Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως εριμμένοι

κι από αυτούς λίγους εμάζεψα κι εγώ.
Ανοιξιάτικη Κυριακή στον Κεραμεικό:
Έξω το παζάρι των ρακοσυλλεκτών.
Μέσα, ταφικά μνημεία μιας άλλης εποχής.
Πολλών εποχών.
O αρχαιολογικός χώρος του Kεραμεικού περιλαμβάνει ένα όμορφο μικρό μουσείο με ιδιαίτερα εκθέματα: Εκτίθενται τα ταφικά μνημεία που βρέθηκαν στον χώρο του νεκροταφείου, ενώ στα σημεία της πραγματικής τους θέσης έχουν τοποθετηθεί αντίγραφα.

Μεταξύ άλλων υπάρχουν οι Σφίγγες και ο Λέων που σηματοδοτούσαν το Δίπυλο, ενώ από τα κείμενα που συνοδεύουν τις ταφικές στήλες, αντιλαμβάνεται κανείς το πέρασμα από την μία τεχνοτροπία στην άλλη και από την μια πολιτική εποχή στην άλλη επίσης.

Στο μικρό αίθριο στο κέντρο του μουσείου εκτίθεται ένας υπερμεγέθης μαρμάρινος ταύρος, και άλλες επιτύμβιες παραστάσεις. Πολύ αξιόλογα όμως είναι και τα εκθέματα στις εσωτερικές πτέρυγες του μουσείου που κυκλώνουν το αίθριο.

Σε αυτές εκτίθενται κυρίως αντικείμενα καθημερινής χρήσης (λύκηθοι, κύπελλα, οινοχόες και άλλα), κοσμήματα, κυρίως χρυσές ταινίες, ενώτια και πόρπες, αλλά και τεφροδόχοι καθώς και αντικείμενα που σχετίζονται με την παιδική ζωή. Χαρακτηριστικά είναι ένα παιδικό κάθισμα και παιδικά παιγνίδια (πλαγγόνες, κούκλες) ή τροχήλατα παιγνίδια από πηλό.

Στον εξωτερικό χώρο, εφοδιασμένος με έναν απλό χάρτη μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τα ίχνη της Ιερής Πύλης και του Διπύλου, καθώς και το Πομπήιο όπου γινόντουσαν οι προετοιμασίες για την ιερή πομπή των Ελευσινίων.


Το πιο ενυπωσιακό έκθεμα πάντως για μένα είναι η ολοζώντανη ύπαρξη του Ηριδανού ποταμού, ο οποίος μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια ρέει ακόμη στην Αττική γη. Ο Ηριδανός, σύμφωνα με όσα πληροφορήθηκα από τα φυλλάδια του μουσείου, ήδη από την κλασική εποχή σκεπάστηκε και μετατράπηκε σε αγωγό λυμάτων της πόλης.

Στο σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι έχουν διατηρήσει ένα μεγάλο τμήμα του με την χτιστή σκεπή, όπου η μετατροπή φαίνεται ολοκάθαρα. Δεξιά και αριστερά υπήρχε όριο για την οικοδομική γραμμή, το οποίο επίσης διατηρείται.
Όμως στον Κεραμεικό, έχουν αποκαλύψει ένα τμήμα του ποταμού, το οποίο μέσα στην άνοιξη έρρεε χαρωπό και γεματούτσικο με χιλιάδες γυρίνους και σχηματισμένα βατραχάκια στα νερά του.

Την Ιερή Πύλη είναι δύσκολο να την καταλάβεις, γιατί δεν σώζονται παρά τα θεμέλιά της. Μπορεί πάντως κανείς να δει καθαρά τμήματα του τείχους της πόλης των Αθηνών, και να διακρίνει τις απανωτές επεμβάσεις και την χρήση διαφορετικών υλικών ανά εποχή. Στην βιαστική οικοδόμησή του χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και γλυπτά που διακοσμούσαν τα ταφικά μνημεία, όπως κιονόκρανα, στήλες, και ένας κούρος και μία σφίγγα που ευρέθησαν και εκτίθενται στο μουσείο.

Μου άρεσε πολύ η κρήνη δίπλα από το Δίπυλο. Είναι μια μεγάλη τετράγωνη σχεδόν μαρμάρινη επιφάνεια, στην οποία διακρίνονται τα αυλάκια για το νερό, και δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τους κουρασμένους οδοιπόρους που κατέφταναν στην πολή να αποσταίνουν για λίγο νερό.

Ο χώρος είναι διάσπαρτος από θραύσματα αγγείων και μαρμάρων, ένα προσεκτικό βλέμμα στο έδαφος μπορεί να αποφέρει θησαυρούς!

Βγαίνοντας στις τρεις το μεσημέρι, ένα έχω να πω: Ότι το στέκι του Ηλία με τα πασίγνωστα παϊδάκια του, είναι ακριβώς απέναντι. Ανεβαίνεις την διάβαση πάνω από τις γραμμές του ηλεκτρικού (αναρωτώμενος τι θα βρέθηκε εκεί κατά την εκσκαφή και δημιουργία του) και βρίσκεσαι κάτω από τις μουριές στο στέκι της καλοφαγίας.

Με το τραμ στον Δήμο Αλιμούντος

Το πήρα από το Σύνταγμα, αφού παρακολούθησα (εγώ και δεκάδες τουρίστες) τις περίεργες τελετουργικές κινήσεις των τσολιάδων μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Η διαδρομή είναι κουραστικά αργή και με άπειρες στάσεις. Το τραμ σταματάει ακόμη και στα φανάρια, πράγμα που κάνει την κίνησή του ακόμη πιο αργή και κουραστική. Χρειάζονται περίπου 45' ως το Καλαμάκι, ενώ οι θέσεις είναι λιγοστές, και ο περισσότερος κόσμος τραντάζεται και κουνιέται κρεμάμενος από τις χειρολαβές.

Και υπάρχει και αυτή η στάση με το απίθανο όνομα "Μπακνανά". "Στάση Μπακνανά"! Άκου Μπακνανά! Στάση Μπακνανά. Πού κατεβαίνεις; Στο Μπακνανά! Ιιιχ!

Τελοσπάντων μία ώρα περίπου αργότερα έφτασα επιτέλους στον Άλιμο. Μου είχαν πει ότι άνοιξε και μια καινούργια μπυραρία κι είπα να πάω. Το κτήριο ωραίο, το φαγητό μέτριο και μεγάλη ποικιλία από μπύρες αλλά ο εσωτερικός χώρος πολύ σκοτεινός.

Μαύρη γόβα στο πλακόστρωτο

... το Σάββατο το βράδυ.
Η Ελληνίδα τη φοράει και... πετάει! Αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα και αβάδιστα από την σαββατοβραδιάτικη βόλτα μου στα πλακόστρωτα της Πλάκας.
Βασικά τέσσερα μόνον είδη γυναικείων παπουτσιών είδα να κυκλοφορούν:

α) Μαύρη μπότα με τακούνι ή χωρίς (πρόσεχε, έχουμε 12 Απριλίου, έτσι;),
β) φλατ μπαλαρίνα σε όποια έκδοση μπορεί κανείς να φανταστεί από τις νεαρές (ασημί, λεοπάρ, απλή μάυρη, ροζ...)
γ) κόκκινη γόβα (σε μεγάλο ποσοστό, γιατί πλησιάζει και το Πάσχα, δεν τα παίρνουμε τα λουστρίνια μόνο για τα βαφτιστήρια μας, τα αγοράζουμε και για μας...)
δ) βασίλισσα όλων η μαύρη γόβα, με λεπτό τακούνι 9 πόντων. Με κάθε συνδυασμό καλσόν (μπεζ, μαύρο, κολάν ή και χωρίς). Ανεξαρτήτως ηλικίας, παρακαλώ, όχι σαν κι εμένα που τα εννιάποντα τα έβαλα πέρυσι για πρώτη φορά και σε επίσημη έξοδο...

Πού πάτε βρε κορίτσια; Χαθήκανε τα φλατ μπαλαρινάκια, τα σταράκια, πού την πας την γόβα με το κοντοπίθαρο πόδι από πάνω και το μαύρο καλσόν στο πλακόστρωτο της Πλάκας;

Aλεξανδρούπολη=ρυμoτομία

Γιατί βρέθηκα και εκεί και έχω να πω, ότι η Αλεξανδρούπολη δεν έχει καμία σχέση με τις γύρω της πόλεις.

Πρώτον, δεν διαθέτει αλλόθρησκη μειονότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει την ιδιαιτερότητα και το "χρώμα" της Ξάνθης και πολύ περισσότερο της αγαπημένης μου Κομοτηνής.

Δεύτερον, δεν έχει αυτό που λέμε παλιά πόλη, ή τελοσπάντων συνοικία με παλαιότερα σπίτια. Ενώ η Κομοτηνή (μέχρι πρότινος τουλάχιστον) είχε τα αρμένικα, και έχει ακόμη τη μουσουλμανική συνοικία, που τελευταίως βέβαια μου είπαν ότι χάνεται κι αυτή, γιατί τα παλιά σπιτια με τις αυλές γκρεμίζονται, και χτίζονται πολυκατοικίες.

Τρίτον, μιλάμε ότι η πόλη έχει άψογη ρυμοτομία. Κάθετοι και οριζόντιοι δρόμοι την διασχίζουν, έχει και θάλασσα να προσανατολιστείς, ε, τι άλλο θέλεις. Ενώ στην Κομοτηνή, οι φίλοι μου χάθηκαν από την πλατεία ως το Arcadia το ξενοδοχείο...

Και βέβαια να μην ξεχάσω να παινέσω το εξαιρετικό φαγητό (ψάρι) που φάγαμε όλη η παρέα στην παραλιακή στο "Ελιά" (ή κάπως έτσι).

FeminΚομοτηνή-Αλεξανδρούπολη-Βραχάτι part Ι

Πέμπτη πρωί στην άκρη της χώρας. Ή σχεδόν. 

Πέταξα με την Ολυμπιακή-μισή-ώρα-καθυστέρηση στην πρώτη πτήση της ημέρας για Αλεξανδρούπολη. Την προηγούμενη φορά που είχα κάνει αυτό το ταξίδι ήταν για να δώσω έναν όρκο μόνο. 

Έφτασα λοιπόν και ψιλόβρεχε, υγρός καιρός όπως τόσο συχνά σ' αυτά τα μέρη. 

Aναχώρησα αμέσως για την Κομοτηνή αγωνιώντας να ξαναδώ μια διαδρομή γνώριμη από παλιά. 

Μέσα στα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν, ένα μεγάλο τμήμα της Εγνατίας οδού είχε ολοκληρωθεί και από την διαδρομή δεν θυμήθηκα σχεδόν τίποτε. 

Περνώντας μόνο από την παραλία της Μάκρης θυμήθηκα εμένα και τους φίλους μου, μια ξέγνοιαστη παρέα φοιτητών, να γελάμε και να κάνουμε βόλτες στον βοτσαλωτό γιαλό, ένα απόγευμα, που είχε κρύο και βροχή όπως και τώρα.

Φτάσαμε στην Κομοτηνή και δεν κρατιόμουνα, άφησα τα πράγματα στο Ξενία και βγήκα στην πόλη. Απέναντι στην Μεγάλου Φωτίου 1 ήταν το πρώτο μου φοιτητικό σπίτι. Ένα διαμέρισμα στον ημιόροφο, όπου εγώ έμενα στο χωλ του κι η συγκάτοικός μου στο μοναδικό  δωμάτιο.

Ο δρόμος ως το Σπαθί ήταν ίδιος με ίδια μαγαζιά δεξιά κι αριστερά σα να μην είχε αλλάξει σχεδόν τίποτα.

Το πάρκο δεν το χάρηκα γιατί αναπλάθεται και δενδροφυτεύεται εκ νέου. Τα ζώα που ήταν εκεί έφυγαν (αόριστα...) Στη θέση ενός πάλαι ποτέ φοιτητικού μπαρ, έχει ανοίξει Kitchen Bar! Και το αγαπημένο μου Invivo, το κλαμπ των τρελλών χορών, το κλαμπ που ο αγαπημένος μας dj Jovanni -ηχολήπτης πλέον στην ΕΡΤ- έπαιζε μουσικές που μας ξεσήκωναν, το παλιό χάνι της πόλης, απλώς δεν υπήρχε πια.  

Η πλατεία έχει φυσικά πεζοδρομηθεί γύρω γύρω δημιουργώντας έναν ακόμη πιο τεράστιο χώρο από αυτόν που ήταν πριν, μια απέραντη πλατεία, τον χώρο της οποίας καταλαμβάνουν τραπεζοκαθίσματα από τα γύρω μαγαζιά. Εντάξει έχει και συντριβάνι και κάτι χαζές κατασκευές για το ΚΕΠ της πόλης, και κάτι που μοιάζει με παιδική χαρά, αλλά πού είναι ο υπέροχος τεράστιος πλάτανος μπροστά από την πιάτσα των κόκκινων ταξί με τις παλιές καρέκλες επαρχιακού κέντρου και τα τσίγκινα τραπέζια που αράζαμε ατελείωτες ώρες "για καφέ στην πλατεία"; Εκεί που πρωτογνώρισα όλες μου ανεξαιρέτως τις φοιτητικές παρέες και μεταξύ άλλων και τον αγαπημένο μου φίλο Κ.Μ. που αλληλογραφούμε μέχρι σήμερα...

Πήγα στην Πανεπιστημιούπολη και απλώς χάθηκα. Τότε είχαμε μόνο Νομική Σχολή και ΤΕΦΑΑ, άντε προς το τέλος ήρθαν κι οι αστυνόμοι κι η εθνολογία. Πέραν τούτων... ουδέν. Η Νομική λοιπόν ήταν μέσα στην πόλη (ένα σχολείο με αίθουσες σχολικές και θρανία και στα τελευταία χρόνια χτίστηκε ένα αμφιθέατρο, κι αυτό για εξετάσεις όχι για διδασκαλία. Εμείς το λέγαμε καινούργιο αμφιθέατρο, τώρα το λένε παλιό...), η Γυμναστική Ακαδημία έξω από την πόλη, η Εθνολογία σε κάτι λυόμενα προς την Πανεπιστημιούπολη γενικώς... κι η σχολή αστυνομίας ούτε ξέρω... 

Τώρα λοιπόν η Νομική έχει πάει στην Πανεπιστημιούπολη, και μαζί είναι και το ΔΟΣΑ, και η Εθνολογία κλασσικά σε λυόμενα (αλλά πολύ περισσότερα), ενώ υπάρχει και φιλολογία που έχει πάει στα παλιά κτήρια της Νομικής μέσα στην πόλη. Τα δε κτήρια των σχολών απέχουν από την παλιά Λέσχη και τις Εστίες κάτι αποστάσεις τρελές μες τους αγρούς. Μα καλά τον χειμώνα πώς πηγαινοέρχονται από το ένα κτήριο στο άλλο; (μιλάμε για δέκα-δεκαπέντε λεπτά περπάτημα στο πουθενά τουλάχιστον...)

Η διαδρομή όμως προς την Πανεπιστημιούπολη είναι ίδια και απαράλλαχτη. Τα παλιά σφαγεία είναι στη θέση τους ερείπια μιας άλλης εποχής, τα βυρσοδεψεία μου είπαν ότι δουλεύουν ακόμη και το καλοκαίρι μυρίζει άσχημα, ο ποταμός Βοσβόζης κατεβάζει τα νερά του, κι οι παραγκουπόλεις των roma εκεί που ήταν πάντα. Κι ύστερα το θρακικό τοπίο. Μια αχανής, ατελείωτη καλλιεργήσιμη πεδιάδα, το συνεχές της οποίας προς τον ορίζοντα κόβουν κάποια δέντρα που στέκονται ένα ένα ή δύο δύο, όχι περισσότερα, σαν ομιχλώδης ιμπρεσσιονιστική ζωγραφική.

Φάγαμε στο "Οινοπίων", δεν είναι εκπληκτικό που υπάρχει ακόμη; Εννιά άτομα εκατόν είκοσι  ευρώ γίνεται; Και όμως. Η Γεωργιάννα που είναι Κομοτηναία, μας έφαγε να πάμε στο "Θέατρο" για καφέ. Μεσημεριανό κλαμπ. Το θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια, ένα από τα πιο μοδάτα μαγαζιά της πόλης. Με τόσο δυνατά ντεσιμπέλ ήθελα να φύγω. 

Το βράδυ φάγαμε στο "Αλώνι", υπέροχη κουζίνα, το προτιμούν οι ντόπιοι, κι αυτό τα λέει όλα. Αυθεντική θρακιώτικη φιλοξενία από τους γονείς της Γεωργιάννας για μας και τον Στάθη που ήταν μαζί μας. 

Κι έπειτα χωρίς καμία αντίρρηση την ακολούθησα σε μια κλασική κομοτηνιώτικη έξοδο: "Θέατρο" για αρχή, και "Belair" για μετά. Πτώματα στο Ξενία κατά τις τέσσερις. 

Με δυσκολία ξεκόλησα την Παρασκευή το πρωί για να πάμε στην Αλεξανδρούπολη για άλλη μια ημερίδα.