγοράζεις και έχεις μαζί σου πάντοτε για τις συγκοινωνίες στην Τουρκία. Αυτό το όμορφο μικρό βαγονάκι είναι η πρώτη μας εικόνα όταν περπατήσαμε στην Πόλη την πρώτη ημέρα. Δεν είναι για ομορφιά, οι ντόπιοι το χρησιμοποιούν καθημερινά. Έχει ανταπόκριση με το πρώτο είδος μετρό της Πόλης, το ΤUNEL.
Πήγαμε άνοιξη και όλη η Istanbul ήταν ανθισμένη. Λουλούδια παντού και κυρίως παντού τουλίπες. Απίστευτες τουλίπες σε φοβερά χρώματα. Μου έκανε φοβερή ετύπωση ότι από κάθε οπτική γωνία, σε 360 μοίρες δηλαδή το μάτι έχει να απολαύσει ένα υπέροχο θέαμα. Η Πόλη είναι πανέμορφη όπως λένε όλοι όσοι την επισκέπτονται.
Είναι χτισμένη πάνω στις δύο πλευρές του Βοσπόρου, τον οποίο γεφυρώνει με αρκετές γέφυρες. Πολύς κόσμος ψαρεύει από τις γέφυρες αυτές, κάτω στα νερά του Βοσπόρου. Είναι εντελώς αστείο να περπατάς στο επίπεδο του νερού και να κρέμονται σαν κουρτίνα οι πετονιές από τον πάνω όροφο της γέφυρας ως το νερό.
Το εθνικό ρόφημα δεν είναι όπως θα νομίζατε ο τούρκικος καφές, αλλά το τσάι. Το τσάι μπορεί να είναι κλασικό ή από μήλο (που είναι γλυκό) και το πίνουνε στο παραδοσιακό φλυτζανάκι που είναι γυάλινο σε σχήμα βεντούζας, μέσα σε πορσελάνινο πιατάκι με μικροσκοπικό κουταλάκι. Η ζάχαρη σερβίρεται σχεδόν αποκλειστικά σε κύβους. Οι Τούρκοι πίνουν πολύ τσάι, μιλάμε για 10-20 ποτηράκια ημερησίως.
Στο Sultanahmet τζαμί, πετύχαμε έναν τούρκικο γάμο, φαίνεται ότι οι γάμοι σε σημαντικούς ιερούς ναούς, είναι επιθυμητοί σε κάθε λαό... Όλα τα τζαμιά έχουν βρύσες για να πλένουν οι πιστοί τα πόδια τους πριν προσευχηθούν μέσα σε αυτό. Οι μουσουλμάνοι προσέρχονται αρκετές φορές την ημέρα στο τζαμί τους και είναι υποχρεωμένοι να είναι καθαροί.
Πήγαμε άνοιξη και όλη η Istanbul ήταν ανθισμένη. Λουλούδια παντού και κυρίως παντού τουλίπες. Απίστευτες τουλίπες σε φοβερά χρώματα. Μου έκανε φοβερή ετύπωση ότι από κάθε οπτική γωνία, σε 360 μοίρες δηλαδή το μάτι έχει να απολαύσει ένα υπέροχο θέαμα. Η Πόλη είναι πανέμορφη όπως λένε όλοι όσοι την επισκέπτονται.
Είναι χτισμένη πάνω στις δύο πλευρές του Βοσπόρου, τον οποίο γεφυρώνει με αρκετές γέφυρες. Πολύς κόσμος ψαρεύει από τις γέφυρες αυτές, κάτω στα νερά του Βοσπόρου. Είναι εντελώς αστείο να περπατάς στο επίπεδο του νερού και να κρέμονται σαν κουρτίνα οι πετονιές από τον πάνω όροφο της γέφυρας ως το νερό.
Το εθνικό ρόφημα δεν είναι όπως θα νομίζατε ο τούρκικος καφές, αλλά το τσάι. Το τσάι μπορεί να είναι κλασικό ή από μήλο (που είναι γλυκό) και το πίνουνε στο παραδοσιακό φλυτζανάκι που είναι γυάλινο σε σχήμα βεντούζας, μέσα σε πορσελάνινο πιατάκι με μικροσκοπικό κουταλάκι. Η ζάχαρη σερβίρεται σχεδόν αποκλειστικά σε κύβους. Οι Τούρκοι πίνουν πολύ τσάι, μιλάμε για 10-20 ποτηράκια ημερησίως.
Στο Sultanahmet τζαμί, πετύχαμε έναν τούρκικο γάμο, φαίνεται ότι οι γάμοι σε σημαντικούς ιερούς ναούς, είναι επιθυμητοί σε κάθε λαό... Όλα τα τζαμιά έχουν βρύσες για να πλένουν οι πιστοί τα πόδια τους πριν προσευχηθούν μέσα σε αυτό. Οι μουσουλμάνοι προσέρχονται αρκετές φορές την ημέρα στο τζαμί τους και είναι υποχρεωμένοι να είναι καθαροί.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
Philarmonia Orchestra
Αυτό είναι βέβαια το Ηρώδειο. Βρέθηκα εκεί για να παρακολουθήσω την συναυλία της Philarmonia Orchestra
του Λονδίνου. Έπαιξαν έργα Λιστ και Μάλερ. Την 6η Συμφωνία του Μάλερ και το 2ο Κονσέρτο για πιάνο του Λιστ. Απορώ γιατί δεν ήταν φίσκα το Ηρώδειο. Κάτι παραπάνω από το μισό Ηρώδειο γέμισε μια από τις πιο διάσημες ορχήστρες στον κόσμο. Anyway o Esa-Pekka Salonen ήταν εκπληκτικός μαέστρος απευθυνόμενος δυναμικά σε κάθε όργανο της ορχήστρας (και δεν ήταν λίγα) το ίδιο και ο Βακαρέλης στο κονσέρτο του Λιστ. Κλασικά πράγματα βέβαια, ότι στο χειροκρότημα ήταν παρόν μόνο το μισό Ηρώδειο, οι υπόλοιποι έφυγαν στην τελευταία νότα, να προλάβουν ποιος ξέρει τι...
Η feminAthens στon Πειραιά
Καλά πού ζούσα εγώ; Σε άλλη πόλη; Η αλήθεια είναι ότι δεν κατεβαίνω στον Πειραιά παρά μόνο δυο φορές το χρόνο: Μία όταν φεύγω για διακοπές, και μια όταν γυρίζω. Ενδιάμεσα, άντε για κανένα δικαστήριο. Αλλά αυτό δεν το μετράω.
Τις προάλλες λοιπόν που με βρήκε η μέρα εκεί κάτω, ανέβηκα στη γέφυρα να περάσω απέναντι. εντάξει το ξέρω ότι βρίσκεται εκεί κάμποσο καιρό 1-2 χρόνια ίσως, αλλά εγώ την ανεβοκατέβηκα πρώτη φορά.
Αυτήν την φωτογραφία την τράβηξα πρόχειρα από το μπαλκονάκι της γέφυρας. Ωραία θέα από ψηλά!
Αλλά όπως καταλαβαίνετε πιο πολύ εντυπωσιάστηκα από τις τουαλέτες! Πόσο καιρό έλειπαν οι τουαλέτες από το λιμάνι; Και τώρα, νά'τες εκεί, φουτουριστικές και πεντακάθαρες! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και διάδρομος για τα δίτροχα και διάδρομος για τους πεζούς παρακαλώ, μέσα στο λιμάνι! Από δω εμείς, από κει τα μηχανάκια! Αμ πώς!
Τις προάλλες λοιπόν που με βρήκε η μέρα εκεί κάτω, ανέβηκα στη γέφυρα να περάσω απέναντι. εντάξει το ξέρω ότι βρίσκεται εκεί κάμποσο καιρό 1-2 χρόνια ίσως, αλλά εγώ την ανεβοκατέβηκα πρώτη φορά.
Αυτήν την φωτογραφία την τράβηξα πρόχειρα από το μπαλκονάκι της γέφυρας. Ωραία θέα από ψηλά!
Αλλά όπως καταλαβαίνετε πιο πολύ εντυπωσιάστηκα από τις τουαλέτες! Πόσο καιρό έλειπαν οι τουαλέτες από το λιμάνι; Και τώρα, νά'τες εκεί, φουτουριστικές και πεντακάθαρες! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και διάδρομος για τα δίτροχα και διάδρομος για τους πεζούς παρακαλώ, μέσα στο λιμάνι! Από δω εμείς, από κει τα μηχανάκια! Αμ πώς!
Στης Ρούλας
Αυτό το μαγαζί είναι για όποιον το ξέρει ή για όποιον τον πάνε. Μια φορά στην τύχη δύσκολο να βρεθείς εκεί, κι αν βρεθείς, δεν σου φαίνεται πως έχεις λόγο και να κάτσεις. Μοιάζει ένα καφενείο χωριού (άσχετα που είναι μες το κέντρο στα Πετράλωνα) και συνήθως είναι αραγμένοι εκεί από πάντα κάτι γέροι-πλατάνια. Ε, τι να κάτσεις, λες, να κάνεις εσύ... νέος άνθρωπος.
Να σου πω εγώ τι να κάτσεις να κάνεις: Να πιεις ρακή (ο Θεός μαζί σου) και να φας φαί από τα χεράκια της Ρούλας να γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Η Ρούλα είναι μια σουρεαλιστική φιγούρα που διαχειρίζεται με λίγη προσπάθεια το μαγαζί. Ψήνει, σερβίρει, πίνει μαζί σου, κάνει τσιγάρα, χορεύει, κι όλα αυτά με το δικό της ρυθμό. Μόλις βραδιάσει, βγάζει έξω μια ψησταρίτσα της κακιάς ώρας κι εκεί πάνω σου φτιάχνει το καλύτερο συκώτι, λουκάνικα, μπριζολάκια κι ό,τι τραβάει η όρεξή σου κι έχει ψωνίσει κείνη τη μέρα.
Τούτοι οι μάγκες τώρα, είναι άλλη ιστορία. Αυτά τα παιδιά ήρθανε ξαφνικά με τσαμπουκά στο μαγαζί, κι αρχίσανε να βαράνε τουμπελέκια και κλαρίνα. Ο ψηλός παίζει τα πάντα και με πάθος. Λύνει το κλαρίνο του και παίζει μέχρι και με τη σφυρίχτρα (τι πνευμόνια, ε;). κι ύστερα άμα γουστάρει πιάνει και το τουμπελέκι και του δίνει...
Μια χαρά περάσαμε στης Ρούλας, μόνο καλά ρούχα να μη βάλετε αν πάτε από κει, γιατί θα μυρίσετε κουζίνα μέχρι δευτέρας παρουσίας. Αλλά σας το λέω καθαρά: Το φαγητό κι η ατμόσφαιρα δεν παίζονται.
Να σου πω εγώ τι να κάτσεις να κάνεις: Να πιεις ρακή (ο Θεός μαζί σου) και να φας φαί από τα χεράκια της Ρούλας να γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Η Ρούλα είναι μια σουρεαλιστική φιγούρα που διαχειρίζεται με λίγη προσπάθεια το μαγαζί. Ψήνει, σερβίρει, πίνει μαζί σου, κάνει τσιγάρα, χορεύει, κι όλα αυτά με το δικό της ρυθμό. Μόλις βραδιάσει, βγάζει έξω μια ψησταρίτσα της κακιάς ώρας κι εκεί πάνω σου φτιάχνει το καλύτερο συκώτι, λουκάνικα, μπριζολάκια κι ό,τι τραβάει η όρεξή σου κι έχει ψωνίσει κείνη τη μέρα.
Τούτοι οι μάγκες τώρα, είναι άλλη ιστορία. Αυτά τα παιδιά ήρθανε ξαφνικά με τσαμπουκά στο μαγαζί, κι αρχίσανε να βαράνε τουμπελέκια και κλαρίνα. Ο ψηλός παίζει τα πάντα και με πάθος. Λύνει το κλαρίνο του και παίζει μέχρι και με τη σφυρίχτρα (τι πνευμόνια, ε;). κι ύστερα άμα γουστάρει πιάνει και το τουμπελέκι και του δίνει...
Μια χαρά περάσαμε στης Ρούλας, μόνο καλά ρούχα να μη βάλετε αν πάτε από κει, γιατί θα μυρίσετε κουζίνα μέχρι δευτέρας παρουσίας. Αλλά σας το λέω καθαρά: Το φαγητό κι η ατμόσφαιρα δεν παίζονται.
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Η FeminAthens στην πατρίδα της!
Είμαι μια περήφανη Καλαματιανή, από μαμά κι από μπαμπά. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Θουρία και μεγάλωσε στο Ασπρόχωμα. Η μαμά μου μέσα στην Καλαμάτα στο δρόμο προς το στρατόπεδο.
Όταν ήμασταν παιδιά πηγαίναμε στο "χωριό", δηλαδή το Ασπρόχωμα για διακοπές, αλλά μετά η οικογένεια αποφάσισε να πουλήσει την περιουσία (για να χτιστεί σπιτάκι στην Αθήνα) κι έτσι οι δεσμοί κόπηκαν κάπως απότομα. Τελευταία μνήμη δυστυχώς από εκείνη την παλιά Καλαμάτα είναι τα λυόμενα που κατέκλυσαν την πόλη μετά το σεισμό του '84. Ήταν που ήταν φτωχική και βρώμικη, απόγινε!
Στάθηκα τυχερή όμως, γιατί μια από τις καλύτερες μου φίλες διορίστηκε αρχαιολόγος στην Καλαμάτα και τελικά μετά από χρόνια παντρεύτηκε και έκανε και παιδάκι, το οποίο βάφτισα, κι όλα αυτά... στην Καλαμάτα. Έτσι πάω κι έρχομαι συχνά πυκνά και βλέπω πώς και πόσο άλλαξε η πόλη αυτή.
Ξέρω πως κάποιοι γκρινιάζουν με την αλλαγή, ότι η πόλη έχασε το χρώμα της και την αυθεντικότητά της και άλλα τέτοια. Χαζομάρες. Η πόλη έχασε μόνο τη βρωμιά που είχε και τους λασπόδρομούς της. Είναι μια πανέμορφη σύγχρονη πόλη, με αναρίθμητα νεοκλασικά, αρκετά από τα οποία έχουν συντηρηθεί, άλλα γκρεμίστηκαν και έμεινε μόνο η πρόσοψή τους σε ένα κατά τα άλλα νέο κτίριο και πολλά βέβαια είναι ερειπωμένα.
Έμεινα στο ξενοδοχείο Elite, το οποίο δεν μου άρεσε, γιατί καθώς ανακαινιζόταν, μείναμε στα bungalows, και δε μου άρεσε που δεν έβλεπα θάλασσα ενώ ήμουνα δίπλα. Όμως τα δωμάτια ήταν υπέροχα, μεγάλα, διακοσμημένα με απλότητα και γούστο, και ολοκαίνουργια. Το main lobby δεν λέει πολλά πράγματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι το καλοκαίρι που θα είναι έτοιμοι όλοι οι χώροι όλα θα είναι καλύτερα. Προσωπικά θα μείνω πάντα θαυμάστρια και λάτρης του "Χάικος", του πιο cult ξενοδοχείου σε όλη τη Μεσσηνία. Γιατί:
- έχει την πιο ωραία θέα που μπορείτε να φανταστείτε, (στα μπροστινά δωμάτια φυσικά, αλλιώς δεν έχει νόημα να μείνετε) σε απόσταση αναπνοής από την παραλία της Καλαμάτας, βράδυ και πρωί η θέα είναι μαγευτική. Από αριστερά υψώνεται το Καλάθι και μπροστά ο πανέμορφος μεσσηνιακός. Όταν έχει ήλιο, η όψη της θάλασσας από τον Χάικο, θα σας κάνει να ψάχνετε το μαγιό που δεν πήρατε μαζί σας γιατί είναι νωρίς ακόμη. Και το βράδυ θα αρνείστε πεισματικά να πάτε για ύπνο γιατί θα χαζεύετε τη θέα της φεγγαρόστρατας κάτω από το παράθυρό σας.
- γιατί είναι κλασικό ξενοδοχείο βρε αδερφέ. Καθαρό και περιποιημένο αλλά καμία σχέση με την πολυτέλεια.
- Γιατί έχει ωραίο μπαρ! Και σερβίρει μέχρι αργά, κι άμα θες να κάτσεις κι άλλο, θα σου βάλει καναδυό ποτά προκαταβολικά, κι ο μπάρμαν θα φύγει κι εσύ μπορείς να ξημερωθείς κατά τα κέφια σου.
Βέβαια οφείλω να πω ότι δεν έχω μείνει, αν και έχω λιώσει με τις φίλες μου και το Νίκο στο lobby του Filoxenia. Όταν μείνω κι εκεί θα σας πω συνολικά τη διατριβή μου πάνω στα ξενοδοχεία της Καλαμάτας. Α, ναι από τα υπόλοιπα, διαλέξτε όποιο θέλετε, όλα ίδια είναι περσινα, ξινά σταφύλια. Διαλέξτε παραλία για να έχετε τουλάχιστον θέα (γιατί μόνο αυτό θα σας μείνει).
Κατά τα άλλα επισκέφθηκα: το Ναό των Αγίων Αποστόλων φυσικά. Είναι ένα πανέμορφο μικρούτσικο ναϋδριο, το μέρος από όπου ξεπήδησε η Ελληνική Επανάσταση. Από τον παλιό Ναό δεν θα δείτε σχεδόν τίποτε, διότι παλιός ναός είναι βασικά αυτό που σήμερα θεωρείται το ιερό του ναού. Το υπόλοιπο προστέθηκε μετά, και όλο μαζί αναστηλώθηκε πρόσφατα όσο καλύτερα γινόταν (βοήθησε κι η φιλενάδα μου σ' αυτό).
Ύστερα τράβηξα ευθεία προς τη μονή Καλογραιών. Από εκεί πήρα ένα πανέμορφο καλαματιανό μαντήλι, ολομέταξο και χειροποίητο από αυτά που υφαίνουν οι καλόγριες στο μοναστήρι. Πήρα και μια ροζαλί κουρελού, τη διάλεξε το αγόρι μου για το καινούργιο μας σπίτι (αλλά την στρώσαμε ήδη στο παλιό). Κι ένα θυμιατηστήρι μπλέ θαλασσί για να καίω θυμίαμα, να μοσχοβολάει το σπίτι και να φεύγουνε τα πνεύματα. Είπα να πάω και στο παλιοημερολογήτικο το μοναστήρι αλλά περασαν οι δώδεκα και δεν πρόλαβα. Άλλη φορά.
Άντε και τα βασικά τώρα: Δεν έφαγα γλυκάκι στου Αθανασίου γιατί γινότανε της πόπης, αλλά πήγα για καφέ στο λιμάνι άκρη άκρη σε ένα που έκανε φανταστικές βάφλες με παγωτό.
Φαγητό στου Βάγια φυσικά, παστό, βολβούς, ψωμί στην ξυλόσομπα, συκώτι και παϊδάκια. Είναι μια κλασική αντροταβέρνα από κείνες τις παλιές, οριτζινάλε, παρόλο που έγινε γνωστή πια όπως μου λένε. Το καλοκαίρι έχει και όμορφο κηπάκι καταπράσινο.
Αυτό που είναι όμως το καλύτερο είναι το ψαροταβερνάκι στις Κιτριές. Είχα πάει πρώτη φορά με τις φιλενάδες μου πριν από χρόνια, και έκτοτε όποτε κατεβαίνω στην Καλαμάτα πάω για "προσκήνυμα". Θα σας πω πώς να πάτε γιατί το όνομά του το ξεχνώ συνέχεια (νομίζω είναι κάποια παράφραση του "Δημήτρης" ή ίσως και άλλου ονόματος). Λοιπόν παίρνετε το δρόμο προς τις Κιτριές, και στο χωριό μπαίνετε μέσα και ακολουθείτε το δρόμο προς τη θάλασσα. Σας βγάζει σε μια απότομη κατηφόρα, στο τέρμα της οποίας είναι η θάλασσα. Έχει ένα μεγάλο πλάτωμα κι όπως κοιτάτε τη θάλασσα, το
ψαροταβερνάκι είναι αυτό στα αριστερά τέρμα. Δεν έχει τίποτε μετά από αυτό. Εκεί θα φάτε ψάρι σε εκπληκτικές τιμές, φρέσκο, και ντόπιο. Επίσης τη μοναδική κόκκινη γαριδούλα του κόλπου, που είναι μια νοστιμιά. Όπως κι όλα τα άλλα εκεί πέρα. Καλή σας όρεξη, και να ξέρετε ότι αν πάτε, θα ξαναπάτε!
SOS: Αν πάτε στην Καλαμάτα μην ξεχάσετε να φάτε τηγανιτές πατάτες. Είναι αλλιώτικες, θα με θυμηθείτε.
Όταν ήμασταν παιδιά πηγαίναμε στο "χωριό", δηλαδή το Ασπρόχωμα για διακοπές, αλλά μετά η οικογένεια αποφάσισε να πουλήσει την περιουσία (για να χτιστεί σπιτάκι στην Αθήνα) κι έτσι οι δεσμοί κόπηκαν κάπως απότομα. Τελευταία μνήμη δυστυχώς από εκείνη την παλιά Καλαμάτα είναι τα λυόμενα που κατέκλυσαν την πόλη μετά το σεισμό του '84. Ήταν που ήταν φτωχική και βρώμικη, απόγινε!
Στάθηκα τυχερή όμως, γιατί μια από τις καλύτερες μου φίλες διορίστηκε αρχαιολόγος στην Καλαμάτα και τελικά μετά από χρόνια παντρεύτηκε και έκανε και παιδάκι, το οποίο βάφτισα, κι όλα αυτά... στην Καλαμάτα. Έτσι πάω κι έρχομαι συχνά πυκνά και βλέπω πώς και πόσο άλλαξε η πόλη αυτή.
Ξέρω πως κάποιοι γκρινιάζουν με την αλλαγή, ότι η πόλη έχασε το χρώμα της και την αυθεντικότητά της και άλλα τέτοια. Χαζομάρες. Η πόλη έχασε μόνο τη βρωμιά που είχε και τους λασπόδρομούς της. Είναι μια πανέμορφη σύγχρονη πόλη, με αναρίθμητα νεοκλασικά, αρκετά από τα οποία έχουν συντηρηθεί, άλλα γκρεμίστηκαν και έμεινε μόνο η πρόσοψή τους σε ένα κατά τα άλλα νέο κτίριο και πολλά βέβαια είναι ερειπωμένα.Έμεινα στο ξενοδοχείο Elite, το οποίο δεν μου άρεσε, γιατί καθώς ανακαινιζόταν, μείναμε στα bungalows, και δε μου άρεσε που δεν έβλεπα θάλασσα ενώ ήμουνα δίπλα. Όμως τα δωμάτια ήταν υπέροχα, μεγάλα, διακοσμημένα με απλότητα και γούστο, και ολοκαίνουργια. Το main lobby δεν λέει πολλά πράγματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι το καλοκαίρι που θα είναι έτοιμοι όλοι οι χώροι όλα θα είναι καλύτερα. Προσωπικά θα μείνω πάντα θαυμάστρια και λάτρης του "Χάικος", του πιο cult ξενοδοχείου σε όλη τη Μεσσηνία. Γιατί:
- έχει την πιο ωραία θέα που μπορείτε να φανταστείτε, (στα μπροστινά δωμάτια φυσικά, αλλιώς δεν έχει νόημα να μείνετε) σε απόσταση αναπνοής από την παραλία της Καλαμάτας, βράδυ και πρωί η θέα είναι μαγευτική. Από αριστερά υψώνεται το Καλάθι και μπροστά ο πανέμορφος μεσσηνιακός. Όταν έχει ήλιο, η όψη της θάλασσας από τον Χάικο, θα σας κάνει να ψάχνετε το μαγιό που δεν πήρατε μαζί σας γιατί είναι νωρίς ακόμη. Και το βράδυ θα αρνείστε πεισματικά να πάτε για ύπνο γιατί θα χαζεύετε τη θέα της φεγγαρόστρατας κάτω από το παράθυρό σας.
- γιατί είναι κλασικό ξενοδοχείο βρε αδερφέ. Καθαρό και περιποιημένο αλλά καμία σχέση με την πολυτέλεια.
- Γιατί έχει ωραίο μπαρ! Και σερβίρει μέχρι αργά, κι άμα θες να κάτσεις κι άλλο, θα σου βάλει καναδυό ποτά προκαταβολικά, κι ο μπάρμαν θα φύγει κι εσύ μπορείς να ξημερωθείς κατά τα κέφια σου.
Βέβαια οφείλω να πω ότι δεν έχω μείνει, αν και έχω λιώσει με τις φίλες μου και το Νίκο στο lobby του Filoxenia. Όταν μείνω κι εκεί θα σας πω συνολικά τη διατριβή μου πάνω στα ξενοδοχεία της Καλαμάτας. Α, ναι από τα υπόλοιπα, διαλέξτε όποιο θέλετε, όλα ίδια είναι περσινα, ξινά σταφύλια. Διαλέξτε παραλία για να έχετε τουλάχιστον θέα (γιατί μόνο αυτό θα σας μείνει).
Κατά τα άλλα επισκέφθηκα: το Ναό των Αγίων Αποστόλων φυσικά. Είναι ένα πανέμορφο μικρούτσικο ναϋδριο, το μέρος από όπου ξεπήδησε η Ελληνική Επανάσταση. Από τον παλιό Ναό δεν θα δείτε σχεδόν τίποτε, διότι παλιός ναός είναι βασικά αυτό που σήμερα θεωρείται το ιερό του ναού. Το υπόλοιπο προστέθηκε μετά, και όλο μαζί αναστηλώθηκε πρόσφατα όσο καλύτερα γινόταν (βοήθησε κι η φιλενάδα μου σ' αυτό).
Ύστερα τράβηξα ευθεία προς τη μονή Καλογραιών. Από εκεί πήρα ένα πανέμορφο καλαματιανό μαντήλι, ολομέταξο και χειροποίητο από αυτά που υφαίνουν οι καλόγριες στο μοναστήρι. Πήρα και μια ροζαλί κουρελού, τη διάλεξε το αγόρι μου για το καινούργιο μας σπίτι (αλλά την στρώσαμε ήδη στο παλιό). Κι ένα θυμιατηστήρι μπλέ θαλασσί για να καίω θυμίαμα, να μοσχοβολάει το σπίτι και να φεύγουνε τα πνεύματα. Είπα να πάω και στο παλιοημερολογήτικο το μοναστήρι αλλά περασαν οι δώδεκα και δεν πρόλαβα. Άλλη φορά.
Άντε και τα βασικά τώρα: Δεν έφαγα γλυκάκι στου Αθανασίου γιατί γινότανε της πόπης, αλλά πήγα για καφέ στο λιμάνι άκρη άκρη σε ένα που έκανε φανταστικές βάφλες με παγωτό.
Φαγητό στου Βάγια φυσικά, παστό, βολβούς, ψωμί στην ξυλόσομπα, συκώτι και παϊδάκια. Είναι μια κλασική αντροταβέρνα από κείνες τις παλιές, οριτζινάλε, παρόλο που έγινε γνωστή πια όπως μου λένε. Το καλοκαίρι έχει και όμορφο κηπάκι καταπράσινο.
Αυτό που είναι όμως το καλύτερο είναι το ψαροταβερνάκι στις Κιτριές. Είχα πάει πρώτη φορά με τις φιλενάδες μου πριν από χρόνια, και έκτοτε όποτε κατεβαίνω στην Καλαμάτα πάω για "προσκήνυμα". Θα σας πω πώς να πάτε γιατί το όνομά του το ξεχνώ συνέχεια (νομίζω είναι κάποια παράφραση του "Δημήτρης" ή ίσως και άλλου ονόματος). Λοιπόν παίρνετε το δρόμο προς τις Κιτριές, και στο χωριό μπαίνετε μέσα και ακολουθείτε το δρόμο προς τη θάλασσα. Σας βγάζει σε μια απότομη κατηφόρα, στο τέρμα της οποίας είναι η θάλασσα. Έχει ένα μεγάλο πλάτωμα κι όπως κοιτάτε τη θάλασσα, το
ψαροταβερνάκι είναι αυτό στα αριστερά τέρμα. Δεν έχει τίποτε μετά από αυτό. Εκεί θα φάτε ψάρι σε εκπληκτικές τιμές, φρέσκο, και ντόπιο. Επίσης τη μοναδική κόκκινη γαριδούλα του κόλπου, που είναι μια νοστιμιά. Όπως κι όλα τα άλλα εκεί πέρα. Καλή σας όρεξη, και να ξέρετε ότι αν πάτε, θα ξαναπάτε!SOS: Αν πάτε στην Καλαμάτα μην ξεχάσετε να φάτε τηγανιτές πατάτες. Είναι αλλιώτικες, θα με θυμηθείτε.
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
Η FeminAthens στους Δελφούς Β' μέρος
Ο υπαίθριος αρχαιολογικός χώρος των Δελφών έχει τρία σημεία: Το Ιερό, όπου οι Θησαυροί, ο Ναός του Απόλλωνα, το Θέατρο και το Στάδιο. Σε διαφορετικό χώρο είναι η Κασταλία Κρήνη. Και τέλος σε άλλο σημείο είναι ο Ναός της Προναίας Αθηνάς, η Θόλος και το Γυμνάσιο. 
Αυτός είναι βέβαια ο Ναός του Απόλλωνα. Είναι πωρολίθινος και πραγματικά μυστηριακός. Κάτω από τα ερείπια αυτά δίνονταν επί χρόνια οι σημαντικότεροι χρησμοί σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Δεν υπάρχει κανείς να σας δείξει από πού ακριβώς κατέβαινε η Πυθία και σε ποια δωμάτια, όλα αυτά θα πρέπει να τα φανταστείτε κάπως. Όμως στην συγκεκριμένη τοποθεσία, δεν θα είναι καθόλου δύσκολο, πιστέψτε με!
Σε γενικές γραμμές η βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών έχει ποδαρόδρομο, αν θέλετε να δείτε το όμορφο Στάδιο ψηλά. Ο χώρος κλείνει στις 15:00, αλλά θα σας απαγορεύσουν την άνοδο προς το Στάδιο ήδη από τις 14:30. Ο κακότροπος φύλακας που συνάντησα εγώ πάνω στο Στάδιο, φώναξε χαρακτριστικά να φύγουμε αμέσως "μη μας πάει για καμιά φθορά αρχαιοτήτων"! Ωραίος ο μάγκας; Ήταν βέβαια και Κυριακή των Απόκρεω και μπορεί να είχε κρανιωθεί που δούλευε αντί να είναι σπίτι του, αλλά ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος. Εν πάσει περιπτώσει το Στάδιο θα σας αποζημιώσει για την ανάβαση. Είναι μια κρυμμένη σχεδόν τοποθεσία κάτω από το βράχο του βουνού. Στην πραγματικότητα δίνει την εντύπωση ότι σκαλίστηκε ο ίδιος ο βράχος για να φτιαχτεί. Πάντως ανεβαίνοντας δεν μπορείς να φαντστείς τι θα δεις, καθώς τίποτε στο τοπίο δεν προμηνύει το πλάτωμα του Σταδίου.
Αυτό είναι το Θέατρο φωτογραφημένο από ψηλά. Την Κασταλία Κρήνη μην περιμένετε να την δείτε, διότι θα απογοητευτείτε. Είναι κλειστή η είσοδος λόγω κινδύνου από κατολισθήσεις. Τώρα εγώ πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί τόσα χρόνια δεν έχει γίνει κάτι ώστε να είναι επισκέψιμη η πηγή, αλλά θα με πείτε κακιά. Βέβαια, αφού εδώ δεν έχει προσληφθεί ακόμη εποχιακό προσωπικό για να κλείνουν λιγάκι πιο αργά οι αρχαιολογικοί χώροι όλης της Ελλάδας, και οι συμβασιούχοι της Ακρόπολης είναι απλήρωτοι για μήνες, η Κασταλία μας πείραξε, που δεν είναι επισκέψιμη; Στο κάτω κάτω τι να δεις; Μια πηγή που τρέχει περί τα τρεις χιλιάδες χρόνια; Μάλλον στο Μουσείο έπρεπε να την στεγάσουν κι αυτήν, γιατί έτσι όπως πάμε θα εξαφανιστεί και τούτο το νεράκι. Πάντως το κελαρυστό νερό της Κασταλίας τρέχει ακόμη και σήμερα και μολονότι δεν βλέπεις την Κρήνη, το ακούς και το βλέπεις, και σου'ρχονται δάκρυα στα μάτια από το θαύμα τούτο της φύσης που έμεινε ανέγγιχτο τόσες χιλιάδες χρόνια. Το νερό της πηγής αυτής σε κάνει να νιώθεις ένα με τους προγόνους σου όλους και με το αίμα όλων των γενεών από την Πυθία ως σήμερα.
Αυτή είναι η Θόλος βέβαια. Είναι στο Ναό της Προναίας Αθηνάς, γι' αυτό μην περιμένετε να τα δείτε όλα σε ένα μέρος. Είπαμε, οι Δελφοί έχουν ποδαρόδρομο. Η Θόλος είναι εντυπωσιακή γιατί έχει αναστηλωθεί ένα μέρος της (αυτό που φαίνεται στη φωτό) κι έτσι είναι εύκολο να φανταστούμε πώς ήταν στην αρχαιότητα. Στον ίδιο χώρο θα δείτε το Γυμνάσιο που οι αθλητές των Πυθίων προετοιμάζονταν για να αγωνιστούν στο Στάδιο. Στην έξοδο του χώρου υπάρχει ένα "μαγαζάκι του τρόμου": Ένα θα σας πω: ένα φραπεδάκι (στο σέικερ μάλιστα) κι ένα κουτί cookies εφτά ευρώ! Με γειά μου! Αλλά ο φραπέ με νεράκι ντόπιο είναι άλλο φρούτο, έτσι; Τα αξίζει τα λεφτά του. Αν σας ρωτήσουν νεράκι εμφιαλωμένο ή της βρύσης (σιγά μη σας ρωτήσουν, ο τύπος του κυλικείου μου έκανε και χάρη που μου 'φτιαξε το φραπέ) να ζητήσετε της βρύσης. Έτσι για να θυμηθείτε τη γεύση του.Σας φιλώ! Εγώ αύριο θα πάω Καλαμάτα!
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Η FeminAthens στους Δελφούς Α' μέρος
Ενέργεια, αυτή είναι η λέξη που έχουν όλοι όταν επισκέφτονται τους Δελφούς. Απόκοσμη ενέργεια. 
H πρώτη θετική εντύπωση έρχεται από το Μουσείο των Δελφών. Δεν το είχα επισκεφθεί παλαιότερα, αλλά μετά την ανακαίνιση χάριν των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι ένα πολύ αξιόλογο και όμορφο μουσείο. Με άνετους χώρους, ωραία τοποθετημένα εκθέματα, πρόσβαση για ΑΜΕΑ και ωραία αισθητική. Η είσοδος του σε προετοιμάζει για την επίσκεψή σου στον υπαίθριο αρχαιολογικό χώρο, γιατί είναι κλιμακωτή και ελικοειδής, όπως δηλαδή ανεβαίνεις και στο λόφο προς το Γυμνάσιο.
Από τα πρώτα εκθέματα του Μουσείου είναι ένας εντυπωσιακός τρίποδας με έναν χάλκινο μεγάλο λέβητα. Αλλά σε αυτήν την αίθουσα, με κατέπληξαν τρεις χάλκινες τεράστιες ασπίδες, στο φυσικό τους μέγεθος και πολύ καλά συντηρημένες. Το σχέδιο που φωτογράφισα και εκθέτω εδώ νομίζω πως είναι ένα από τα ομορφότερα σχέδια που έχω δει στη ζωή μου. Είναι ομόκεντροι κύκλοι που διακόπτονται από μια εσοχή σαν αιχμή βέλους.
Πρέπει ακόμη να πω ότι η φωτογράφιση δεν έγινε μυστικά αλλά εντελώς νόμιμα αφού σε όλο το μουσείο επιτρέπεται η φωτογράφιση χωρίς φλας και χωρίς να ποζάρει κάποιος δίπλα στο μνημείο.
Στην δεύτερη αίθουσα εκτίθεται η τεράστια Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων στους Δελφούς. Η Σφίγγα στεκόταν πάνω σε μια πανύψηλη κολώνα στο κέντρο περίπου του χώρου του Ιερού των Δελφών. Δίπλα στη Σφίγγα εκτίθεται ο Θησαυρός των Σιφνίων, για την ακρίβεια λίγα δείγματα της περίτεχνης κατασκευής του. Δείτε τον καλά στην αίθουσα, διότι όταν επισκεφτείτε τον χώρο που ήταν χτισμένος στον αρχαιολογικό χώρο, τίποτε δεν θα σας θυμίσει την μεγαλοπρέπειά του.
Δίπλα από τη Σφίγγα είναι το άγαλμα μιας κόρης με μια υπέροχη πτύχωση στο φόρεμά της. Το φωτογράφισα γιατί μετά από τόσους αιώνες έμοιζε να είναι αραχνοΰφαντο.
Σε μια επόμενη αίθουσα βρίσκονται εκθέματα χρυσά και χρυσελεφάντινα, μια οπτασία στο βλέμμα. Τα εκθέματα αυτής της αίθουσας βρέθηκαν πολύ αργότερα από τα υπόλοιπα του Μουσείου, κάτω από βράχους που είχαν πέσει κατολισθαίνοντας. Μοιάζει απίστευτο όμως Πέρσες είχαν στείλει στους Δελφούς έναν ολόκληρο ασημένιο ταύρο σε φυσικό μέγεθος με χρυσό κεφάλι και οπλές. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του έχει ανασκευαστεί και εκτίθεται, έχοντας βέβαια χάσει το πρωτότυπο σχήμα, γιατί ήταν αδύνατο να ξαναχτυπηθεί το ασήμι, ώστε να αποκτήσει την αρχική πλαστικότητα. Όμως πράγματι φαίνεται όλο το μέγεθος του αναθήματος και το σχήμα του ζώου, η κίνησή του και το πανέμορφο ολόχρυσο κεφάλι του.
Αυτό το ωραίο δείγμα γλυπτικής που φωτογράφισα εδώ, είναι ο Διόνυσος Κιθαρωδός. Δεν μοιάζει,ε; Μα γι' αυτό έχει αξία. Είναι μια σπάνια εμφάνιση του θεού Διονύσου με χαρακτηριστικά του Απόλλωνα. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό: Ότι ο Διόνυσος του οποίου η λατρεία είχε αρχίσει εκείνη την εποχή να επικρατεί, στους Δελφούς απέκτησε τα (ήπια) χαρακτηριστικά του τιμώμενου θεού Απόλλωνα και οι δύο λατρείες άρχισαν να συγχέονται.
Αυτός είναι βέβαια "l' ombelingo del mondo", δηλαδή ο ομφαλός του κόσμου "in cui ci siamo gia ballando" που λένε κι οι Ιταλοί. Δίπλα του πάνω στην πανύψηλη κολώνα τους αιωρούνται οι "Χορεύτριες", ένα αγνώστου νοήματος και χρήσης εκπληκτικό μνημείο.
Όμως το έκθεμα που μου έκλεψε την καρδιά στην ίδια αίθουσα δεν είναι άλλο από αυτόν τον μικρούλη κουρασμένο Έρωτα, που ακούμπησε σε ένα βράχο να ξαποστάσει το ηδυπαθές κορμάκι του.
Είναι ο "Έρως Καθεύδων", ένα μικρό γλυπτό δίπλα στις σκάλες που οδηγούν στην επόμενη αίθουσα, και θα μπορούσε κανείς να το αγνοήσει μπροστά στον πολυδιαφημισμένο Ομφαλό, ή τις αιθέριες Χορεύτριες. Όμως ο καλός μικρός Έρωτας, έχει τόσο ξέγνοιαστα ξαπλώσει και απλωθεί πάνω στην πέτρα του, που σου 'ρχεται να τον κοιτάξεις με προσοχή μην τυχόν και τον ξυπνήσεις!
Θα φυλάξω βέβαια λίγα λόγια και για τον αγαπημένο μου Αντίνοο. Όσοι έχουν διαβάσει τα "Αδριανού Απομνημονεύματα" της Μεργκερίτ Γιουρσενάρ, θα αναγνωρίσουν στο όμορφο σώμα και στο εφηβικό κεφάλι τον απόλυτο ευνοούμενο του αυτοκράτορα Αδριανού. Το άγαλμα είναι αντάξιο των περιγραφών της Γιουρσενάρ, και η ομορφιά του συγκινητική.
Πριν μιλήσω για τον εξαίσιο Ηνίοχο, ένα έκθεμα ακόμη με εντυπωσίασε πολύ: Οι πλάκες από τον Θησαυρό των Αθηναίων. Θα τις δείτε και επιτόπου στον Θησαυρό στον αρχαιολογικό χώρο, γιατί ο Θησαυρός των Αθηναίων επισκευάστηκε με δαπάνες του Δήμου Αθηναίων τη δεκαετία του '90 νομίζω. Κι έτσι θα δείτε αυτό το εκπληκτικό θέαμα του ολοχάρακτου τοίχου του Θησαυρού. Οι Αθηναίοι είχαν χαράξει πάνω στους τοίχους του Θησαυρού τους ύμνους προς τον Απόλλωνα, με την στίξη και την μετρική τους. Τα δείγματα αυτά είναι από τα σημαντικότερα δείγματα για την αρχαία ελληνική μουσική και την στίξη της!
Στην τελευταία αίθουσα του Μουσείου θα θαυμάσετε αυτό το εκπληκτικό χάλκινο άγαλμα του Ηνίοχου. Εκτίθεται μόνο του, και σε μία βιτρίνα παραπλεύρως μπορείτε να δείτε όλον τον σχεδιασμό του πώς ήταν το σύμπλεγμα του Ηνιόχου και του άρματος.
Βγαίνοντας από το Μουσείο, μπορείτε να επισκεφθείτε το πωλητήριο, όπου θα βρείτε κάρτ-ποστάλ, αφίσες, βιβλία, και διάφορα άλλα, όχι πολύ σπουδαία, αντικείμενα. Στο κυλικείο εγώ δεν βρήκα τίποτε της προκοπής και ήταν και πανάκριβο. Καλύτερες πολύ ήταν... οι τουαλέτες. Ευτυχώς. Την πρώτη Κυριακή του μήνα (που τυχαία πήγα κι εγώ) η είσοδος είναι δωρεάν!
H πρώτη θετική εντύπωση έρχεται από το Μουσείο των Δελφών. Δεν το είχα επισκεφθεί παλαιότερα, αλλά μετά την ανακαίνιση χάριν των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι ένα πολύ αξιόλογο και όμορφο μουσείο. Με άνετους χώρους, ωραία τοποθετημένα εκθέματα, πρόσβαση για ΑΜΕΑ και ωραία αισθητική. Η είσοδος του σε προετοιμάζει για την επίσκεψή σου στον υπαίθριο αρχαιολογικό χώρο, γιατί είναι κλιμακωτή και ελικοειδής, όπως δηλαδή ανεβαίνεις και στο λόφο προς το Γυμνάσιο.
Από τα πρώτα εκθέματα του Μουσείου είναι ένας εντυπωσιακός τρίποδας με έναν χάλκινο μεγάλο λέβητα. Αλλά σε αυτήν την αίθουσα, με κατέπληξαν τρεις χάλκινες τεράστιες ασπίδες, στο φυσικό τους μέγεθος και πολύ καλά συντηρημένες. Το σχέδιο που φωτογράφισα και εκθέτω εδώ νομίζω πως είναι ένα από τα ομορφότερα σχέδια που έχω δει στη ζωή μου. Είναι ομόκεντροι κύκλοι που διακόπτονται από μια εσοχή σαν αιχμή βέλους. Πρέπει ακόμη να πω ότι η φωτογράφιση δεν έγινε μυστικά αλλά εντελώς νόμιμα αφού σε όλο το μουσείο επιτρέπεται η φωτογράφιση χωρίς φλας και χωρίς να ποζάρει κάποιος δίπλα στο μνημείο.
Στην δεύτερη αίθουσα εκτίθεται η τεράστια Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων στους Δελφούς. Η Σφίγγα στεκόταν πάνω σε μια πανύψηλη κολώνα στο κέντρο περίπου του χώρου του Ιερού των Δελφών. Δίπλα στη Σφίγγα εκτίθεται ο Θησαυρός των Σιφνίων, για την ακρίβεια λίγα δείγματα της περίτεχνης κατασκευής του. Δείτε τον καλά στην αίθουσα, διότι όταν επισκεφτείτε τον χώρο που ήταν χτισμένος στον αρχαιολογικό χώρο, τίποτε δεν θα σας θυμίσει την μεγαλοπρέπειά του.
Δίπλα από τη Σφίγγα είναι το άγαλμα μιας κόρης με μια υπέροχη πτύχωση στο φόρεμά της. Το φωτογράφισα γιατί μετά από τόσους αιώνες έμοιζε να είναι αραχνοΰφαντο.
Σε μια επόμενη αίθουσα βρίσκονται εκθέματα χρυσά και χρυσελεφάντινα, μια οπτασία στο βλέμμα. Τα εκθέματα αυτής της αίθουσας βρέθηκαν πολύ αργότερα από τα υπόλοιπα του Μουσείου, κάτω από βράχους που είχαν πέσει κατολισθαίνοντας. Μοιάζει απίστευτο όμως Πέρσες είχαν στείλει στους Δελφούς έναν ολόκληρο ασημένιο ταύρο σε φυσικό μέγεθος με χρυσό κεφάλι και οπλές. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του έχει ανασκευαστεί και εκτίθεται, έχοντας βέβαια χάσει το πρωτότυπο σχήμα, γιατί ήταν αδύνατο να ξαναχτυπηθεί το ασήμι, ώστε να αποκτήσει την αρχική πλαστικότητα. Όμως πράγματι φαίνεται όλο το μέγεθος του αναθήματος και το σχήμα του ζώου, η κίνησή του και το πανέμορφο ολόχρυσο κεφάλι του. 
Αυτό το ωραίο δείγμα γλυπτικής που φωτογράφισα εδώ, είναι ο Διόνυσος Κιθαρωδός. Δεν μοιάζει,ε; Μα γι' αυτό έχει αξία. Είναι μια σπάνια εμφάνιση του θεού Διονύσου με χαρακτηριστικά του Απόλλωνα. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό: Ότι ο Διόνυσος του οποίου η λατρεία είχε αρχίσει εκείνη την εποχή να επικρατεί, στους Δελφούς απέκτησε τα (ήπια) χαρακτηριστικά του τιμώμενου θεού Απόλλωνα και οι δύο λατρείες άρχισαν να συγχέονται. 
Αυτός είναι βέβαια "l' ombelingo del mondo", δηλαδή ο ομφαλός του κόσμου "in cui ci siamo gia ballando" που λένε κι οι Ιταλοί. Δίπλα του πάνω στην πανύψηλη κολώνα τους αιωρούνται οι "Χορεύτριες", ένα αγνώστου νοήματος και χρήσης εκπληκτικό μνημείο. Όμως το έκθεμα που μου έκλεψε την καρδιά στην ίδια αίθουσα δεν είναι άλλο από αυτόν τον μικρούλη κουρασμένο Έρωτα, που ακούμπησε σε ένα βράχο να ξαποστάσει το ηδυπαθές κορμάκι του.
Είναι ο "Έρως Καθεύδων", ένα μικρό γλυπτό δίπλα στις σκάλες που οδηγούν στην επόμενη αίθουσα, και θα μπορούσε κανείς να το αγνοήσει μπροστά στον πολυδιαφημισμένο Ομφαλό, ή τις αιθέριες Χορεύτριες. Όμως ο καλός μικρός Έρωτας, έχει τόσο ξέγνοιαστα ξαπλώσει και απλωθεί πάνω στην πέτρα του, που σου 'ρχεται να τον κοιτάξεις με προσοχή μην τυχόν και τον ξυπνήσεις!
Θα φυλάξω βέβαια λίγα λόγια και για τον αγαπημένο μου Αντίνοο. Όσοι έχουν διαβάσει τα "Αδριανού Απομνημονεύματα" της Μεργκερίτ Γιουρσενάρ, θα αναγνωρίσουν στο όμορφο σώμα και στο εφηβικό κεφάλι τον απόλυτο ευνοούμενο του αυτοκράτορα Αδριανού. Το άγαλμα είναι αντάξιο των περιγραφών της Γιουρσενάρ, και η ομορφιά του συγκινητική. 
Πριν μιλήσω για τον εξαίσιο Ηνίοχο, ένα έκθεμα ακόμη με εντυπωσίασε πολύ: Οι πλάκες από τον Θησαυρό των Αθηναίων. Θα τις δείτε και επιτόπου στον Θησαυρό στον αρχαιολογικό χώρο, γιατί ο Θησαυρός των Αθηναίων επισκευάστηκε με δαπάνες του Δήμου Αθηναίων τη δεκαετία του '90 νομίζω. Κι έτσι θα δείτε αυτό το εκπληκτικό θέαμα του ολοχάρακτου τοίχου του Θησαυρού. Οι Αθηναίοι είχαν χαράξει πάνω στους τοίχους του Θησαυρού τους ύμνους προς τον Απόλλωνα, με την στίξη και την μετρική τους. Τα δείγματα αυτά είναι από τα σημαντικότερα δείγματα για την αρχαία ελληνική μουσική και την στίξη της!
Στην τελευταία αίθουσα του Μουσείου θα θαυμάσετε αυτό το εκπληκτικό χάλκινο άγαλμα του Ηνίοχου. Εκτίθεται μόνο του, και σε μία βιτρίνα παραπλεύρως μπορείτε να δείτε όλον τον σχεδιασμό του πώς ήταν το σύμπλεγμα του Ηνιόχου και του άρματος.Βγαίνοντας από το Μουσείο, μπορείτε να επισκεφθείτε το πωλητήριο, όπου θα βρείτε κάρτ-ποστάλ, αφίσες, βιβλία, και διάφορα άλλα, όχι πολύ σπουδαία, αντικείμενα. Στο κυλικείο εγώ δεν βρήκα τίποτε της προκοπής και ήταν και πανάκριβο. Καλύτερες πολύ ήταν... οι τουαλέτες. Ευτυχώς. Την πρώτη Κυριακή του μήνα (που τυχαία πήγα κι εγώ) η είσοδος είναι δωρεάν!
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009
Η FeminAthens στην Αρχαία Κόρινθο
Ο Ναός του Απόλλωνα στην Αρχαία Κόρινθο.
Η Αρχαία Κόρινθος είναι αρχαιολογικός χώρος μεγάλης σπουδαιότητας και ομορφιάς. Από την Αθήνα η απόσταση είναι μόλις μία ωρίτσα από Αττική οδό και Εθνική οδό, αλλά μην ψάξετε να βρείτε ταμπέλες. Δεν υπάρχουν. Πρέπει να πάρετε το δρόμο προς την Πάτρα. Εγώ το ανακάλυψα στην πορεία. Πήγαινα, πήγαινα και μόλις είδα την Ακροκόρινθο να απομακρύνεται από το οπτικό μου πεδίο, κατάλαβα ότι έπρεπε να είχα στρίψει σε κάποιο απροσδιόριστο σημείο. Έκανα επιστροφή και, ω! του θαύματος, στην πορεία προς Αθήνα υπάρχουν ταμπέλες για Αρχαία Κόρινθο.
Αυτή είναι η Κρήνη της Γλαύκης. Ο μύθος λέει, ότι η Γλαύκη. κόρη του Κρέοντα και δεύτερη σύζυγος του Ιάσονα, έπεσε στην Κρήνη για να σωθεί από τον δηλητηριασμένο χιτώνα που της έστειλε στο γάμο της η Μήδεια, για να εκδικηθεί τον άπιστο Ιάσονα. Βρίσκεται στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Πίσω της είναι το Μουσείο και δίπλα ο Ναός του Απόλλωνα.
Ο Ναός φαίνεται από την πίσω πλευρά του, τον οπισθόδομο. Είχε έξι δωρικούς κίονες στη στενή πλευρά και δεκαπέντε κατά μήκος. Είναι από πωρόλιθο και είναι το χαρακτηριστικότερο μνημείο του χώρου.
Εγώ όμως προτιμώ τις κρήνες. Της Γλαύκης και της Πειρήνης. Ο μύθος λέει ότι ο Βελλερεφόντης έπιασε τον φτερωτό Πήγασο, όταν έπινε νερό στην κρήνη αυτή. Πρόκειται για έξι δεξαμενές νερού, τις οποίες προσεγγίζεις με κάθοδο από λίγα σκαλοπάτια. Μπροστά από τα έξι ανοίγματα φαίνονται οι έξι πύλες ενώ αργότερα ο Ηρώδης ο Αττικός πρόσθεσε τις τρεις αψίδες με τους στύλους που βρίσκονται μπροστά από τα ανοίγματα.
Ο χώρος είναι σπαρμένος με κεραμεικά και μάρμαρα. Βλέπεις και σκουπίδια, ευτυχώς ακόμη όχι πολλά. Οι φύλακες κλείνουν τον αρχαιολογικό χώρο στις 14:30. Δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό για μεγαλύτερη βάρδια. Ούτε εκεί, ούτε και σε κανέναν σχεδόν άλλο αρχαιολογικό χώρο στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή (με την εξαίρεση της αρχαίας Ολυμπίας, που είναι ανοιχτή μέχρι τις 17:30). Δεν υπάρχει προσωπικό. Οι φύλακες μας είπαν, "θα μας κλέψουν και μας έτσι όπως πάμε" αφού μένουν σχεδόν αφύλακτοι οι χώροι. Επίσης δεν κάνουν τον κόπο να μαζέψουν τα σκουπίδια, γιατί είναι από τον Νοέμβριο μήνα απλήρωτοι... "Είναι που ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας" μας είπαν με νόημα... 3,5 εκ. τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, 3,3 εκ. συνολικά οι απλήρωτοι μισθοί των εργαζόμενων στους αρχαιολογικούς χώρους. Ντροπή για άλλη μια φορά.
Και εις άλλα με υγεία! Εγώ αύριο θα πάω στους Δελφούς.
Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009
Tannhauser και ανάψανε φωτιές!
Έχουμε πάει που λέτε αμέριμνοι και με τα σχεδόν καλά μας, να παρακολουθήσουμε τον Τάνχωυζερ στο Μέγαρο Μουσικής. Και είμαστε στην πρώτη πράξη, εκεί που η θεά Αφροδίτη οργίζεται γιατί ο καλός της Τάνχωυζερ θέλει να την εγκαταλείψει και τον καταριέται. Και σε μια κίνηση της σοπράνο, το σχέδιο λέει ότι ανάβει ένας κύκλος φωτιάς γύρω από τους δύο εραστές. Πολύ θεαματικό! Και ταιριαστό στη συγκεκριμένη σκηνή.
Όμως μένει πολλή ώρα αναμμένη η φωτιά. Και ψιλοαρπάζει το σκηνικό, κι αρχίζει να καπνίζει. Οι πρωταγωνιστές στο ύψος τους να τραγουδάνε σα να μην τρέχει τίποτε, και πίσω τους... ντουμάνι! Το κοινό από κάτω, ε, όπως και να το κάνεις αναστατωνόμαστε. Μέχρι που ο καημένος ο τενόρος δεν αντέχει άλλο και διακόπτει φωνάζοντας "fire... there is fire!" και φυσικά σταματάει η παράσταση, και ως που να πεις κίμινο όλο το κοινό είναι στο φουαγιέ. Μετά από 10-15 λεπτά το σκηνικό αποκαθίσταται, επιστρέφουμε όλοι στις θέσεις μας και με θερμά χειροκροτήματα υποδεχόμαστε και πάλι το ζευγάρι των Τζον Τριλέβεν (Τανχώυζερ), Λιζ Λίντστρομ (Ελίζαμπετ-Αφροδίτη) και από εκεί και πέρα όλα κυλάνε όμορφα!
Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009
Η Αθήνα από ψηλά
Το ωραιότερο ξενοδοχείο της Αθήνας είναι για μένα η Μεγάλη Βρεταννία.
1) Για το άψογο μπαρ της
2) Για τον πιανίστα που παίζει τις παρτιτούρες από laptop
3) Για το GB Corner φυσικά
4) Και για το μπαρ του τελευταίου ορόφου που ανακάλυψα πρόσφατα.
Δεν είναι μεγάλο, τέσσερα τραπέζια ψηλά όλα κι όλα και το φωτισμένο μαρμάρινο μπαρ, που χωράει 3-4 άτομα. Αλλά έχει φανταστική θέα, στην φωτισμένη Ακρόπολη κι όλη την πόλη νότια.
Και σερβίρει κρασί ποτήρι, special, από ξεχωριστές ποικιλίες όλου του κόσμου. Δοκιμάστε όποιο θέλετε αλλά καταλήξτε με το Marquis de Rascal.
Σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι η παλιομοδίτικη πολυτέλεια της ΜΒ. Προσωπικά απολαμβάνω την προσιτή και χρηστική της πολυτέλεια σε όλες τις εκφάνσεις της. Στη ΜΒ τα σερβίτσια είναι ασημένια και σε κάνουν να μετανιώσεις που άφησες στο σπίτι των γονιών εκείνο το παλιό σερβίτσιο.
Τα φλυτζάνια είναι πορσελάνες και ακόμη και οι δίσκοι σερβιρίσματος είναι ατόφιο ασήμι.
Ξεχωρίζω το μπαρ της στην είσοδο για πολλούς λόγους, κυρίως όμως:
1) Για τη διακόσμηση: δερμάτινα καθίσματα με ανάγλυφα σχέδια, μαύρη μαρμάρινη μπάρα, και εκείνη η απίθανη ταπισερί πίσω από το μπαρ.
2) Για τον επαγγελματισμό των εργαζομένων εκεί. Θα προσέξουν να σας βρούν κάθισμα χωρίς να ενοχλήσουν, ειδικά αν είστε γυναίκα που δεν συνοδεύεται, δεν θα σας πιάσουν την κουβέντα, αλλά θα σας δείχνουν ότι σας προσέχουν, θα σερβίρουν στις πραγματικές τους δόσεις τα ποτά και θα χρησιμοποιήσουν αυθεντικές συνταγές για τα κοκταίηλ.
3) Για την ποικιλία των ετικετών σε whiskey
4) Για την μουσική: Πιάνο σε γνωστές μελωδίες.Σας ακούγεται συνηθισμένο; Ε, τότε να μου πείτε πού αλλού συμβαίνει να πάω.
1) Για το άψογο μπαρ της
2) Για τον πιανίστα που παίζει τις παρτιτούρες από laptop
3) Για το GB Corner φυσικά
4) Και για το μπαρ του τελευταίου ορόφου που ανακάλυψα πρόσφατα.
Δεν είναι μεγάλο, τέσσερα τραπέζια ψηλά όλα κι όλα και το φωτισμένο μαρμάρινο μπαρ, που χωράει 3-4 άτομα. Αλλά έχει φανταστική θέα, στην φωτισμένη Ακρόπολη κι όλη την πόλη νότια.
Και σερβίρει κρασί ποτήρι, special, από ξεχωριστές ποικιλίες όλου του κόσμου. Δοκιμάστε όποιο θέλετε αλλά καταλήξτε με το Marquis de Rascal.
Σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι η παλιομοδίτικη πολυτέλεια της ΜΒ. Προσωπικά απολαμβάνω την προσιτή και χρηστική της πολυτέλεια σε όλες τις εκφάνσεις της. Στη ΜΒ τα σερβίτσια είναι ασημένια και σε κάνουν να μετανιώσεις που άφησες στο σπίτι των γονιών εκείνο το παλιό σερβίτσιο.
Τα φλυτζάνια είναι πορσελάνες και ακόμη και οι δίσκοι σερβιρίσματος είναι ατόφιο ασήμι.
Ξεχωρίζω το μπαρ της στην είσοδο για πολλούς λόγους, κυρίως όμως:
1) Για τη διακόσμηση: δερμάτινα καθίσματα με ανάγλυφα σχέδια, μαύρη μαρμάρινη μπάρα, και εκείνη η απίθανη ταπισερί πίσω από το μπαρ.
2) Για τον επαγγελματισμό των εργαζομένων εκεί. Θα προσέξουν να σας βρούν κάθισμα χωρίς να ενοχλήσουν, ειδικά αν είστε γυναίκα που δεν συνοδεύεται, δεν θα σας πιάσουν την κουβέντα, αλλά θα σας δείχνουν ότι σας προσέχουν, θα σερβίρουν στις πραγματικές τους δόσεις τα ποτά και θα χρησιμοποιήσουν αυθεντικές συνταγές για τα κοκταίηλ.
3) Για την ποικιλία των ετικετών σε whiskey
4) Για την μουσική: Πιάνο σε γνωστές μελωδίες.Σας ακούγεται συνηθισμένο; Ε, τότε να μου πείτε πού αλλού συμβαίνει να πάω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
