Πέταξα με την Ολυμπιακή-μισή-ώρα-καθυστέρηση στην πρώτη πτήση της ημέρας για Αλεξανδρούπολη. Την προηγούμενη φορά που είχα κάνει αυτό το ταξίδι ήταν για να δώσω έναν όρκο μόνο.
Έφτασα λοιπόν και ψιλόβρεχε, υγρός καιρός όπως τόσο συχνά σ' αυτά τα μέρη.
Aναχώρησα αμέσως για την Κομοτηνή αγωνιώντας να ξαναδώ μια διαδρομή γνώριμη από παλιά.
Μέσα στα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν, ένα μεγάλο τμήμα της Εγνατίας οδού είχε ολοκληρωθεί και από την διαδρομή δεν θυμήθηκα σχεδόν τίποτε.
Περνώντας μόνο από την παραλία της Μάκρης θυμήθηκα εμένα και τους φίλους μου, μια ξέγνοιαστη παρέα φοιτητών, να γελάμε και να κάνουμε βόλτες στον βοτσαλωτό γιαλό, ένα απόγευμα, που είχε κρύο και βροχή όπως και τώρα.
Φτάσαμε στην Κομοτηνή και δεν κρατιόμουνα, άφησα τα πράγματα στο Ξενία και βγήκα στην πόλη. Απέναντι στην Μεγάλου Φωτίου 1 ήταν το πρώτο μου φοιτητικό σπίτι. Ένα διαμέρισμα στον ημιόροφο, όπου εγώ έμενα στο χωλ του κι η συγκάτοικός μου στο μοναδικό δωμάτιο.
Ο δρόμος ως το Σπαθί ήταν ίδιος με ίδια μαγαζιά δεξιά κι αριστερά σα να μην είχε αλλάξει σχεδόν τίποτα.
Το πάρκο δεν το χάρηκα γιατί αναπλάθεται και δενδροφυτεύεται εκ νέου. Τα ζώα που ήταν εκεί έφυγαν (αόριστα...) Στη θέση ενός πάλαι ποτέ φοιτητικού μπαρ, έχει ανοίξει Kitchen Bar! Και το αγαπημένο μου Invivo, το κλαμπ των τρελλών χορών, το κλαμπ που ο αγαπημένος μας dj Jovanni -ηχολήπτης πλέον στην ΕΡΤ- έπαιζε μουσικές που μας ξεσήκωναν, το παλιό χάνι της πόλης, απλώς δεν υπήρχε πια.
Η πλατεία έχει φυσικά πεζοδρομηθεί γύρω γύρω δημιουργώντας έναν ακόμη πιο τεράστιο χώρο από αυτόν που ήταν πριν, μια απέραντη πλατεία, τον χώρο της οποίας καταλαμβάνουν τραπεζοκαθίσματα από τα γύρω μαγαζιά. Εντάξει έχει και συντριβάνι και κάτι χαζές κατασκευές για το ΚΕΠ της πόλης, και κάτι που μοιάζει με παιδική χαρά, αλλά πού είναι ο υπέροχος τεράστιος πλάτανος μπροστά από την πιάτσα των κόκκινων ταξί με τις παλιές καρέκλες επαρχιακού κέντρου και τα τσίγκινα τραπέζια που αράζαμε ατελείωτες ώρες "για καφέ στην πλατεία"; Εκεί που πρωτογνώρισα όλες μου ανεξαιρέτως τις φοιτητικές παρέες και μεταξύ άλλων και τον αγαπημένο μου φίλο Κ.Μ. που αλληλογραφούμε μέχρι σήμερα...
Πήγα στην Πανεπιστημιούπολη και απλώς χάθηκα. Τότε είχαμε μόνο Νομική Σχολή και ΤΕΦΑΑ, άντε προς το τέλος ήρθαν κι οι αστυνόμοι κι η εθνολογία. Πέραν τούτων... ουδέν. Η Νομική λοιπόν ήταν μέσα στην πόλη (ένα σχολείο με αίθουσες σχολικές και θρανία και στα τελευταία χρόνια χτίστηκε ένα αμφιθέατρο, κι αυτό για εξετάσεις όχι για διδασκαλία. Εμείς το λέγαμε καινούργιο αμφιθέατρο, τώρα το λένε παλιό...), η Γυμναστική Ακαδημία έξω από την πόλη, η Εθνολογία σε κάτι λυόμενα προς την Πανεπιστημιούπολη γενικώς... κι η σχολή αστυνομίας ούτε ξέρω...
Τώρα λοιπόν η Νομική έχει πάει στην Πανεπιστημιούπολη, και μαζί είναι και το ΔΟΣΑ, και η Εθνολογία κλασσικά σε λυόμενα (αλλά πολύ περισσότερα), ενώ υπάρχει και φιλολογία που έχει πάει στα παλιά κτήρια της Νομικής μέσα στην πόλη. Τα δε κτήρια των σχολών απέχουν από την παλιά Λέσχη και τις Εστίες κάτι αποστάσεις τρελές μες τους αγρούς. Μα καλά τον χειμώνα πώς πηγαινοέρχονται από το ένα κτήριο στο άλλο; (μιλάμε για δέκα-δεκαπέντε λεπτά περπάτημα στο πουθενά τουλάχιστον...)
Η διαδρομή όμως προς την Πανεπιστημιούπολη είναι ίδια και απαράλλαχτη. Τα παλιά σφαγεία είναι στη θέση τους ερείπια μιας άλλης εποχής, τα βυρσοδεψεία μου είπαν ότι δουλεύουν ακόμη και το καλοκαίρι μυρίζει άσχημα, ο ποταμός Βοσβόζης κατεβάζει τα νερά του, κι οι παραγκουπόλεις των roma εκεί που ήταν πάντα. Κι ύστερα το θρακικό τοπίο. Μια αχανής, ατελείωτη καλλιεργήσιμη πεδιάδα, το συνεχές της οποίας προς τον ορίζοντα κόβουν κάποια δέντρα που στέκονται ένα ένα ή δύο δύο, όχι περισσότερα, σαν ομιχλώδης ιμπρεσσιονιστική ζωγραφική.
Φάγαμε στο "Οινοπίων", δεν είναι εκπληκτικό που υπάρχει ακόμη; Εννιά άτομα εκατόν είκοσι ευρώ γίνεται; Και όμως. Η Γεωργιάννα που είναι Κομοτηναία, μας έφαγε να πάμε στο "Θέατρο" για καφέ. Μεσημεριανό κλαμπ. Το θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια, ένα από τα πιο μοδάτα μαγαζιά της πόλης. Με τόσο δυνατά ντεσιμπέλ ήθελα να φύγω.
Το βράδυ φάγαμε στο "Αλώνι", υπέροχη κουζίνα, το προτιμούν οι ντόπιοι, κι αυτό τα λέει όλα. Αυθεντική θρακιώτικη φιλοξενία από τους γονείς της Γεωργιάννας για μας και τον Στάθη που ήταν μαζί μας.
Κι έπειτα χωρίς καμία αντίρρηση την ακολούθησα σε μια κλασική κομοτηνιώτικη έξοδο: "Θέατρο" για αρχή, και "Belair" για μετά. Πτώματα στο Ξενία κατά τις τέσσερις.
Με δυσκολία ξεκόλησα την Παρασκευή το πρωί για να πάμε στην Αλεξανδρούπολη για άλλη μια ημερίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου