Φύγαμε για τα Πριγκηπόνησα από τον σταθμό του Kabatas. Ότι υπήρχε απόλυτη ανταπόκριση μετρό-τραμ-λιμανιού το είπαμε. Όχι φτάνω στον Πειραιά από τον Ηλεκτρικό αλλά επιδή φεύγω από την αποβάθρα Ε1 χρειάζομαι 45' ποδαρόδρομο ή ταξί. Σαλπάροντας χαζεύουμε όλοι στο πλοίο τις ακτές και πίνουμε στιγμιαίο καφέ που πουλάνε φορητοί καφετζήδες μαζί με τσάι πάνω στο πλοιάριο. Η γραμμή είναι Καντίκοϊ-Πρώτη-Χάλκη-Αντιγόνη.
Οι γλάροι ακολουθούνε το πλοίο και κάνουνε μακροβούτια για να φάνε μπουκιές κουλούρι που τους πετάνε οι επιβάτες διασκεδάζοντας. Το πιάνουν κυριολεκτικά στον αέρα.
Η Αντιγόνη είναι συναισθηματικά φορτισμένος προορισμός για μας. Έχουμε αφήσει τους φίλους μας στην Πόλη να κάνουν το γύρο του Βοσπόρου, ενώ εμείς πάμε να βρούμε ό,τι έχει απομείνει από την οικογένεια της γιαγιάς του Νίκου στο νησί.
Η γιαγιά του Νίκου, Ειρήνη Χαρούλη, το γένος Εγγλεζάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αντιγόνη. Το σπίτι τους ήταν κοντά στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τη μεγάλη εκκλησία του νησιού. Όταν ήταν μικρή με ένα βρακί δεμένο με κορδόνια γύρω από τη μέση της έτρεχε εφτά η ώρα το πρωί μια κατηφοριά από το σπίτι κι έπεφτε στη θάλασσα. Η μάνα τους, πήρε τα παιδιά όταν η γιαγιά ήταν ακόμη μαθήτρια και μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο. Η γιαγιά μας παντρεύτηκε εκεί, και επέστρεφε στην Αντιγόνη για να βλέπει τον πατέρα της που ήταν ψαράς κι έμεινε πίσω. Ο πατέρας της (ο προπάππος του Νίκου), Νίκος Εγγλεζάκης, πέθανε και θάφτηκε στο νησί. Η ίδια με τα αδέρφια της, τη μάνα της και το σύζυγό της (τον παππού μας δηλαδή) γύρισαν στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια, περίπου το 1960, όταν δηλαδή η μητέρα του Νίκου ήταν περίπου 16 ετών.
Όταν φτάνουμε στο νησί, μας υποδέχεται η φωνή του μουεζίνη, και κάτι αστείοι σκύλοι στο λιμάνι που απαντάνε στις προσευχές του με αντίστοιχα αργόσυρτα ουρλιαχτά. Η Αντιγόνη ήταν χτισμένη εξολοκλήρου από ξύλο. Όλα τα σπίτια ήταν εντελώς ξύλινα. Τώρα λίγα έχουν απομείνει έτσι. Η γιαγιά λέει ότι στις μέρες της δεν υπήρχε Τούρκος ούτε για δείγμα στο νησί, ήταν μόνο Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι. Τώρα το νησί κατοικείται αποκλειστικά και μόνο από Τούρκους Αλεβίτες στο θρήσκευμα. Η συγκοινωνία στο νησί γίνεται μόνο με άμαξες. Αυτοκίνητα δεν είδα πουθενά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, είναι ξακουστή εκκλησία, με έναν όμορφο τρούλο. Ήταν κλειστή και δεν την είδαμε στο εσωτερικό. Προσδιορίσαμε ότι αυτό το σπίτι είναι στη θέση του σπιτιού της γιαγιάς, που ήτανε και κείνο δίπατο σαν κι αυτό.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στο νησί, κάτω από ψιλόβροχο και ενώ δεν μπορέσαμε να βρούμε ομπρέλα πουθενά στο νησί νοικιάσαμε μια άμαξα να μας πάει στον κυρίως προορισμό μας: Θέλαμε να βρούμε το παλιό χριστιανικό νεκροταφείο, για να δούμε αν υπήρχε ο τάφος του προπάππου μας. Οι αμαξάδες θέλανε να μας πάρουνε τα μαλλιοκέφαλά τους, αλλά τηλεφωνήσαμε στο θείο του Νίκου, που ξέρει καλά τούρκικα και τους παζάρεψε. Πληρώσαμε τελικά 50 ευρώ πήγαινε-έλα.
Το νεκροταφείο είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο διάσελο, που ο Σταμάτης ο Εγγλεζάκης (ο πατέρας του πρώτος ξάδερφος της γιαγιάς μας) λέει ότι ανέβαιναν τρέχοντας και παίζανε. Είναι παντελώς εγκαταλελειμμένο, οι αμαξάδες δεν καταλαβαίνανε πού θέλαμε να πάμε καλά καλά. Είναι ανοιχτό και μπορεί να πάει ο καθένας. Είναι συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ενώ δεν ακούς πουθενά ελληνικά όπως είναι φυσικό, πας στο νεκροταφείο και όλοι οι τάφοι έχουν ελληνικά ονόματα σε ελληνική γλώσσα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου